Τα παραμύθια εξελίσσονται στο χώρο και στο χρόνο. Αλεπούδες, βάτραχοι,κουκουβάγιες, και πληθώρα άλλων ζώων επιστρατεύονται, αποκτώντας ανθρώπινες ιδιότητες, προκειμένου να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των διλημμάτων ενός παιδιού στο δρόμο προς την ενηλικίωση του.
Στο συγκεκριμένο παραμύθι της συγγραφέως Χρύσας Νικολάκη, έχουμε το ταξίδι του αγοριού και του δράκου. Ένα ταξίδι που συνδέεται, σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, με το ταξίδι αυτογνωσίας. Πολλές φορές το ταξίδι αυτό ξεκινά από μια αφετηρία που έχει πόνο και δυσκολία, όπως συμβαίνει με το όμορφο αγόρι του παραμυθιού μας, που παρά την ομορφιά του τοπίου, παρά το κάλλος του, βιώνει «ερημιά και μοναξιά», καθώς απουσιάζει ακόμα η βαθύτερη σύνδεση με τον εαυτό του, άνευ της οποίας η ψυχή νιώθει παγωνιά.
Πέραν της ομορφιάς ή της αισθητικής, του πλούτου ή της καλοπέρασης, οι επί της ουσίας ανάγκες μας βρίσκουν πάντα τρόπο να εκδηλωθούν, επιζητώντας επιτακτικά τη θαλπωρή της πλήρωσης τους.
Ο δράκος, ον υπερφυσικό, άλλοτε ως απειλή και άλλοτε ως δέος, μας προκαλεί φόβο, τον ίδιο φόβο που μας ξυπνά και η ανάγκη μας για αλλαγή, καθώς η κάθε αλλαγή μας φέρνει αντιμέτωπους με το φόβο του άγνωστου. Ο δράκος του παραμυθιού, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ο δικός μας δράκος, ο δράκος που ενυπάρχει στον καθένα μας. Είναι αυτό το βαθύτερο Εγώ που δεν γνωρίζουμε κι ωστόσο μας προτρέπει να μην φοβηθούμε το άγνωρο. Μας παρακινεί να Μας ανακαλύψουμε και να επιλέξουμε πως επιθυμούμε Εμείς να ζήσουμε.
Ο δράκος έρχεται να μας προσκαλέσει-προκαλέσει σε αυτό το ταξίδι αυτοεπίγνωσης. Μας ζητά ν’ αποφασίσουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε, σε ποιο σύστημα αξιών θέλουμε να στηριχθούμε. Θέτει διλήμματα ζωής, κι όσο βαθαίνει η γνώση του εαυτού μας, τόσο συνδεόμαστε με την αλήθεια μας και ενδυναμωμένοι πλέον μπορούμε να τοποθετηθούμε στα υπαρξιακά και πυρηνικά ερωτήματα που γεννώνται.
Το αγόρι, στέκει ανοιχτό και γενναίο μπροστά στο δράκο του, δεν φοβάται, καθώς σταδιακά αναγνωρίζει τα δικά του κομμάτια.
Μέσα από τις εσωτερικές αναζητήσεις και διαδρομές, και μόνο τότε, ο άνθρωπος αρχίζει να νιώθει ισχυρός, συμπαγής, καθώς οι συνειδητές επιλογές ορίζουν τη θέση της εσωτερικής δύναμης και ασφάλειας του.
Το παραμύθι προτρέπει μικρούς και μεγάλους να αντέξουν να πουν αυτό το θαρραλέο και μεγάλο ΝΑΙ στη βόλτα με το δράκο τους, σ’ αυτό το ταξίδι που αποτελεί μια πολύτιμη κι έμπρακτη στάση αγάπης και αποδοχής.
Εύχομαι από καρδιάς στη συγγραφέα, η προσπάθεια της να φωτίσει τις παιδικές ψυχές, να στεφθεί από πλήρη επιτυχία, ώστε να καταφέρουν ν’ αγκαλιάσουν το δικό τους δράκο, πετώντας και δημιουργώντας τόπους πληρότητας.
Υ.Σ . Και ως παιδιά εννοώ τον κάθε έναν από μας, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Στο συγκεκριμένο παραμύθι της συγγραφέως Χρύσας Νικολάκη, έχουμε το ταξίδι του αγοριού και του δράκου. Ένα ταξίδι που συνδέεται, σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, με το ταξίδι αυτογνωσίας. Πολλές φορές το ταξίδι αυτό ξεκινά από μια αφετηρία που έχει πόνο και δυσκολία, όπως συμβαίνει με το όμορφο αγόρι του παραμυθιού μας, που παρά την ομορφιά του τοπίου, παρά το κάλλος του, βιώνει «ερημιά και μοναξιά», καθώς απουσιάζει ακόμα η βαθύτερη σύνδεση με τον εαυτό του, άνευ της οποίας η ψυχή νιώθει παγωνιά.
Πέραν της ομορφιάς ή της αισθητικής, του πλούτου ή της καλοπέρασης, οι επί της ουσίας ανάγκες μας βρίσκουν πάντα τρόπο να εκδηλωθούν, επιζητώντας επιτακτικά τη θαλπωρή της πλήρωσης τους.
Ο δράκος, ον υπερφυσικό, άλλοτε ως απειλή και άλλοτε ως δέος, μας προκαλεί φόβο, τον ίδιο φόβο που μας ξυπνά και η ανάγκη μας για αλλαγή, καθώς η κάθε αλλαγή μας φέρνει αντιμέτωπους με το φόβο του άγνωστου. Ο δράκος του παραμυθιού, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ο δικός μας δράκος, ο δράκος που ενυπάρχει στον καθένα μας. Είναι αυτό το βαθύτερο Εγώ που δεν γνωρίζουμε κι ωστόσο μας προτρέπει να μην φοβηθούμε το άγνωρο. Μας παρακινεί να Μας ανακαλύψουμε και να επιλέξουμε πως επιθυμούμε Εμείς να ζήσουμε.
Ο δράκος έρχεται να μας προσκαλέσει-προκαλέσει σε αυτό το ταξίδι αυτοεπίγνωσης. Μας ζητά ν’ αποφασίσουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε, σε ποιο σύστημα αξιών θέλουμε να στηριχθούμε. Θέτει διλήμματα ζωής, κι όσο βαθαίνει η γνώση του εαυτού μας, τόσο συνδεόμαστε με την αλήθεια μας και ενδυναμωμένοι πλέον μπορούμε να τοποθετηθούμε στα υπαρξιακά και πυρηνικά ερωτήματα που γεννώνται.
Το αγόρι, στέκει ανοιχτό και γενναίο μπροστά στο δράκο του, δεν φοβάται, καθώς σταδιακά αναγνωρίζει τα δικά του κομμάτια.
Μέσα από τις εσωτερικές αναζητήσεις και διαδρομές, και μόνο τότε, ο άνθρωπος αρχίζει να νιώθει ισχυρός, συμπαγής, καθώς οι συνειδητές επιλογές ορίζουν τη θέση της εσωτερικής δύναμης και ασφάλειας του.
Το παραμύθι προτρέπει μικρούς και μεγάλους να αντέξουν να πουν αυτό το θαρραλέο και μεγάλο ΝΑΙ στη βόλτα με το δράκο τους, σ’ αυτό το ταξίδι που αποτελεί μια πολύτιμη κι έμπρακτη στάση αγάπης και αποδοχής.
Εύχομαι από καρδιάς στη συγγραφέα, η προσπάθεια της να φωτίσει τις παιδικές ψυχές, να στεφθεί από πλήρη επιτυχία, ώστε να καταφέρουν ν’ αγκαλιάσουν το δικό τους δράκο, πετώντας και δημιουργώντας τόπους πληρότητας.
Υ.Σ . Και ως παιδιά εννοώ τον κάθε έναν από μας, ανεξαρτήτως ηλικίας.
ΠΑΪΖΗ ΟΛΓΑ
ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Εμπεριστατωμένη και κατανοητή η ανάλυση, εύγε!
ΑπάντησηΔιαγραφή