ΜΑΡΙΑ Κ. ΚΑΝΤΑΝΗ "ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΑ"

Α΄
Εκεί που οι κήποι είναι τόσο λαμπροί
κατοικούν ανεκλάλητες μορφές...
οι ωδές, που γέννησαν την ομορφιά.
Ίσως, σου κλέψουν την ανάσα.
Μπορούν και τη ψυχή να κλέψουν
και τη γνώση και τη μιλιά.

Θα λέω στο γιο μου κάποια μέρα,
που θα έχει πια τη θέση μου στο παλάτι:
"Καλώς ήρθες στην πιο καλή οικογένεια!
Στο παλάτι που όσοι τολμούν να ονειρευτούν,
γίνονται βασιλιάδες!
Σ' ένα παλάτι, που θα σαγηνεύσει
τα μάτια και θα κλέψει την καρδιά σου!"

Κι όταν μια μέρα θα έχουμε όλοι φύγει,
θα γράφονται θρύλοι και ιστορίες
γι' αυτό το θαυμάσιο μέρος.
Αλλά, όταν αυτό συμβεί,
φοβάμαι πως όσοι τα ακούσουν,
μη μπορώντας να πιστέψουν,
θεωρήσουν τη ζωή μας
ως ένα παραμύθι.
(8/04/2019)

Β΄

Πίστεψα πως το αύριο
δεν ήταν θαμμένο πουθενά.
Απλά ακτινοβολούσε,
καθώς κοιτάζαμε τον ορίζοντα
που ανοίγονταν μπροστά μας.
Είδα ανθρώπους να το κυνηγούν επίμονα...
να προσπαθούν να το σκαλίσουν
-ως μαρμάρινη στήλη-
να κάνουν ανασκαφές ελπίζοντας σε ένα θησαύρισμα.
Στο μέλλον!
Και άλλοι απλώς να ονειρεύονται τη ζωή τους,
δίχως να τη ζουν,
αποφεύγοντας και εξαπατώντας
την ίδια τους τη φύση.
Πιο πέρα, μιλούσαν δύο φίλες.
-Δεν ήταν φίλες-
Δεν τις έδενε ο δεσμός...
μονάχα η στεναχώρια της όψης.
Αυτή η αίσθηση που ταλανίζει...
- χάθηκε άραγε η αλήθεια απ' τη ζωή
κι όλα συνηγορούν στο ψέμα; -
Ποια είμαι αφενός
και ποια θέλω να δείχνω.

Ακροβατούμε ανάμεσα σε
απατηλά όνειρα και υποθέσεις.
Ξέμπαρκοι ναυαγοί στο νησί
της ακόρεστης φαντασίας.
Το όνειρο όμως δε πριμοδοτεί
κανένα δρόμο του μέλλοντος
Συνήθως τους αναβάλλει...
Και καταλήγουμε στην ανάγκη:
"Πρέπει να κατεβάσουμε
το όραμα στην γη!
Να το έλξουμε!
Να μυηθούμε σε αυτό
γινόμενοι κι εμείς δράση.
Για την ομορφιά της δικής μας
και της υπόλοιπης ζωής"
Έλα μαζί μου στην σκηνή.
Σώπασε λίγο και θα δεις
πως ένα θέατρο είναι η ζωή!
Το αληθινό κάλλος πηγάζει
από την τέλεια αρμονία,
που πλημμυρίζει το εξωτερικό μας,
όταν ο ψυχικός μας κόσμος
είναι ισορροπημένος
και τείνει να παρέχει
το καλό στους γύρω ανθρώπους .
Αυτό θα πει Ωραίος Άνθρωπος!
(27/06/2019)

Γ΄

OPHELIA
 
Θλίψη του πατέρα μου, που έχασα,
γιατί με παραδέρνεις;
Βάναυση και απελπιστική
λογίζεται η ζωή μου.
Πώς να πλάσω μια ζωή
γαλήνης και ευτυχίας
αφού εσύ, Μοίρα,
που όλα του κόσμου τα δεινά
στα χέρια σου τα άσπλαχνα βαστάς
το ριζικό μου το ξεχνάς
κι όλο εμπόδια μου σέρνεις;
Πώς το μονοπάτι της σιγής,
που τώρα διαβαίνω
να αποβεί καρποφόρο,
αφού ο ακραιφνής παλμός,
αυτός της τύχης,
με χωρίζει από τον Hamlet,
που αργοπεθαίνει κι αυτός
μες την δυστυχία του,
μακριά μου.
Τώρα που η ζωή μας
μοιράστηκε στα δυο.
Εσύ, αγαπημένε μου,
να στέκεις μονάχος
σ' άλλη γη
κι εγώ στη γη των αστεριών
να πλέκω χαμόγελα για σένα,
που δεν τηρείς και δεν φοράς
κι αρχίζει ο θρήνος σου για μένα...
Στη ζωή του ο άνθρωπος
από την πρώτη του στιγμή
στον κόσμο ετούτο,
ψάχνει το φύλλο της ιτιάς,
το βότανο της χαράς,
που την ελπίδα θα του φέρει
και θα γεννήσει τον έρωτα
στη ζωή την δική του
και των άλλων.
Κι όταν το βρει
αυτό το γιατροσόφι...
Μοιραία η ζωή τον ανατρέπει.
Πέφτει απ' τα κλαδιά της
και το ποτάμι το βαθύ,
που έχει για ρίζες η ιτιά,
τον παρασέρνει σε άλλες πολιτείες,
τον διαμελίζει, τον συντρίβει
κι έπειτα τον οδηγεί
στη χώρα των Αγγέλων
ή του Σατανά...
Μαύρη η ζωή για μας,
ψυχή μου!
Μα θα τραγουδώ από εδώ
τον ύμνο της καρδιάς σου,
ώσπου ο χρόνος
σταθεί δίκαιος για μας,
χωρίς να απαρνηθεί
το μονοπάτι της αγάπης.
Δική σου για πάντα,
Ophelia!
(Δανία, 1201)
(7/07/2019)

Δ΄

MY LOVELY AUTUMN
 
I've seen kingdoms
with wisdom.
Separated people.
Lonely hearts and
peaceful minds.
Oh my lovely Autumn!
You are preparing the cold
to winter that follows.
Behind the gray
there is always another
hidden color to crave.
Give me your rain!
Give me your pray!
Let me feel your rain!
Let me feel your pray!
(26/09/2019)

Μαρία Κ. Καντάνη


Πίνακες - Alla Tsank