ΜΕΝΗ ΚΑΡΑΜΠΟΥΖΗ "Περισσότερο"

-Τίποτα δεν συγκίνησε περισσότερο την καρδιά μου από ένα παιδί,
-Από ένα απαρηγόρητο σύννεφο που διατρέχει τον ουρανό,
-Από μια λεπταίσθητη ψυχή υφασμένη ,με βελούδινες ίνες ανθρωπιάς,
-Από το δοξάρι ενός βιολιού ,που αγγίζει της νότας του τον λυγμό,
-Από τα μυστικά λόγια της φθινοπωρινής βροχής ,στα κεραμίδια ,
-Απ' τις ανείπωτες λέξεις ,που λιποθυμήσανε στα χείλη,
-Απ' τον Ήλιο που ξεχύνεται στην αγκαλιά της θάλασσας, να τον ξεδιψάσει απ' το λιοπύρι του καλοκαιριού ,
-Απ' τα ανορθόγραφα ερωτικά κι ειρηνικά συνθήματα γραμμένα σε παγκάκια και τοίχους,
-Απ' το ρυθμικό λίκνισμα , των κιτρινόχρυσων σταχυών του κάμπου ,στον δροσερό αέρα που κατεβαίνει απ' το βουνό ,
-Τίποτα δεν συγκίνησε περισσότερο την καρδιά μου ,
απ' το αντιφέγγισμα της σελήνης σε σκοτεινές λεωφόρους,
-Απ' την νυχτερινή ευωδία των γιασεμιών ,που την πίνουν οι άγγελοι και μεθούν,
-Από ένα μαύρο φόρεμα ,ένα τζιν κι ένα κατακόκκινο κραγιόν.