Και αφού πήρανε την εξουσία με δόλιο τρόπο, έβαλαν μπροστά το σχέδιό τους (πάντα υπάρχει ένα σχέδιο για τους δόλιους καταληψίες της πολιτείας). Ο βασικός του σκοπός (και στόχος) ήταν να δολοφονήσουν τη σιωπή. Ήταν ο μεγάλος τους αντίπαλος. Έβλεπαν με ταραχή (είναι η αλήθεια) ότι τις λίγες στιγμές που οι πολίτες αφιέρωναν στη σιωπή, ισοδυναμούσαν με εκρήξεις μεγατόνων, ικανές να εξουδετερώσουν πάνοπλες μεραρχίες και καλά εκπαιδευμένους στρατούς. Όταν οι άνθρωποι έμεναν μόνοι (και τους άφηναν στην ησυχία τους), η σιωπή τούς αποκάλυπτε την ομορφιά της ζωής. Κάθονταν και θαύμαζαν τη φύση, κοιτούσαν τον ουρανό, παρακολουθούσαν τα πουλιά, φρόντισαν τα λουλούδια και τα δέντρα, λούζονταν με τον ήλιο, αγαπούσαν τη βροχή και τη θάλασσα (το υγρό στοιχείο νικούσε την ξηρασία του παρόντος), άγγιζαν με τρυφερότητα τους αγαπημένους τους. Διάβαζαν πολύ και έγραφαν πολύ, παρά τις νουθεσίες των επίσημων λογοτεχνών και των διορισμένων διανοουμένων να κάνουν το αντίθετο.
Η μοναξιά τούς δυνάμωνε. Και η σιωπή ήταν η φροντίδα που προσέφεραν στον εαυτό τους. Αγαπούσαν πραγματικά και δένονταν με τα πρόσωπα. Παρέμεναν έξω από θορύβους και κραυγές, χυδαία θεάματα και φτηνά αρτύματα, συνεστιάσεις και συνάφειες (κάθε λογής). Η γενικευμένη σιωπή φόβιζε τους εξουσιαστές. Τους τρομοκρατούσε αυτή η σιωπηλή επικοινωνία που μετουσιωνόταν σε αμφισβήτηση τής κυριαρχίας τους. Οι άνθρωποι της σιωπής, ήταν άνθρωποι με χαρακτήρα, και οι άνθρωποι με χαρακτήρα, είναι άνθρωποι της σκέψης. Και τη σκέψη μαζί με τη σιωπή δεν μπορούσαν να τις ελέγξουν. Η σιωπή ήταν ο μεγάλος (κι ανίκητος) εχθρός τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου