Μου αρκούν μια αναπνοή,
λίγο χαρτί,ένα μολύβι,
μια ηλιαχτίδα να περνά
απ'τα παλιά παραθυρόφυλλα
για να ζω.
Τόσο λίγα,
μα τόσο πολλά συγχρόνως.
Ένα φτερούγισμα,
μια έκφραση συναισθημάτων,
ένα φως...δηλαδή ζωή.
Μια γουλιά
από δάκρυα χαράς και λύπης
ανακατεμένα με τη δύναμη
που ζωντανεύουν
τα παραμελημένα όνειρα.
Μια αναπνοή,λίγο χαρτί,
ένα μολύβι,μια ηλιαχτίδα
που κάνουν τα κύτταρα της καρδιάς
να αναρριχώνται βράχια
και την ψυχή να ταξιδεύει
στην απεραντοσύνη ενός ορίζοντα
που ξεχειλίζει από ζωή.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου