Παγιδευμένοι μες στης λογικής την καταχνιά
προχωράμε σιωπηλοί.
Μια διαδρομή μονότονη,
που τρώει τις σάρκες μας,
φιλτράροντας τους ήχους των καταιγίδων,
ψάχνοντας έναν ορίζοντα διαφυγής.
Στερημένος αναπνοών
αναζητώ μια παρένθεση ζωής,
εκεί που φανερώνονται τα πάθη .
Στην προσωρινότητα
της καθημερινής επανάληψης
προσμετρώ τις ατέλειωτες ώρες
της έλλειψης .
Παραιτούμαι απ'την τελετουργία
των στάσιμων νερών.
Οι υποσχέσεις απ'των σωμάτων τα σκιρτήματα
αιωρούνται εδώ και μερόνυχτα.
Είναι καιρός...
οι στιγμές του πάθους
να πάρουν σάρκα και οστά.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου