Photo by Krystallia Ioannidou
η νύχτα είναι από καιρό θλιμμένη
κανείς τ΄ αστέρια της δεν βλέπει
το φεγγάρι κανέναν δεν μαγεύει
έναν θαμπό ήλιο ο ουρανός έχει,
από τα γύρω έργα που θαυμάζεις
μιαν αξία νομίζεις ότι θα πάρεις,
μα ο κόσμος απόμακρος πολύ
η ελπίδα σε αδιέξοδα χαμένη
η ελευθερία δίχως ένα νόημα
η μοναξιά πολύ καλά κρυμμένη
πίσω από τις πολλές προτάσεις
που χρήζουν μεταφράσεις
ο έρωτας συνεχώς δυσφημίζεται
σαν άψυχη κούκλα διαφημίζεται
και μένεις ν΄ απορείς πως χάθηκε
γιατί έφυγε και σε παράτησε
χωρίς ούτε ένα αντίο να σου πει,
πίσω από τις φανταχτερές
των ανθρώπων εφευρέσεις,
τα ρούχα και τα αρώματα,
η ψυχή μασκαρεμένη μένει
μια ματαιότητα τη σέρνει
όλο πιο πολύ φτωχή ξεμένει.
Από τη ψυχή να ξεπηδήσει
ένας καθρέφτης να εμφανίσει
τον εαυτό που σε φοβίζει
μια αυταπάτη να διαλύσει
λάθος δρόμους να εξαφανίσει
η φαντασία να γεννήσει
μονοπάτι να σχηματίσει
τον κόσμο να οδηγήσει
στη χώρα που δεν πληγώνει
τα όνειρα δεν τα ματώνει
ουράνιο τόξο τη στεφανώνει.
Μάταια αποζητάς την ευτυχία
στο πλοίο που έχασε τη ρότα
και ξέχασε πώς να ταξιδεύει,
εκεί που πνευματικός ταγός
ζηλευτός σπουδαίος αρχηγός
ο άλλος που θα θελες εαυτός
τις σκιές της ψυχής σου κολακεύει
για να σε καταδυναστεύει
ρηχή η ψυχή, αδύναμη να μείνει
λάθος δρόμους να πάρει πάλι
και όταν τ΄ όνειρο την αποπάρει
πληγές θα μετρήσει χαμένη,
σ΄ ένα άλλο κάλπικο όνειρο
θ΄ αγκιστρωθεί απεγνωσμένη
για βοήθεια απελπισμένη
σε ναυάγιο παγιδευμένη….
Μ.Γ. …
Μιχάλης Γεωργούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου