Ήσουν και γλώσσα γλυκερή
έπεσα στην παγίδα
νυχθημερόν διαδικτυακή
πρόσμενα καταιγίδα.
Κρασί μού πρόσφερες ροζέ
γύρεψα μαυροδάφνη
στο ’να ποτήρι να ζαλιστώ
να με τυλίξει η πάχνη.
Ισχνό κλωνί μου σε δεντρί,
πόθησα κυπαρίσσι
να με ξυπνήσει ανατολή
να με κοιμίσει δύση.
Προστατευμένος κρύφτηκες
μες στη μικρή οθόνη
μα απτό λαχτάρησα φιλί
κι ανάσα να με λιώνει.
Καρδιά έδειξες αμφίρροπη
μα δίχως να δακρύσω
ανέλπιστα πώς ήθελα
στον πόθο σου να σβήσω.
Λαγός εγίνης διαφυγής
πάθους εγώ λιοντάρι
χάθηκες πριν να βρυχηθώ
προτού ο θυμός με πάρει.
Ήσουν της Θήρας μια σβηστή
απαρχαιωμένη δάδα
λάβα πηχτή η προτίμηση
να ρέει στην κοιλάδα.
Ω, ήσουν ψάρι του αφρού
μα εγώ βυθό ρισκάρω
μια θάλασσα να καταπιώ
να μη σκιαχτώ ούτε Χάρο.
Φωτεινή Αζαμοπούλου
Κατερίνα Αλυσανδράτου - Του έρωτα τα δειλινά
Τα μάτια σου ήλιος μαγνήτης στην άμμο του κρίνου η έκσταση. Άκου τους ψίθυρους της αγάπης στο μονοπάτι των δένδρων στη βοή του ανέμου στης λεύκας το θρόισμα. Στους ατέλειωτους δρόμους του έρωτα τα δειλινά δεήσεις στης μέρας το σύθαμπο χλευάζουν κι απόψε τον θάνατο.
Μαρία Άνθη - Το κουτί της Αφροδίτης
Ψηφιδωτά ζωγράφιζες και θυμίαμα άναβες, σε πρόναους και απάτητα λημέρια. Τα χαμόγελα μου έκλεβες στην αντηλιά, εκεί που έλαμπε ο κόκκινος ροδίτης. Έλα κι εσύ μου έλεγες, με οίνο, τη ζήση ερωτικά να υμνήσεις. Αλλά εκεί θαρρώ πως πια δεν θα ΄ρθώ… Μου είχες δωρίσει από καιρό και κράταγα, το χρυσό κουτί της Αφροδίτης. Το βάλσαμό του λαχταρώ, μα κάθε φορά που το ανοίγω, πάνδημο βάσανο φορώ! Μαρία Άνθη
Μαρίνα Αντωνίου - ΜΥΣΤΙΚΑ Έξω απ' το παράθυρο σου ένας αλήτης σπουργίτης θέλω να είμαι, να κλέβω, την πρώτη λάμψη των ματιών σου όταν τον ήλιο αντικρύζεις το πρωί. Έξω απ' το σπίτι σου σύννεφο περαστικό, θέλω να είμαι, να ακούω τη φωνή σου, στην πρώτη καλημέρα που θα λες. Μικρό αεράκι θέλω να είμαι, τα μαλλιά σου να αγγίζω, όταν το σούρουπο κουρασμένος τα μάτια κλείνεις, κάτω απ' τις λεπτές, του χρόνου, χαρακιές στο πρόσωπο σου. Κι αυτή η αύρα η σιγανή, που ψιθυριστά τη νύχτα θα σου λέει λόγια μυστικά, για να κοιμάσαι, μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Την ώρα που εγώ τα αστέρια, ένα ένα με φιλιά θα σβήνω, μήπως το φως τους σε ξυπνήσει. Μαρίνα Αντωνίου
Συναντιόμαστε μόνο τα βράδια
που καναμ' έρωτα.
Τις μέρες χανόμασταν στις λέξεις.
Σαν πρωτόπλαστοι αφηνόμασταν
στον Παράδεισο.
Το πρωί ταξίδια στις φυλλωσιές της δροσιάς,
τα μεσημέρια στις ίσκιους
απ' τις μουριές.
Δεν είχα δει σε καμιά
ζωγραφιά
αν ο Παράδεισος είχε μουριές
όμως ο παχύς τους ίσκιος
μας χόρταινε..
Και το βράδυ πάλι
ο έρωτας να μας σμίγει,
τα φιλιά σου σαν ρόδια
να ρουφώ το άλικο
νέκταρ τους..
Κι η γεύση αυτής
της μονιασμένης χαράς
ατρύγητη μένει...
Ποτέ μου δεν κατάλαβα
γιατί παραδοθήκαμε
στο άγνωστο ..
Μήπως η ευτυχία
είναι πιο ποθητή όταν...
την χάνεις;
Όλγα Αχειμάστου
Μέρες μοναξιάς, χέρια ανοιχτά σαν σε σταυρό,
μια αγκαλιά σου προσμένουν φουσκοθαλασσιά.
Εσύ κύμα βουβό , πλανεύεις το κορμί μου,
ξεγλιστράς με παφλασμό και απομακρύνεσαι.
Έρχεσαι πάλι και φεύγεις , εγώ σ’ ακολουθώ.
Μετά πάλι και πάλι , έρχεσαι , φεύγεις
μέχρι που χάνομαι στον ανεξερεύνητο βυθό σου.
Με αγκάλιασες; Σε αγκάλιασα;
Ποιος ξέρει… εκεί κάτω δεν περνάει το φως.
Κώστας Βασιλάκος
Κώστας Βασιλάκος - Γυμνό σώμα
Τι καλοκαίρι και αυτό…
Εσύ κρύωνες τόσο πολύ
και εγώ δεν είχα ρούχα να σου δώσω.
Άπλωσα την καρδιά μου
και σε σκέπασα να ζεσταθείς.
Το γυμνό σώμα μου
σαν αμαρτία πρωτόπλαστου
χάθηκε μέσα στα μάτια σου.
Στα χείλη μου ένα δαγκωμένο μήλο,
πάλευε να κερδίσει τον παράδεισο.
Κώστας Βασιλάκος
Γιάννης Βέλλης
"Είναι η ματιά που ψάχνεται, μα πάλι γυρίζει, σε κάτι ξεχασμένο, παλιό, ασυνόδευτο/ είναι ο χρόνος, που περνά τραυματισμένος πάνω μας, φωνάζοντας, διεκδικώντας/ είναι οι εποχές, που δεν μοιράζονται σωστά και κουράζουν, με τις αλλαγές τους/ είναι που θέλω να σου πω, πως σ' αγαπώ περισσότερο, βαθύτερα τώρα/ μα εσύ ξεγελιέσαι πάλι, με την άνοιξη, βλέπεις παντού λουλούδια, παραδείσους."
Γιάννης Βέλλης
....❤....❤.....
Γιώργος Γιακουμινάκης
Ερωτικές Μαντινάδες για το ερωτικό ημερολόγιο Του 2023 (από το υπό έκδοση νέο βιβλίο μου «Μαντιναδολογίσματα» Ότι σου λέει η καρδιά κάμε ντο, μη φοβάσαι βάλε τη σκέψη βοηθό και κερδεμένος θά ’σαι. Ο πρώτος έρωντας αθός, τση νιότης το λουλούδι και χτυποκάρδι δυνατό το πρώτο ντου τραγούδι.. Καλιά ’χω εγώ με τη φωθιά να παίζω κάθα μέρα παρά να ζιω στη μ-παγωνιά και σ’ έρωντα την ξέρα. Σε κάθε χτύπο τση καρδιάς κυλά καυτό το δάκρυ δροσοσταλιές του πόνου μου στου λουλουδιού την άκρη. Έρωντας είναι στεναγμός, πόνος και ρούχα μαύρα που σ’ οδηγεί σα ντο στραβό σε νιους γκρεμού την άκρα. Έχει ο έρωντας αθούς να κόβγεις να μυρίζεις μα έχει κι αναστεναγμούς που δε τζοι νταγιαντίζεις. Ο έρωντας στη μια μεριά κι ο λοϊσμός στην άλλη με τυραννούν ολημερνίς, Θε μου με πιάνει ζάλη.
Ένα μαγκάλι κάρβουνα καλλιά 'ναι στην αγκάληπαρά λουλούδια ψεύτικα σ' έρωντα αθογυάλι.
Ο έρωντας στο πέλαγος βγήκε να κάμει τσάρκα
Ποτές δε θα σ’ απαρνηθώ κι έμπα μες τη γ-καρδιά μου να δεις πως άλλη δε χωρεί ,γλυκιά παρηγοριά μου. Καρδιά π’ ανακατώνεται με έρωντες και πάθη θα σέρνει πάντα τρουλιαχτό του πόνου το καλάθι. Μη χαραμίζεις τσι στιγμές μιας όμορφης αγάπης με υποψίες, πείσματα, το λάκκο τζη θα σκάψεις. Όντε θωρώ τα μάθια σου να κάνουνε παιχνίδια στου έρωντα τον αργαλειό υφαίνουσι ’πιτήδεια. Την αγκαλιά του έρωντα έχω προσκυνητάρι και μάρτυράς μου καθ’ αργά είναι το μαξελάρι. Ερώτηξά ντη τη χαρά τι ’ν’ η ζωή για μένα και σήκωσε τη χέρα τζη και μού ’δειξε εσένα. Έρωντα άψε τση χαράς το φωτεινό το λύχνο να διαφωτίσει τη ζωή πρίχου «δοθώ» στον ύπνο. Γιώργος Γιακουμινάκης (Βαγιωνιάς)
....❤....❤.....
Ναι, με φίλησε. Μέσα στο άπειρο των ψιθύρων
τη νύχτα που τ' αστέρια χόρευαν ζευγάρια
και η μοναξιά ταξίδευε μακρυά...
Τα πεφταστέρια μας έλουζαν με φως
πριν η πρωινή δροσιά απλώσει το αγιάζι
κι ο ήλιος ζηλέψει το φιλί.
Ναι, με φίλησε. Κι εγώ αφέθηκα...
Μέθυσα. Έγινα λιώμα στα χέρια του.
"Θυσία στον βωμό του έρωτα!"
Αθανασία Δαμπολιά
Αθανασία Δαμπολιά - Φτερουγίσματα
Ανεμόσκαλα οι σκέψεις μου
στις αγκυροβολημένες στράτες σου.
Γαλαζο-ύφαντα τα όνειρά μου
στην αγκαλιά σου περιδιαβαίνουν.
Πανσέληνη στον οργασμό σου
αναφωνώ τον έρωτα
αγγίζοντας την ευτυχία της ηδονής.
....❤....❤.....
Βασιλική Εργαζάκη - Φύσηξε… Έρως
Λόγια ζεστά, ερωτικά μέσα τους πάλλεται η μελωδία ελάτε, να χορέψουμε για λίγο, στην πλατεία. Βήματα απλά, σιγά σιγά δύο και τρία… καλοκαιρία. Νέος ωραίος, θεός αρχαίος, κόρη δροσιά, ίδια θεά. Καρδιές χτυπούν, ματιές μιλούν, ριπή αέρος, φύσηξε… Έρως! «Δώσ’ μου το χέρι, μικρό μου αστέρι» «Μπες στο χορό, να σε χαρώ» «Ξανθέ μου Κρίνε!» «Λεβέντη μου Ήλιε!» Σπίθα η ματιά κι άφτει φωτιά. «Χαρά της γης…» «Φως της αυγής…» Σκορπούν οι φλόγες, καίν’ οι πιρόγες. «Μάτια μεγάλα» «Μέλι και γάλα» «Κρασί γλυκό φέρτε να πιω» «Νέκταρ ζωής, στάγμα ψυχής…» «Τα χείλια καίνε μα δε το λένε…» Φύσα Πουνέντε, βήματα πέντε ένας ρυθμός, ένας Θεός!
Παναγιώτα Ζαλώνη - Αχ, πώς προσμένω Χάλκινο φύλλο στο πεζούλι του σπιτιού σου. Πώς προσμένω, ήλιος να με χαϊδέψει η ματιά σου, ν’ αναρριγήσω, να χορέψω… Με τον αγέρα που εκπνέεις στης ευτυχίας νάβρω το δρομί, ανάμεσα σ’ άλλα φυλλώματα, χρυσόχρωμα και ροδαλά, να λούσω τα μαλλιά μου στο ποτάμι που της αγάπης τα νερά κυλά, να καθαρεύσει η ψυχή, να ξανανθίσει . Αχ, πώς προσμένω ημέρες, μήνες, χρόνια πολλά, μα δεν ανοίγει αλλοίμονο η πόρτα σου κι εγώ σαπίζω στις λάσπες, στα νερά.
....❤....❤.....
Σπύρος Ζαχαράτος - ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ
Το σώμα σου ονειρεύομαι φωτεινό και διάφανο κρυψώνα κραυγής παρανάλωμα. Νησί ακατοίκητο σημαδούρα κατάδυσης στον αιώνα! Το σώμα σου μίσχος ήλιου στην εξώπορτα· πεταλούδα κι ανάμνηση, σημαδούρα στα πέλαγα και στην άκρη του σύμπαντος πύλη. Το σώμα σου θρησκεία γιορτής ευαγγέλιο, εκατόμβη και πάθος μου. Πόθων ανάγνωσμα σπονδή ανεξίτηλη στης καρδιάς μου τα μύχια. Αλεξικέραυνο…....❤....❤.....
Αντώνης Θαλασσέλης - ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Πιότερο έχω να σφαλίσω το χρόνο σε μια στιγμή. Να κλειδώσω τους ήλιους που μας αντάμωσαν. Να ρουφήξω το μεθυστικό νάμα των χειλιών σου. Το κόκκινο χαλί ξεδιπλώνω μυστικά το φύλαξα προσμονής στρωσίδι στα βήματα σου να γείρω. Ήρθες από ονειροδρόμια οπτασία αναγεννημένη απ’ της Αφροδίτης το σπέρμα. Στολισμένη με τα ασημένια χρώματα της αυγής. Τα φτερά του πάθους απλώνεις στο ταξίδι που τώρα αρχίζει στη γλυκιά του έρωτα προσμονή!
Με νερό που μάζεψα από τις βροχές
κάθε που γεμίζει το φεγγάρι λούζομαι.
Κι ύστερα παλεύω στο στιλπνό σκοτάδι
να χτενίσω τα μακριά μαλλιά
με τις μπερδεμένες τις θύμησες.
Σκαλώνει η χτένα σε απουσίας παράπονα
μα κείνα θεριά γίνονται που ουρλιάζουν
κι αποδιώχνουν χάδια και μεσονύκτια είσοδο.
Βρέχω τότε τους κόμπους που στέγνωσαν
με αρωματισμένα δάκρυα, ευχές και φιλιά
μήπως παραδοθούν οι αναμνήσεις
κι αφεθούν δίχως αντίσταση.
Κι όσο εσύ αργείς και δεν έρχεσαι
λέω τ’ ουρανού να μένει άνυδρος
και να με λησμονά σαν έχει πανσέληνο.
Μα τα δάχτυλα φτιάχνουν πλεξίδες
τα μαλλιά γιατί ξέρουν πως ακόμα
δεν μπορώ να τα κόψω.
Μαρία Κανδύλη
Αφιερωμένο.....
Χωρίς έλεος διαδρομής ή κρυφοστέναγμα,
μ' όλη τη ρευστή φωτοχυσία της ρόγας
της πρωτόπλαστης, χωρίς μήλα ηχοληψίας
ή φωτοκύτταρα πάθους ευέλικτης φθοράς,
γήινοι, προσκολλημένοι στην αυτάρκεια της ψυχής
μ' ένα τρίποδο μένος κοιτώντας μέσα μας,
σπορίζοντας την όσφρηση του πνεύματος
την μετοικησία της λέξης επικαλώντας,
χωρίς έλεος διαδρομής, αποκρυπτόμενοι,
μ' ένα δυόσμο στα χείλη κι ένα φως οικείο
ν' αδράχνει μερίσματα πολυώδυνα κι ένα
μετακαρπερό του χρόνου εκχύλισμα,
χωρίς έλεος διαδρομής, αποκυμάτιστοι,
με την αγάπη σαρκοφάγο ή δωροδέκτη,
μακρόθυμη--κιθαριστή--ξεπνοημένη,
χωρίς έλεος διαδρομής ή κρυφοστέναγμα
μ' ένα βυζασταρούδι λόγο, μ'ένα βύθισμα,
στ' ανατρεμάμενο της γης κωδωνομάγουλο
χωρίς έλεος διαδρομής ή κρυφοστέναγμα
στην όψη τη γλυκειά, στου φέγγους σου το θάμα!
Από το βιβλίο ''ΕΛΠΙΖΩ ΣΤΟΝ ΑΕΊΦΘΟΓΓΟ ΜΕΛΛΟΝΤΑ ''
εκδ. ΄΄ΔΡΟΜΩΝ΄΄-Αθήνα -Μάης 2015..
Κάλλια Κουμπλουδέλη
Να τραβάτε τις κουρτίνες τα βράδια Να μπαίνει διάπλατα το φως του φεγγαριού χωρίς καμία δυσκολία σ’ ετούτη την κάμαρα να αντανακλά ο καθρέφτης τη μορφή που ήταν κάποτε όταν ετοιμαζόταν να πάει να τον βρει.
Κάλλια Κουμπλουδέλη
....❤....❤.....
Αικατερίνη Λεοντίτση - UNIO MYSTICA
Βυθιστήκαμε στην αγκαλιά μιας γαλήνιας θάλασσας,
χρωματίσαμε γαλάζια την ψυχή μας
αφήνοντάς την να πλέει προς τον ήλιο
ένα δειλινό του Αυγούστου,
λησμονώντας την καταιγίδα,
θελήσαμε να ονειρευτούμε ξανά
μια πράσινη ευτυχία,
θελήσαμε να νιώσουμε
την αρμύρα του έρωτα,
να ενωθούμε με την αρσενόθηλυν Μονάδα
με το αρχέγονο χάος
εκεί, στη μέση του πελάγους
σε μια υδάτινη έκσταση
λίγο πριν τον πορφυρό αποχαιρετισμό
του ουράνιου βασιλέα…
Αικατερίνη Λεοντίτση
Γιώργος Μανιός - ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ 2
Βασίλισσα, Αρχόντισσα, νύχτα ευλογημένη, στο μαύρο πέπλο το βαθύ που σ’ έχουν τυλιγμένη, χίλιες του Έρωτα φωτιές θ’ ανάψω πέρα ως πέρα και θα τυφλώσει η λάμψη σου ακόμα και τη μέρα. Παίξτε νεράιδες γλυκά τη λύρα και το τσέλο, να κοιμηθούν οι αναστολές βόλτα να βγουν τα θέλω. Παίξτε για το παράνομο και το κατατρεγμένο που το σκοτάδι αγκάλιασε κι έχει καλά κρυμμένο. Άλλα ζωγράφισε η ψυχή κι’ άλλα τα μάτια είδαν, άλλα ψιθύρισε η καρδιά κι’ άλλα τα χείλη είπαν. Ανάθεμα στη λογική που θάβει την αγάπη, γιατί φοβάται η καρδιά μην κάνει κι άλλα λάθη. Παίξτε νεράιδες γλυκά τη λύρα και το τσέλο, να κοιμηθούν οι αναστολές βόλτα να βγουν τα θέλω. Παίξτε για την αλήθεια μας μια νύχτα τελευταία, να κοιμηθούν τα ψέματα κι όλα να βγουν στη θέα.
Λεμονιά Μουλά - Αγάπη με λένε
Όταν η νύχτα πέφτει Και το ταξίδι δείχνει Να έχει τελειώσει Αγάπη με λένε. Μη με ξεχνάς …. Αυτό είναι το όνομα μου. Σκέψη με σκέψη Ίχνος με ίχνος Χάδι με χάδι Ξανά θα σου τα φέρω όλα. Ξανά μέσα στην αγάπη μου. Μνήμη ακριβή και παρούσα Μνήμη αμετακίνητη και αξεπέραστη Σφαίρα που απόψε με σημαδεύει . Αγάπη με λένε. Μη με ξεχνάς… Αυτό είναι το όνομα μου . Moula Lemon
Αχ! να ’μουνα κληματαριά
στον ίσκιο μου να κάτσεις,
να στείλω αεράκι ανάλαφρο
και δρόσους στα μαλλιά σου
κι ένα σταφύλι ολόγλυκο
στα κόκκινά σου χείλη.
Να γείρεις το κορμάκι σου
στη ρίζα, στον κορμό μου
να σ’ αγκαλιάσω απαλά,
να σε αποκοιμίσω.
Και στ’ όνειρό σου σα βρεθείς
εμέ να συναντήσεις,
να με κοιτάξεις τρυφερά
και να με αγαπήσεις.
Σταματία Μωραΐτη
Αθανάσιος Νασιόπουλος - Γράψαμε σ' αγαπώ
------------ Χθες φόρτωσα στον ήλιο πόθους και αισθήματα, να τα φέρει στο παράθυρό σου. Στην ορθρινή την αύρα φόρτωσα όποιο της καρδιάς μου άρωμα, για να σμίξει με το δικό σου, πριν σε συναντήσω. --- Με το κρύο του Γενάρη νοτισμένο το παράθυρο διάφανος σου έγινε καθρέφτης. Οι ανάσες μας τον πλάνεψαν, τον έκαναν θολό, σμίλεψα δυο καρδούλες, γράψαμε σ' αγαπώ. --- Σε αγκάλιασα να σε ζεστάνω, λευκό πουλί ο έρωτας φτερούγιζε, τα βλέμματα μας λάγνα αγνοί του ίμερου προσκυνητές. Οι ανάσες ενώθηκαν φλογισμένες, ευάλωτες υποκλίθηκαν στο φιλί, ο καθρέφτης μας ζωγράφισε μαζί. Αθανάσιος Νασιόπουλος
Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία - Αυτός
Είναι της ζωής μου ο οδηγός Που η τύχη μου όρισε να συναντήσω Ο σύντροφος, ο φίλος κι ο αδερφός. Ο φάρος, το φως κι ο συνειρμός Που ήτανε γραφτό να ακολουθήσω Κι ας χτύπησε εντός συναγερμός. Τραμουντάνα και Πουνέντης μαζί Φυσά και ενίοτε μανιάζει Κι άλλοτε απαλά πνέει σαν την τρυφερή θαλασσινή αύρα Και τότε με απάγκιο λιμάνι μοιάζει Μα έρχονται Σιρόκος και Λεβάντες που καίνε στου θέρους τη λαύρα. Δύση μου κι Ανατολή μαζί Στο νου σου η ψυχή μου κουρνιάζει Και το σώμα ποθεί να γευτεί Τις αυγές που ο έρως χαράζει.
Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία....❤....❤.....
Νίκη Παπουλάκου
Κάποια Χριστούγεννα παλιά
τότε που ήμασταν παιδιά
κι ήταν ο κόσμος όλος γύρω μια μαγεία!
Τα χρόνια πέρασαν γοργά,
αλλάξανε όλα κι όμως να.,..
πάντα η θύμηση κρατάει τη γοητεία!
Τώρα δεν είμαστε παιδιά,
όμως η φλόγα στην καρδιά
ποτέ δε σβήνει!
Αυτή ζεσταίνει το κορμί,
αυτή η αιτία κι η αφορμή,
δρόμους ανοίγει!
Κράτα τη φλόγα στην καρδιά
κι αν σε πικράνανε πολλά...
ασ' τα να πάνε!
Κι όσοι σε πλήγωσαν πολύ...
κρατάει τεφτέρι η ζωή,
εμείς ξεχνάμε!!
Νίκη Παπουλάκου
Χρήστος Παπουτσής - Φιλί από μέντα κι άψινθο
Σε μια στροφή του δρόμου, συγκρούστηκα μ' ένα φιλί από άψινθο μ' ένα φιλί από μέντα μ' ένα φιλί κι από τα δυό. Η μια άκρη από τα χείλη μου να κλαίει άρχισε κι η άλλη να γελά. Τις ένωσα και βγήκα απ' τη στροφή. Έμειναν το φιλί από άψινθο και το φιλί από μέντα, ν' αναζητούν άλλον ταξιδευτή.
Κατερίνα Πήττα - ΑΦΗ!
Προσκυνητής του έρωτα ισοβίως. Του ιλίγγου λάτρης. Παγιδευμένος αιωνίως στου μυαλού σου τη σαγήνη, Απ' όλες μου τις διαδρομές, παράδεισός μου εκείνη, απ' του στέρνου σου την κλείδα στου αυτιού σου το λοβό. Μόλις μισή δρασκελιά, πριν αγγίξω τον Θεό! ® Κατερίνα Πήττα
Χρυσούλα Πλοκαμάκη - Ποίημα 3ο
‘Το γαϊτανάκι του Έρωτα’ Παιχνίδι αρχίσαμε μικροί σαν ήρθες κάποιο βράδυ να γίνεις ο αυτοσκοπός και της χαράς σημάδι. Πρώτα πιαστήκαν στο χορό τα Όνειρα που είχα, κι έκαναν βήματα κι αυτά στου δειλινού την ψύχρα. Έπειτα είδα τη Ζωή να μου χαμογελάει, στο γαϊτανάκι του Έρωτα κι αυτή να τραγουδάει. Κι αν τώρα είμαι πιο σιμά στου Τέλους μου την ώρα, θα σε κρατάω πιο σφικτά. Δεν με τρομάζει η μπόρα. Πλοκαμάκη Χρυσούλα
Σοφία Π. Σαμόλη - ΦΙΟΡΔ
Η αγάπη δεν είναι λέξη εγχώριου λεξικού. Η αγάπη είναι φτωχό παιδί μετανάστη, Κυριακή, γιορτής γέννημα, πόνος πολίτη του κόσμου. Γήινη παρουσία, λουλούδι της ερήμου. Αέρινο γλάρου αποτύπωμα. Δώρο σαν έρχεται. Ομολογία στον καθρέφτη. Αντίδωρο σαν φεύγει. Στα ιερά τελετουργία. Η αγάπη δεν είναι λέξη, ανατολή και γέρμα είναι στο γύρισμα της σφαίρας. "Νιώθω" είναι η αγάπη, αχράντων μυστηρίων ωδή. "Ταξιδεύω" είναι η αγάπη, άνευ διοδίων, μ' αφορολόγητη πούπουλο πραμάτεια. Φτωχό παιδί είναι η αγάπη, διαυγές παρθένο φιόρδ στα σωθικά. Άλογη, μεν, κόρη η αγάπη, ακριβή γόνος πλουσίας, δε, καρδίας.
Χρήστος Σκιαδαρέσης - Η Απολογία
Τί κι αν γυμνώθηκα από κάθε βοήθεια;
Πολλές φορές περπάτησα στον βυθό σου πεζός.
Πολλές φορές ανέπεμψα στον άγιό σου ύμνους.
Άλλο φως στην καρδιά μου δεν έλαμψε ποτέ τόσο χαρμόσυνο.
Καταπάτησες κάθε φλόγα που με ζεμάτισε.
Και έτρεψες τις φλεγόμενες βάτους σε πηγές δρόσου.
Μου γιάτρεψες κάθε κακοπάθεια, λυχνία άσβηστη.
Κι ας κάμφθηκα απ’ τις τόσες συμφορές, τις κακώσεις, τους πόνους.
Μόλις βυθιζόμουν στον σάλο των κυμάτων
μού ’παιρνες όλα τα βέλη των θλίψεων.
Μόνο με το σπλαχνικό σου βλέμμα.
Και το αμέτρητό σου έλεος.
Πώς γίνεται, επομένως, να μην σε ανυμνώ, σεμνή,
και να μην σε δοξάζω,
ως πανώρια και κλέος;
Χρήστος Σκιαδαρέσης
Η ματιά σου
απελπισμένη έκφραση ελαφιού,
αναδύεται μέσα στη μοναξιά,
ποταμός που φουσκώνεις
στις χαρακιές των ονείρων σου.
Τα φιλιά που τα σωθικά σου καίνε
-αγχόνες
την ερωτική σου κλίνη γαντζώνουν.
Το Αχ του έρωτα
άναρθρη κραυγή από ναυάγιο έγινε.
Αν και ζωντανή τη δίψα σου τρέμεις.
Τα χείλη σου χλωμή φιγούρα
μέσα στο άπλετο φως του φεγγαριού,
αρνείται τον έρωτα,
αρνείται τις σπιθοβόλες ματιές
που ορμητικά και σίγουρα σε κυριεύουν.
Το βλέμμα σου, αυτή η έκφραση…
Αχ, ελαφίνα μου την μοναξιά σου σημαδεύω
με το τόξο των λέξεων.
Γιώργος Σταυράκης
....❤....❤.....
Λένα Φατούρου ΠΑΛΕΤΑ.
Ξεθωριασμένη παλέτα της ζωής το τοπίο, σε ανήλιαγο μέρος αποζητά να ζωντανέψει τις μέρες της. Μαραζωμένη και αστίλβωτη η καρδιά βαριανασαίνει στου κορμιού την τσακισμένη πλώρη. Τέλειωσαν τα προσεχώς, χάθηκαν οι νεράιδες της νιότης, στέρεψε το νάμα της πηγής. Αργές σταγόνες θάνατο ρουφώ από την ταμπακιέρα, πικρό πασπάλισμα στου χρόνου τις γλυκές στιγμές. ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου