ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΚΙΝΤΖΗ " Το φόρεμα της ποίησης"

Το φόρεμα της μάνας μου …
λαχτάρισα όταν ήμουν παιδί μικρό ,
ήταν για εμένα ένα & μοναδικό…

Μόνο η ποίηση τώρα πια …
πάνω μου εφαρμόζει σαν φόρεμα ,
στην πληγωμένη σάρκα μου κολλητό …
σαν φίλος τρυφερός ή σαν βασανιστήριο φριχτό ;

Το φόρεμα της μάνας μου …
είχε μικρό μαοϊκό γιακά
σαν ανοιξιάτικο στεφάνι γύρω από το λαιμό ,
με ένα μικρό άνοιγμα ακριβώς εκεί
που γεννιέται ή γκρεμίζεται
μιας πεταλούδας ο λυγμός …

Μόνο η ποίηση πάνω από όλα …
το θρόισμα των φτερών μιας πεταλούδας μπορεί ,
στο σύμπαν εκκωφαντικά να εκσφενδονίσει …
ύστερα … σε μιας λίμνης τα νερά
πένθιμα να βυθίσει …

Το φόρεμα της μάνας μου …
τους ώμους άγγιζε σαν χάδι , συρτό , ζεστό , ερωτικό …

Μόνο η ποίηση έτσι στην αρχή …
σε πλησιάζει , σε αγγίζει ,
σε ανατριχιάζει , σαν χάδι … φοβερό …

Το φόρεμα της μάνα μου …
είχε βαθύ κατήφορο στο στήθος ,
τόσο αποκαλυπτικό … ίσα που όμορφα το πρόβαλε …
γλυκά το περιέβαλε …
σαν γιασεμιά σε μάντρα ,
που περιμένει το άγγιγμα ή το χούφτωμα
ερωτευμένου άντρα …

Μόνο η ποίηση το ίδιο αιφνιδιαστικά …
σε αρπάζει , σε συνταράζει ,
στα σώματα - στα πνεύματα φωλιάζει
τα σωθικά ξεσκίζει
κατόπιν σαν απαλό φόρεμα αγαπημένο ,
τη γύμνια μας τυλίγει …

Το φόρεμα της μάνας μου …
ήταν πράσινο λαδί … μουντό ,
μεγάλα μαύρα λουλούδια πλέκονταν – έπλεαν
στο φόντο το σκοτεινό ,
σαν του Χιώτη τα τραγούδια ταξίδευαν
γύρω από τη μέση , την πλάτη ,
τους γλουτούς , απαλά κατηφόριζαν & άραζαν
στου γόνατου τους αρμούς …

Μόνο η ποίηση έτσι σε αρμενίζει …
στου κόσμου το κορμί ,
ανατολές - δύσεις σου χαρίζει …
όμως τις ίδιες ακριβώς …
ποτέ δεν θα τις ξαναδείς…

Το φόρεμα της μάνας μου …
κρυφά όταν έλειπε φορούσα ,
στον καθρέφτη της μπροστά …
γινόταν κάτι μαγικό, γιατί αν & ήμουν σχεδόν παιδί
αμέσως ηδονικά το άγνωστο ποθούσα …

Μόνο η ποίηση σαν τον αθώο - άγριο πόθο …
σε ξεσηκώνει - σε ξεγυμνώνει … τελειωτικά σε ξεριζώνει …

Τα φορέματα … ποτέ πια δεν τα χαζεύω …
ηδονικά μόνο τα χαϊδεύω…
Μόνο τα αίματα τώρα …
στα ποιήματα … πολύ ζηλεύω …

Δέομαι το φόρεμα της μάνας μου ,
να μπορούσα να ξαναδώ …
Δέομαι της ποίησης το χάδι ,
με ανοιγμένους τους πόρους της ψυχής μου
να μπορούσα για πάντα να γευτώ …

Κατερίνα...Σκιντζή...