Μεταξωτά τσαλακωμένα
Ο ανείπωτος ο Έρωτας
μοιάζει με φαντασία
αλαργινός και άλικος,
μια απλή επιθυμία.
Μα, σαν με λόγια ειπωθεί,
με έργα τον στολίσεις
και μ’ ανταπόκριση στεφθεί,
με τα φιλιά τον ντύσεις,
τότε…. γλιστράνε τα μεταξωτά
σεντόνια της αγάπης,
φουσκώνουνε σαν κύματα
σαν να φυσάει ο μπάτης,
δένονται τα κορμιά μαζί,
τα χείλη αγαπιούνται,
σαν να ’ναι γλάροι πέτονται
και πάλι ακροφιλιούνται.
Κι αυτή η κάψα του κορμιού,
αυτή η επιθυμία
στα πέλαγα του κόλπου σου
χύνεται με μανία,
με δύναμη αχόρταγα
κατακλυσμού μαγεία…
Απόψε η Πανσέληνος,
τ’ ολόγιομο φεγγάρι
σπονδή στο σώμα σου θαρρείς…
Σαν τα πουλιά, ένα σμάρι,
θα ’σιώσουνε τα πέπλα τους
στη νύχτα να λουφάξουν,
φιλιά και χάδια σου γλυκά,
της μέρας τον ορίζοντα
πορτοκαλί θα βάψουν...
Όλγα Αχειμάστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου