O λόγος της συγγραφέως Μαρίας Μαραγκουδάκη κοφτός, μεστός, ρεαλιστικός, σύγχρονος , αποτυπώνει με σθεναρότητα και σαρκασμό πτυχές της ζωής μιας κομμώτριας που φτάνει στο τέλειο έγκλημα. Θύμα ή θύτης ; ή μήπως κάνει κύκλο ξεκινώντας από θύμα κάνοντας μια μικρή στάση για να γίνει θύτης και να γευτεί την απόδοση δικαιοσύνης και να ολοκληρώσει το μισοφέγγαρο με τη συλλογική κάθαρση …γινόμενη πάλι θύμα;
Η συγγραφέας με μια τεχνική καθαρότητας και αρτιότητας δεν κουράζει τον αναγνώστη αλλά αντιθέτως τον ξεκουράζει με τον λεπτό υπόγειο κυνισμό της, αφού προκαλεί το ενδιαφέρον του και τολμά να ταυτιστεί με την κεντρική ηρωίδα . Με μια γραφή πρωτοπρόσωπη που συγκινεί αλλά και στοχάζεται βαθιά τη ζωή. Γράφει : "Δε θα γεράσω άλλο, όσο γέρασα , γέρασα….Δεν θα με δω γριά, άσχημη και ανήμπορη"
Πόσο εύκολο είναι να διοργανωθεί το τέλειο έγκλημα και τι προαπαιτεί για να οδηγηθεί κάποιος να γίνει εν ενεργεία δολοφόνος ; Oπως έλεγε η κυρία Χριστίνα Ζαραφωνίτου, πανεπιστημιακός από το Πάντειο, "τα ειδεχθή εγκλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με γενικεύσεις. Ως ακρότατες αντικοινωνικές συμπεριφορές παράγονται από την κρίση των αξιών, τα πρότυπα που σήμερα προβάλλονται, από έναν υποπολιτισμό βίας που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις για την εκδήλωση τέτοιων εγκληματικών συμπεριφορών".
Και εδώ στο έργο μας, ο κώδικας αξιών της 34χρονης Σάντρας έχει γκρεμιστεί . Προσπάθησε άδοξα όπως περιγράφει εύστοχα η συγγραφέας στο βιβλίο της να πνίξει τον πόνο της με αντικαταθλιπτικά και ποτό αλλά μάταια. Τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τα χρόνια που πέρασαν. Δεν μπορεί να καθυποτάξει τα συναισθήματά της κι έτσι ολισθαίνει προς το μαύρο …Αποφασίζει μεθοδικά και αβίαστα να οργανώσει το τέλειο έγκλημα και το πετυχαίνει .
Έξυπνη σκηνοθετική πινελιά από τον σκηνοθέτη Γιώργο Τζαβάρα είναι η φωνή του δημοσιογράφου (Ηλίας Γκογιάννος) που παρεμβάλλεται μεταξύ του μονολόγου, οδηγώντας μας πίσω στα γεγονότα και ξετυλίγοντας αργά τα πρακτικά της δίκης. Το σκηνικό αφαιρετικό και λιτό μας βοηθά να επικεντρωθούμε στην πρωταγωνίστρια, Κατερίνα Γκατζόγια, που με δύναμη και ενάργεια αλλά και ερμηνευτική δεινότητα μας παρασύρει στο μοιραίο αυτό πρόσωπο, που θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς.
Τα κοστούμια μας παραπέμπουν σε αμφίεση δικαστηρίου ενώ η εναλλαγή στο τέλος με το λευκό φόρεμα μας προτυπώνει την κάθαρση που έπεται. Η μουσική επιμέλεια από τον πιανίστα Νίκο Επίσκοπο μας εγκλιματίζει χωροχρονικά στο υφολογικό πλαίσιο της παράστασης. Οι εναλλαγές της τζαζ με το πιάνο μας προκαλούν άλλοτε εγρήγορση και άλλοτε ψυχική νηνεμία.
Ο φωτισμός άρτιος τονίζει ακριβώς εκείνα τα σημεία που χρειάζονται , εξομαλύνοντας το μαύρο χρώμα της τραγωδίας . Το ίδιο και ο καυστικός τόνος της πρωταγωνίστριας που λευκαίνει της μαύρες πινελιές της ζωής της. Σημαντικό τέχνασμα το βάζο με το γιασεμί αλλά και η μοναδική καρέκλα που παραπέμπει σε εδώλιο του κατηγορούμενου .
Όλα συνηγορούν στο ότι πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση που ανεπιφύλακτα σας συστήνουμε να απολαύσετε .
Το σίγουρο είναι ότι φεύγοντας άλλοι θα αναλογιστείτε, άλλοι θα γελάσετε καυστικά και άλλοι θα φύγετε με ένα αίσθημα κάθαρσης , αυτό που η τιμωρία του θανάτου ως πράξη αυτοδικίας ατομικής ή συλλογικής προσφέρει …..
Η συγγραφέας με μια τεχνική καθαρότητας και αρτιότητας δεν κουράζει τον αναγνώστη αλλά αντιθέτως τον ξεκουράζει με τον λεπτό υπόγειο κυνισμό της, αφού προκαλεί το ενδιαφέρον του και τολμά να ταυτιστεί με την κεντρική ηρωίδα . Με μια γραφή πρωτοπρόσωπη που συγκινεί αλλά και στοχάζεται βαθιά τη ζωή. Γράφει : "Δε θα γεράσω άλλο, όσο γέρασα , γέρασα….Δεν θα με δω γριά, άσχημη και ανήμπορη"
Πόσο εύκολο είναι να διοργανωθεί το τέλειο έγκλημα και τι προαπαιτεί για να οδηγηθεί κάποιος να γίνει εν ενεργεία δολοφόνος ; Oπως έλεγε η κυρία Χριστίνα Ζαραφωνίτου, πανεπιστημιακός από το Πάντειο, "τα ειδεχθή εγκλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με γενικεύσεις. Ως ακρότατες αντικοινωνικές συμπεριφορές παράγονται από την κρίση των αξιών, τα πρότυπα που σήμερα προβάλλονται, από έναν υποπολιτισμό βίας που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις για την εκδήλωση τέτοιων εγκληματικών συμπεριφορών".
Και εδώ στο έργο μας, ο κώδικας αξιών της 34χρονης Σάντρας έχει γκρεμιστεί . Προσπάθησε άδοξα όπως περιγράφει εύστοχα η συγγραφέας στο βιβλίο της να πνίξει τον πόνο της με αντικαταθλιπτικά και ποτό αλλά μάταια. Τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τα χρόνια που πέρασαν. Δεν μπορεί να καθυποτάξει τα συναισθήματά της κι έτσι ολισθαίνει προς το μαύρο …Αποφασίζει μεθοδικά και αβίαστα να οργανώσει το τέλειο έγκλημα και το πετυχαίνει .
Έξυπνη σκηνοθετική πινελιά από τον σκηνοθέτη Γιώργο Τζαβάρα είναι η φωνή του δημοσιογράφου (Ηλίας Γκογιάννος) που παρεμβάλλεται μεταξύ του μονολόγου, οδηγώντας μας πίσω στα γεγονότα και ξετυλίγοντας αργά τα πρακτικά της δίκης. Το σκηνικό αφαιρετικό και λιτό μας βοηθά να επικεντρωθούμε στην πρωταγωνίστρια, Κατερίνα Γκατζόγια, που με δύναμη και ενάργεια αλλά και ερμηνευτική δεινότητα μας παρασύρει στο μοιραίο αυτό πρόσωπο, που θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς.
Τα κοστούμια μας παραπέμπουν σε αμφίεση δικαστηρίου ενώ η εναλλαγή στο τέλος με το λευκό φόρεμα μας προτυπώνει την κάθαρση που έπεται. Η μουσική επιμέλεια από τον πιανίστα Νίκο Επίσκοπο μας εγκλιματίζει χωροχρονικά στο υφολογικό πλαίσιο της παράστασης. Οι εναλλαγές της τζαζ με το πιάνο μας προκαλούν άλλοτε εγρήγορση και άλλοτε ψυχική νηνεμία.
Ο φωτισμός άρτιος τονίζει ακριβώς εκείνα τα σημεία που χρειάζονται , εξομαλύνοντας το μαύρο χρώμα της τραγωδίας . Το ίδιο και ο καυστικός τόνος της πρωταγωνίστριας που λευκαίνει της μαύρες πινελιές της ζωής της. Σημαντικό τέχνασμα το βάζο με το γιασεμί αλλά και η μοναδική καρέκλα που παραπέμπει σε εδώλιο του κατηγορούμενου .
Όλα συνηγορούν στο ότι πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση που ανεπιφύλακτα σας συστήνουμε να απολαύσετε .
Το σίγουρο είναι ότι φεύγοντας άλλοι θα αναλογιστείτε, άλλοι θα γελάσετε καυστικά και άλλοι θα φύγετε με ένα αίσθημα κάθαρσης , αυτό που η τιμωρία του θανάτου ως πράξη αυτοδικίας ατομικής ή συλλογικής προσφέρει …..
Χρύσα Νικολάκη
Κριτικός Λογοτεχνίας /Συγγραφέας
 |
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου