Art by Iwona Wierkowska Rogowska
Μην καις τα μεσημέρια της αγάπης
Με αδέκαστη, χλωρή ομορφιά
Σκεπάζοντας το
πέλμα με σπασμούς
Το προφανές καταργώντας
Εκεί που δεν βροντά το εφήμερο
Ήμουν αέρας απ τα κρίνα,
τη γύρη τους που σκόρπιζαν
Η λοξή αχτίδα, που έδιωχνε
Απ' το μέτωπο, το κρύο
Το αντίβαρο στις πιο βαριές σκιές
Στο χάος που βυθίζονταν αλλόφρονες απορίες
Όταν ο χρόνος αχαρτογράφητος
ακόμη ήταν των ωρών
Ένας δραπέτης λησμονιάς
Εκεί ήμουν σανίδα πολυκάταρτη
στα άκρα των βυθών
Μες σε κοχύλι αδειανό , με βράγχια ν ανασαίνω.
Φωτεινή Ψι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου