 |
| Πίνακας - Νίκος Αγγελίδης |
ΛΟΓΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
Πολλές φορές η ηθελημένη οργή
ψάχνεις μαζί με τη μισή ψυχή μου.
Ψάχνεις ολοένα βιάζεις την επιθυμία
όταν η γυναίκα κορφή του αιώνιου,
όταν πολλές φορές κι ο αετός αφήνει
σπέρμα μιας ειλημμένης χρυσής
σιωπής του αναπάντεχου χωρισμού.
Πολλές φορές η αόρατη πανδαισία,
την ψάχνουν οι αστραπές του δαίμονα,
την ψάχνουν μαζί ώρες που δέχονται
και οι σαφείς ενδείξεις νεκρών αιώνων.
Κύματα σοφιστών μέσα στη λάρνακα
και των αγγέλων η πιο ζεστή λάσπη,
ζεστή όλη με την πικρή αποκάλυψη.
Πολλές φορές η ηθελημένη οργή
κι άλλοι μοιραίοι κι άλλοι άρχοντες.
Ψάχνουν ειλικρίνειες λόγο των ονείρων,
ψάχνουν με την απαλότητα της χαράς,
ψάχνουν, όλες δίνουν στη δύναμη χάρη,
δένουν σημάδια των σαφών ενδείξεων
περί του τάφου της ετυμηγορίας,
πέριξ της θέλησης των μεγάλων θνητών.
02-05-2019/Δ.Κ
Πίνακας - Βάσω Τσολακίδου
ΔΗΜΙΟΣ ΤΟ ΕΓΩ
Όπως το σώμα που ονειρεύομαι,
όπως ο δήμιος πιο ένοχα οδεύει
χρυσός, μόνος, μέσα στη μνήμη.
Χρυσός, μόνος, μέχρι την άρνηση.
Όπως το ζεστό σώμα που κόβεσαι
μαντατοφόρος ο αιώνας πλήττεις
με τόσα τρωτά μέρη των νικητών.
Όπως το σώμα που ονειρεύομαι
μέσα όλα ρεύματα μελλούμενων,
και οι σκιές στην άκρη με το δάκρυ,
στη μνήμη που ερωτικά ασθμαίνει.
Όπως το χρώμα που ονειρεύομαι
όπως το σώμα βγαίνει με το φως.
Όπως το σώμα δίνει και παίρνει
με τον αέρα, με το νερό να γυρίζει,
με κάθε αλήθεια και με κάθε ψέμα,
με ό,τι άλλο μυστικό δημιούργημα.
Όπως το σώμα ποθεί την κορυφή
με τα ψιχία των ηδονικών στιγμών,
με λάφυρα ήχων, λάφυρα στίχων,
στο λίκνο με πομπές κάθε ωραίου.
Όπως το σώμα δίνει και παίρνει
σε άλλο μονοπάτι κι ο αντίλαλος,
στο αντίγραφο, στο πέπλο της μέθης,
της λήθης και το ηδονικό μαρτύριο.
Όπως το σώμα ποθεί την κορυφή
όπως όλα ξεχνούν τώρα μπροστά
είδωλα που ακόμα δεν ξεχωρίζουν.
Τρωτός μέσα μου κι ο λαβύρινθος.
Σ’ ακούω πάλι, σ’ ακούω να φιλάς
το λουλούδι του Ομήρου να κρατάς,
το λουλούδι στην έρημο στεγνώνει.
Σ’ ακούω μα γυρίζεις πίσω πένθιμο.
Είσαι το νήμα, η τρωτή μου αλήθεια
που βγάζει κραυγή για τα κραταιά,
κρύβει τη στοργή για χείλη ουράνια
με ένα άλλο βήμα των κλήρων τιμή.
Σ’ ακούω σώμα, στην ίδια τη φλυαρία,
σ’ ακούω στην έκπληξη απ’ το στίβο,
στη σπονδή που στον έρωτα μας ενώνει
στην εικόνα την τίμια με την ιστορία.
Κόμπος κι ο πόθος, φεύγει όλη η ζωή
τρέμουν οι αλυσίδες για τα όνειρα
οι παρείσακτοι πάλι τρομοκρατούν
τρέμουν οι ηττημένοι στην κερκίδα.
Όσμωση που έχει ο μεγάλος χρησμός!
Πέφτουν τα λάφυρα τα βασιλικά,
πέφτουν τα βουνά μεγάλα τα κύματα.
Όπως το σώμα που με κυριεύεις
όπως ο στοχασμός που με ακουμπάς
η πληγή με τη γλάστρα βασιλικών.
Εσένα έχω κι εσένα πάντα θα ποθώ
ρόδο εξόριστο στην πρώτη μου μνήμη
με την παρόρμηση που όλοι χτίζουν,
με την απαίτησή τους τόσοι αιώνες.
Ποιος έρχεσαι και ποιος είσαι ο θεός;
Καίγεσαι και είναι παρών ο λυτρωμός,
μια ελιά, κάθε δέντρο φωτεινής γενιάς.
Τώρα πλέκουν με τα μεγάλα όνειρα
δείχνουν σημαίες ελεύθερων κάστρων
καλοκαίρια με τα πιο πολλά κενά
που δείχνουν ψυχές τα μέρη του πόνου.
Παρά την έλευση και των νέων θεών
τα αγκάθια όλα πάντα θα πληγώνουν.
Όπως το σώμα που με κυριεύεις
ως το δέλτα το αέναο και με το φως.
Ρεύματα με τόσα ερπετά ρέοντα,
παλιές κηλίδες, παλιές κουβέντες
κινούνται και τα πάθη λαίμαργα,
συστολές αφήνουν κρυφές οι αγάπες.
Όπως το σώμα που με κυριεύεις
κι εγώ ανάμεσα στους σταυρούς.
Έρχεσαι ο δήμιος με το νέο στέμμα
έρχεσαι για τη βασανισμένη καρδιά
για τα θραύσματα μάταιου πόνου,
τα θραύσματα της ηδονής τα πολλά.
Αόρατη και η μηχανή του δόλου
ο σπόρος που παιδεύει το σύμπαν,
που παιδεύεται απ’ το εγώ του θεού.
Όπως το σώμα που με κυριεύεις
είδωλο και των πόθων της γυναίκας
ο δόλος ξυπνάς, ο δόλος αγρυπνάς,
έλκεσαι και γίνεσαι ο πιο πικρός.
Στο ίδιο μέτρο η πιο πικρή ιστορία
στο ίδιο κέντρο η μεγάλη φαντασία.
Φλέγονται οι ζωές με τη ρητορεία
οι κραυγές πάλι που διαφεντεύουν.
Ίχνη με τόσα όνειρα που μένουν,
ατενίζουν και οι μνήμες κυψέλες
ψήγματα πολλά και οφειλόμενα,
με το διάβα τους κι οι νέοι πόνοι.
Βρέφος γυμνό, βρέφος που σε κλαίμε
με τόσα άλλα αγαπημένα, περίτεχνα.
Τα ίχνη τα πιο τέλεια κρύβονται,
κρύβονται στη στάχτη με το άγαλμα.
Δ.Κ
Όπως το σώμα που ονειρεύομαι,
όπως ο δήμιος πιο ένοχα οδεύει
χρυσός, μόνος, μέσα στη μνήμη.
Χρυσός, μόνος, μέχρι την άρνηση.
Όπως το ζεστό σώμα που κόβεσαι
μαντατοφόρος ο αιώνας πλήττεις
με τόσα τρωτά μέρη των νικητών.
Όπως το σώμα που ονειρεύομαι
μέσα όλα ρεύματα μελλούμενων,
και οι σκιές στην άκρη με το δάκρυ,
στη μνήμη που ερωτικά ασθμαίνει.
Όπως το χρώμα που ονειρεύομαι
όπως το σώμα βγαίνει με το φως.
Όπως το σώμα δίνει και παίρνει
με τον αέρα, με το νερό να γυρίζει,
με κάθε αλήθεια και με κάθε ψέμα,
με ό,τι άλλο μυστικό δημιούργημα.
Όπως το σώμα ποθεί την κορυφή
με τα ψιχία των ηδονικών στιγμών,
με λάφυρα ήχων, λάφυρα στίχων,
στο λίκνο με πομπές κάθε ωραίου.
Όπως το σώμα δίνει και παίρνει
σε άλλο μονοπάτι κι ο αντίλαλος,
στο αντίγραφο, στο πέπλο της μέθης,
της λήθης και το ηδονικό μαρτύριο.
Όπως το σώμα ποθεί την κορυφή
όπως όλα ξεχνούν τώρα μπροστά
είδωλα που ακόμα δεν ξεχωρίζουν.
Τρωτός μέσα μου κι ο λαβύρινθος.
Σ’ ακούω πάλι, σ’ ακούω να φιλάς
το λουλούδι του Ομήρου να κρατάς,
το λουλούδι στην έρημο στεγνώνει.
Σ’ ακούω μα γυρίζεις πίσω πένθιμο.
Είσαι το νήμα, η τρωτή μου αλήθεια
που βγάζει κραυγή για τα κραταιά,
κρύβει τη στοργή για χείλη ουράνια
με ένα άλλο βήμα των κλήρων τιμή.
Σ’ ακούω σώμα, στην ίδια τη φλυαρία,
σ’ ακούω στην έκπληξη απ’ το στίβο,
στη σπονδή που στον έρωτα μας ενώνει
στην εικόνα την τίμια με την ιστορία.
Κόμπος κι ο πόθος, φεύγει όλη η ζωή
τρέμουν οι αλυσίδες για τα όνειρα
οι παρείσακτοι πάλι τρομοκρατούν
τρέμουν οι ηττημένοι στην κερκίδα.
Όσμωση που έχει ο μεγάλος χρησμός!
Πέφτουν τα λάφυρα τα βασιλικά,
πέφτουν τα βουνά μεγάλα τα κύματα.
Όπως το σώμα που με κυριεύεις
όπως ο στοχασμός που με ακουμπάς
η πληγή με τη γλάστρα βασιλικών.
Εσένα έχω κι εσένα πάντα θα ποθώ
ρόδο εξόριστο στην πρώτη μου μνήμη
με την παρόρμηση που όλοι χτίζουν,
με την απαίτησή τους τόσοι αιώνες.
Ποιος έρχεσαι και ποιος είσαι ο θεός;
Καίγεσαι και είναι παρών ο λυτρωμός,
μια ελιά, κάθε δέντρο φωτεινής γενιάς.
Τώρα πλέκουν με τα μεγάλα όνειρα
δείχνουν σημαίες ελεύθερων κάστρων
καλοκαίρια με τα πιο πολλά κενά
που δείχνουν ψυχές τα μέρη του πόνου.
Παρά την έλευση και των νέων θεών
τα αγκάθια όλα πάντα θα πληγώνουν.
Όπως το σώμα που με κυριεύεις
ως το δέλτα το αέναο και με το φως.
Ρεύματα με τόσα ερπετά ρέοντα,
παλιές κηλίδες, παλιές κουβέντες
κινούνται και τα πάθη λαίμαργα,
συστολές αφήνουν κρυφές οι αγάπες.
Όπως το σώμα που με κυριεύεις
κι εγώ ανάμεσα στους σταυρούς.
Έρχεσαι ο δήμιος με το νέο στέμμα
έρχεσαι για τη βασανισμένη καρδιά
για τα θραύσματα μάταιου πόνου,
τα θραύσματα της ηδονής τα πολλά.
Αόρατη και η μηχανή του δόλου
ο σπόρος που παιδεύει το σύμπαν,
που παιδεύεται απ’ το εγώ του θεού.
Όπως το σώμα που με κυριεύεις
είδωλο και των πόθων της γυναίκας
ο δόλος ξυπνάς, ο δόλος αγρυπνάς,
έλκεσαι και γίνεσαι ο πιο πικρός.
Στο ίδιο μέτρο η πιο πικρή ιστορία
στο ίδιο κέντρο η μεγάλη φαντασία.
Φλέγονται οι ζωές με τη ρητορεία
οι κραυγές πάλι που διαφεντεύουν.
Ίχνη με τόσα όνειρα που μένουν,
ατενίζουν και οι μνήμες κυψέλες
ψήγματα πολλά και οφειλόμενα,
με το διάβα τους κι οι νέοι πόνοι.
Βρέφος γυμνό, βρέφος που σε κλαίμε
με τόσα άλλα αγαπημένα, περίτεχνα.
Τα ίχνη τα πιο τέλεια κρύβονται,
κρύβονται στη στάχτη με το άγαλμα.
Δ.Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου