ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ "Λήθη-Μνήμη"

 
Κάποτε είπα θα ρθω.
Μα πού πηγαίνει αυτός
που είναι χαμένος,
δίχως πυξίδα,
χωρίς εαυτό.
Έχω πεθάνει.
Μα μην τους το πεις.
Άστους να παλεύουνε
με το φόβο μου,
ήταν οι λύκοι πολλοί
και οι πανσέληνες μικρές
ραγισμένες ψηφίδες,
τα κρίματα μου τους φώτισαν
να πίνουν το φως μου,
εκείνοι οι λίγοι που ανυψώθηκαν
με τα δικά μου φτερά
νόμισαν πως μου τα κλέψαν
 μα είχα καβάντζα
το κρυμμένο μου πρόσωπο,
κείνον τον κρυφό μου ληστή
που του δίνω τα πάντα,
τον πόθο, κι αυτός
μετά μ ευγνωμονεί
με τα όνειρα.
Τούτα με κράτησαν πες τους.
Κι αν είμαι νεκρή
είναι που πια γεράσανε
και τα όνειρα και τα ταξίδια
και πώς να ρθω
σε κείνα τα μέρη
που άφησα ζωντανή την ψυχή μου,
τη μνήμη φοβάμαι,
αυτή που ξύνει τα σπλάχνα μου
μέχρι να τρέξει από
μέσα μου χαίνουσα πληγή
η ζωή.
Τη λήθη φοβάμαι.
Πώς να ξεχάσω τη ρωγμή
που από κει ξεπηδούν
όλοι οι λυγμοί,
αλυχτάει η θύμηση
κι εγώ ξαναζώ.

 Η φωτογραφία είναι από http://artexponewyork.com/