Αγαπημένε, τούτη την ώρα που άγριος άνεμος το αίμα μου παγώνει
κι η σάρκα μου ριγεί τώρα που αργοσταλάζει δάκρυ στην ψυχή
του τελευταίου φιλιού η θύμηση, έλα!
Τώρα που το παράθυρο κοιτάζω,
εκεί που σ’ έβλεπα να ‘ρχεσαι κάθε νύχτα, έλα!
Τ ο γιασεμί μαράθηκε στον κήπο
την ώρα τούτη που πεθαίνει το τραγούδι μας, έλα!
Τα χείλη μας απ’ τα φιλιά να ματωθούνε,
σαν τότες να πλέξουμε τα δάχτυλα, ν’ αγκαλιαστούμε
και σαν φωτιά σε υγρό μονοπάτι του πόθου να κυλήσουμε.
Καλέ μου, ήσουν τ’ Απρίλη μου η χαρά,
με ρόδα τ'όνειρο στρώσαμε,της χρυσαυγής μια αχτίδα
κι εγώ μικρό ηλιοτρόπιο να σε κοιτώ κάθε πρωί στα μάτια.
Και τώρα, τι βαριά η χειμωνιά…
Πέτρινες οι ώρες κι ατέλειωτες
κι οι νύχτες αξημέρωτες, αγαπημένε μου.
Η ομορφιά απ’ όλα εξαφανίστηκε
της λήθης το ποτάμι όλα τα πήρε, όλα…
Έλα, να ξαναγεννηθώ…
Roula Triantafyllou
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://trriantafyllo.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου