Με τα μάτια γεμάτα ουρανό
στις σκιές μίλαγα των άλλων
στις εντάσεις ζωής τις πόρτες κλείνω
της άγνοιάς μου,
ζώντας ελεύθερα στην άκρη του κόσμου
σε άγονο χώμα σε νύχτες ακίνητες
στης νοσταλγίας την ηχώ.
Σ΄ένα σύμπαν θολό τεντώθηκα
ως το έσχατο όριο της ανυπαρξίας μου
ως ένδειξη της απουσίας
τούτος εδώ είναι ο κόσμος μου
μάτια θολά σε ουρανό θολό.
Άραγε υπάρχουν νοσταλγοί των οριζόντων
για ν΄ανάψει το φως να τον δει ο θεός
εδώ εκεί και ποιο πάνω,
κάπου πουθενά την δική σου εικόνα
στην αναμονή
προσδοκίας αν απογυμνώσεις το σύμπαν
αυτό που μένει θα είναι μια διαρκής απουσία!!!
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία ανήκει στο blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου