ΚΟΝΤΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ "Φθινόπωρο"

Φθίνει ο ήλιος,

η γη καπνίζει,

μετά τη δυνατή βροχή•

η άδεια στάμνα αντηχεί

κάτω απ το γείσο

που δακρύζει.

Φτεροκοπούν τα χελιδόνια

και τα πολύβουα τριζόνια

ρόγχο θανάτου

τραγουδούν.

Βαθιά στο χρόνο,

περνά ένα τραίνο,

αστραφτερό, σα βέλος ασημένιο•

καινούρια χιόνια,

τα βουνά

θα σκεπαστούν.

Έτσι το χώμα

ποτισμένο

θα νοτίσει•

θα ανοίξει δρόμο το νερό,

μέσα στη γη,

κι από τα έγκατα ανήμερος θα βγει,

την κάψα του να ξεδιψάσει

μέσα στο αίμα,

το νόμο της ζωής

να βρυχηθεί.

Ζήλεψε ο θάνατος

από την αίγλη της ζωής•

ξεπρόβαλε

απ' της άβυσσου τα βάθη.

Για να γνωρίσει,

για να νοιώσει,

για να μάθει•

ποιος τον καλεί

και ποιον υπηρετεί.

Απλωμένος στου πρωινού

την ομίχλη,

το ένα μου χέρι καρφωμένο στο βουνό•

με το άλλο δρόμους ψηλαφώ

και ακροβατώ,

πάνω απ το βάραθρο,

που η ζωή μου δείχνει.

Εκεί τον είδα αντίπερα

να στέκει,

άδειο το βλέμμα του

χωρίς απαντοχή.

Πίσω απ τα σύννεφα

ξεκίνησε να βρέχει

και τον λυπήθηκα,

που ήταν χωρίς ψυχή.

Η φωτογραφία είναι από https://www.artstation.com/