Η προσδοκία να ξεπεράσω τη μανιοκατάθλιψη τούτου του αφόρητου Κυριακάτικου απομεσήμερου με κάνει να επισπεύσω, την απογευματινή μικρή απόλαυση της ημέρας ... τη γνώριμη μυρωδιά ενός ζεστού αρωματικού καφέ...
«Και όχι μόνο…» μονολογώ σέρνοντας βιαστικά τα παντοφλάκια μου και βαδίζοντας προς το ψυγείο, με σκοπό να ψαχουλέψω για τα τελευταία σοκολατένια βραχάκια που επέζησαν από τις πρόσφατες κρίσεις της βουλιμίας μου...
Πίνοντας την πρώτη γουλιά και χαζεύοντας αποχαυνωμένη , στο κόσμο των social media, το μάτι μου σκοντάφτει, σε κάθε λογής ανθρώπινες καρικατούρες που χαμογελούν ευτυχισμένες στο χώρο της εικονικής πραγματικότητας... νιώθω πως με κοιτούν παράξενα... δυσανασχετώ… σάμπως να μου ζητούν απολογία… σάμπως να θέλουν να μου πουν πως τούτο το παράξενο απόγευμα, είναι ντροπή μου να βάζω τη μελαγχολική πινελιά της μιζέριας και να μουτζουρώνω με την μαυρίλα μου, αυτόν τον πλημμυρισμένο σε ευτυχία εξαίσιο ζωγραφικό πίνακα που ξεπηδά μέσα από τούτη τη μαγική οθόνη…
Αλλάζω γειτονιά… Αλλάζω ντουβάρια… Παντού τα ίδια… πρότυπα οικογενειακής ευτυχίας, με γεύση ζαχαρούχου συμπυκνωμένου γάλακτος, που αποτυπώνεται στη γλυκιά διχρωμία λιλά - ροζ της κουρτίνας ενός πολυτελούς σαλονιού... selfies σε μπουζουκομάγαζα που σφύζουν από ζωή και ευτυχισμένους θαμώνες με υπερχρεωμένα νοικοκυριά... ρετουσαρισμένες φωτογραφίες από πρίγκιπες και πριγκίπισσες που πασχίζουν να αγγίξουν τα πρότυπα της ομορφιάς και της τελειότητας, καταπνίγοντας τις ιδιαιτερότητες και τη μοναδικότητά τους... κοινοποιήσεις παρουσίας σε κάθε λογής περιζήτητα στέκια, από εμπειριών συλλέκτες, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, πως γίνεται να θυσιάζουν την απόλαυση των στιγμών τους στο βωμό της παράξενης ηδονής που τους προσφέρει η κοινοποίησή τους…
Το μάτι μου πέφτει σε κάτι σχόλια μιας σελίδας… Δεν ήταν [λέει …] τελικά στράπλες το τολμηρό φόρεμα που φορούσε γνωστή Κυρία της showbiz… κάποιες λεπτομέρειες από δαντέλα και διαφάνεια στο χρώμα του δέρματος , δημιούργησαν [όπως φρόντισε να διευκρινίσει για να προστατεύσει την εικόνα της…] το εφέ του στράπλες... ούτε τα πέδιλα ήταν ξαναφορεμένα…[Ουφ… σκέφτομαι… ευτυχώς… αφού είναι έτσι… τέλος καλό και χαλάλι η λαχτάρα…]
Ο καφές κοντεύει να τελειώσει και η ατμόσφαιρα έχει βαρύνει από το δεύτερο τσιγάρο και τη διάθεσή μου που χειροτερεύει … Χρειάζομαι οξυγόνο… Ανοίγω διάπλατα τις πόρτες στο σύμπαν που περιβάλλει τον μικρόκοσμό μου… κίνηση στον πεζόδρομο… άνθρωποι πηγαινοέρχονται … άνθρωποι που μιλούν… φωνάζουν… αστειεύονται… διαφωνούν … άνθρωποι αληθινοί που, χωρίς το προσωπείο της προσποίησης, εύκολα διαβάζει κανείς στα μάτια τους τα ανάμεικτα συναισθήματα της ευάλωτης ψυχής τους… άνθρωποι καθημερινοί που χαμένοι μέσα στην ανωνυμία του πεζόδρομου μιας μεγαλούπολης δείχνουν διόλου να μη φοβούνται μην τσαλακωθούν….
Άραγε πόσο δυνατή να είναι η επιρροή αυτής της παλιοβρώμας της οθόνης [σκέφτομαι αναπνέοντας βαθιά]....και γιατί αυτοί οι ίδιοι αυθεντικοί άνθρωποι, να αναλώνουν τόσο χρόνο και τόση ενέργεια για να χτίσουν ένα ψεύτικο προσωπείο … όταν οχυρώνονται πίσω από αυτή...?
Το μάτι μου περιεργάζεται ένα-ένα τα ράφια της βιβλιοθήκης... κοντοστέκεται στο «Μικρό Πρίγκιπα» του Antoine de Saint-Exupery, θαρρείς και αναζητά διέξοδο στον αληθινό κόσμο των παιδικών μου αναμνήσεων... «εδώ θα ξαποστάσω το νου μου» [μονολογώ...]... ξεφυλλίζω…διαβάζω ξανά τα λόγια της αλεπούς...«μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.» και «δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που ημερώνει…:.»
Ίσως [σκέφτομαι] … αυτοί οι άνθρωποι να προβάλλουν αυτό που θέλουν να δουν τα μάτια… για ν΄αποφύγουν τις λαβωματιές από τις σαιτιές στην καρδιά…
Όμως… δελεαστικό το δόλωμα… μα πιο μεγάλη η φάκα αδερφέ… η παγίδα να ξορκίζεις τη μετριότητά σου , εξωραΐζοντάς την, στην illustration εκδοχή που επιβάλλουν οι αδυσώπητοι κανόνες του Life style… Γιατί εκούσια εγκλωβίζεις ο ίδιος τον εαυτό σου στο θέατρο που έστησες για τους άλλους … γίνεσαι ο ίδιος το πρώτο θύμα της απάτης σου και αρνούμενος να κοιτάξεις κάτω από την εικόνα αυτής της επίπλαστης ευτυχίας, σπρώχνεις κάτω από το χαλάκι τη δυστυχία που ερήμην σου μεγαλώνει και θεριεύει μέσα σου…
Ξέρω αδερφέ, είναι δυσβάστακτη η μάχη με τα δεινά σου… είναι ωστόσο, η μόνη σωτηρία και το σίγουρο μονοπάτι για να νιώθεις και να δείχνεις αληθινά ευτυχισμένος… αφού οι κερδισμένες μάχες της ζωής θα σε προικίζουν ξανά και ξανά με την πληρότητα και την αυτοπεποίθηση ότι θα κερδίσεις και το πόλεμο… ένα πόλεμο, που μόνο λίγο πριν ελαφρύνει το χώμα πάνω από το άψυχο κορμί σου, θα καταλάβεις ότι ήταν μια αυταπάτη… ένα παιχνίδι επιβίωσης, στημένο στα μέτρα σου… αφού ποτέ μέχρι τότε, η ζωή δε θα έχει πάψει να σε προκαλεί να αναμετρηθείς μαζί της σώμα με σώμα… και να σου δίνει ευκαιρίες για να κερδίζεις μάχες και κουράγιο…
Ναι αδερφέ… Θέλει πολύ θάρρος η επανάσταση ενάντια στη δικτατορία του «φαίνεσθαι»... τόσο, όσο και ο αγώνας ενάντια στη δυστυχία του «είσαι» …
Αλλά αξίζει…
Γιατί λυτρώνει…
Με κρατούμενα συν, αυτά που θα γνωρίσεις για τον εαυτό σου…μόνο όταν τα ημερώσεις…
[Βέρα Γιαννακοπούλου ✍️
Πρώτη δημοσίευση στη σελίδα ''η μικρή γλωσσού'' στις
07-05-2019]
«Και όχι μόνο…» μονολογώ σέρνοντας βιαστικά τα παντοφλάκια μου και βαδίζοντας προς το ψυγείο, με σκοπό να ψαχουλέψω για τα τελευταία σοκολατένια βραχάκια που επέζησαν από τις πρόσφατες κρίσεις της βουλιμίας μου...
Πίνοντας την πρώτη γουλιά και χαζεύοντας αποχαυνωμένη , στο κόσμο των social media, το μάτι μου σκοντάφτει, σε κάθε λογής ανθρώπινες καρικατούρες που χαμογελούν ευτυχισμένες στο χώρο της εικονικής πραγματικότητας... νιώθω πως με κοιτούν παράξενα... δυσανασχετώ… σάμπως να μου ζητούν απολογία… σάμπως να θέλουν να μου πουν πως τούτο το παράξενο απόγευμα, είναι ντροπή μου να βάζω τη μελαγχολική πινελιά της μιζέριας και να μουτζουρώνω με την μαυρίλα μου, αυτόν τον πλημμυρισμένο σε ευτυχία εξαίσιο ζωγραφικό πίνακα που ξεπηδά μέσα από τούτη τη μαγική οθόνη…
Αλλάζω γειτονιά… Αλλάζω ντουβάρια… Παντού τα ίδια… πρότυπα οικογενειακής ευτυχίας, με γεύση ζαχαρούχου συμπυκνωμένου γάλακτος, που αποτυπώνεται στη γλυκιά διχρωμία λιλά - ροζ της κουρτίνας ενός πολυτελούς σαλονιού... selfies σε μπουζουκομάγαζα που σφύζουν από ζωή και ευτυχισμένους θαμώνες με υπερχρεωμένα νοικοκυριά... ρετουσαρισμένες φωτογραφίες από πρίγκιπες και πριγκίπισσες που πασχίζουν να αγγίξουν τα πρότυπα της ομορφιάς και της τελειότητας, καταπνίγοντας τις ιδιαιτερότητες και τη μοναδικότητά τους... κοινοποιήσεις παρουσίας σε κάθε λογής περιζήτητα στέκια, από εμπειριών συλλέκτες, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, πως γίνεται να θυσιάζουν την απόλαυση των στιγμών τους στο βωμό της παράξενης ηδονής που τους προσφέρει η κοινοποίησή τους…
Το μάτι μου πέφτει σε κάτι σχόλια μιας σελίδας… Δεν ήταν [λέει …] τελικά στράπλες το τολμηρό φόρεμα που φορούσε γνωστή Κυρία της showbiz… κάποιες λεπτομέρειες από δαντέλα και διαφάνεια στο χρώμα του δέρματος , δημιούργησαν [όπως φρόντισε να διευκρινίσει για να προστατεύσει την εικόνα της…] το εφέ του στράπλες... ούτε τα πέδιλα ήταν ξαναφορεμένα…[Ουφ… σκέφτομαι… ευτυχώς… αφού είναι έτσι… τέλος καλό και χαλάλι η λαχτάρα…]
Ο καφές κοντεύει να τελειώσει και η ατμόσφαιρα έχει βαρύνει από το δεύτερο τσιγάρο και τη διάθεσή μου που χειροτερεύει … Χρειάζομαι οξυγόνο… Ανοίγω διάπλατα τις πόρτες στο σύμπαν που περιβάλλει τον μικρόκοσμό μου… κίνηση στον πεζόδρομο… άνθρωποι πηγαινοέρχονται … άνθρωποι που μιλούν… φωνάζουν… αστειεύονται… διαφωνούν … άνθρωποι αληθινοί που, χωρίς το προσωπείο της προσποίησης, εύκολα διαβάζει κανείς στα μάτια τους τα ανάμεικτα συναισθήματα της ευάλωτης ψυχής τους… άνθρωποι καθημερινοί που χαμένοι μέσα στην ανωνυμία του πεζόδρομου μιας μεγαλούπολης δείχνουν διόλου να μη φοβούνται μην τσαλακωθούν….
Άραγε πόσο δυνατή να είναι η επιρροή αυτής της παλιοβρώμας της οθόνης [σκέφτομαι αναπνέοντας βαθιά]....και γιατί αυτοί οι ίδιοι αυθεντικοί άνθρωποι, να αναλώνουν τόσο χρόνο και τόση ενέργεια για να χτίσουν ένα ψεύτικο προσωπείο … όταν οχυρώνονται πίσω από αυτή...?
Το μάτι μου περιεργάζεται ένα-ένα τα ράφια της βιβλιοθήκης... κοντοστέκεται στο «Μικρό Πρίγκιπα» του Antoine de Saint-Exupery, θαρρείς και αναζητά διέξοδο στον αληθινό κόσμο των παιδικών μου αναμνήσεων... «εδώ θα ξαποστάσω το νου μου» [μονολογώ...]... ξεφυλλίζω…διαβάζω ξανά τα λόγια της αλεπούς...«μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.» και «δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που ημερώνει…:.»
Ίσως [σκέφτομαι] … αυτοί οι άνθρωποι να προβάλλουν αυτό που θέλουν να δουν τα μάτια… για ν΄αποφύγουν τις λαβωματιές από τις σαιτιές στην καρδιά…
Όμως… δελεαστικό το δόλωμα… μα πιο μεγάλη η φάκα αδερφέ… η παγίδα να ξορκίζεις τη μετριότητά σου , εξωραΐζοντάς την, στην illustration εκδοχή που επιβάλλουν οι αδυσώπητοι κανόνες του Life style… Γιατί εκούσια εγκλωβίζεις ο ίδιος τον εαυτό σου στο θέατρο που έστησες για τους άλλους … γίνεσαι ο ίδιος το πρώτο θύμα της απάτης σου και αρνούμενος να κοιτάξεις κάτω από την εικόνα αυτής της επίπλαστης ευτυχίας, σπρώχνεις κάτω από το χαλάκι τη δυστυχία που ερήμην σου μεγαλώνει και θεριεύει μέσα σου…
Ξέρω αδερφέ, είναι δυσβάστακτη η μάχη με τα δεινά σου… είναι ωστόσο, η μόνη σωτηρία και το σίγουρο μονοπάτι για να νιώθεις και να δείχνεις αληθινά ευτυχισμένος… αφού οι κερδισμένες μάχες της ζωής θα σε προικίζουν ξανά και ξανά με την πληρότητα και την αυτοπεποίθηση ότι θα κερδίσεις και το πόλεμο… ένα πόλεμο, που μόνο λίγο πριν ελαφρύνει το χώμα πάνω από το άψυχο κορμί σου, θα καταλάβεις ότι ήταν μια αυταπάτη… ένα παιχνίδι επιβίωσης, στημένο στα μέτρα σου… αφού ποτέ μέχρι τότε, η ζωή δε θα έχει πάψει να σε προκαλεί να αναμετρηθείς μαζί της σώμα με σώμα… και να σου δίνει ευκαιρίες για να κερδίζεις μάχες και κουράγιο…
Ναι αδερφέ… Θέλει πολύ θάρρος η επανάσταση ενάντια στη δικτατορία του «φαίνεσθαι»... τόσο, όσο και ο αγώνας ενάντια στη δυστυχία του «είσαι» …
Αλλά αξίζει…
Γιατί λυτρώνει…
Με κρατούμενα συν, αυτά που θα γνωρίσεις για τον εαυτό σου…μόνο όταν τα ημερώσεις…
[Βέρα Γιαννακοπούλου ✍️
Πρώτη δημοσίευση στη σελίδα ''η μικρή γλωσσού'' στις
07-05-2019]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου