Έντβαρτ Μουνκ- Η Κραυγή, 1910
πως την σηκώνουν οι λαοί,
στο μαύρο πάνω μιας ασπίδας
η Νίκη πάντα αιμορραγεί.
Δόξα πικρή στον καβαλάρη
που χάθηκε σε μια στιγμή,
από του Χάρου το κοντάρι
που εκτελεί χωρίς ψυχή.
Με του βασίλευε διαίρει
την τέχνη την προσκυνητή,
φτάνουν στη Νίκη οι πολέμοι
και τ΄ άδικο κρατεί τη γη...
Όνειρο που ΄μεινες μονάχο
η άγια σου Ελευθεριά,
εξέμεινε χωρίς διδάχο
μπροστά στων όπλων τη θωριά.
Και κλαίνε ξέστηθες οι Μάνες
κρατώντας τ΄ άψυχα κορμιά,
λυπητερές ηχούν καμπάνες
και τα παράσημα χρυσά !...
Νίκος Δημογκότσης.
"λυπητερές ηχούν καμπάνες
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τα παράσημα χρυσά !..." Πένθος εκτυφλωτικό ...