ΧΡΥΣΑ ΝΙΚΟΛΑΚΗ "Ξέχασα"

Θρυμμάτισα της ζωής μου τα κελάρια
μηδένισα της ψυχής μου τα ποτάμια
στάθηκα πάνω σε βράχο απόκρημνο
θωρώντας
τις χαράδρες στις απότομες στροφές

Ψάλλοντας θρήνους για όσα τέλειωσαν
με λιονταρίσια περηφάνια
μετρώντας τις κορφές

Μα ξέχασα πώς είναι να κοιτάς τον ήλιο
να χτίζεις στην άμμο αδιαφορώντας
για τα πλέρια κύματα

Ξέχασα τα σκαλιά για την Παντάνασσα να μετρώ
τα βήματα που μου 'μαθες
να υπολογίζω

Πώς είναι ένα ηλιοβασίλεμα στα Φηρά

Μία εκδρομή στην παιδικότητα μου
εκεί οπου οι ερωδιοί στης Κερκίνης τα νερά
ξεδιψούν
Πώς ματώνουν τα γόνατα στην αρένα της ζωής

Ξέχασα να ζω
Κι ας ανασαίνω ακόμα
Γι' αυτό σου λέω
Έλα να περπατήσουμε μαζί
στου ήλιου τα κρυφά μονοπάτια
Αχάραγα
"Πιότερο στο μαζί πάρα στο μόνοι"

Να ακουμπήσουμε ουρανό
υφαίνοντας απ' την αρχή τον κόσμο
Λαμπαδοδρόμοι της αγάπης να γενούμε...

Χρυσα Νικολακη
4.5.2019