Πίνω αχόρταγα την αθανασία των πολυτονικών λέξεων ! Σα να μου φαίνεται πως βρήκα επιτέλους τον πολυτονικό δρόμο μου, εκείνον που θα με οδηγήσει στην μονοτονική αλήθεια μου.
Ή μήπως πρόκειται για μια λέξη που κλίνεται ο τόνος, μια λανθασμένη συλλαβή που μένει πάντα στην ίδια λέξη, που με παραπλανά μόνο για να με ξεγελάσει και να σαρκάζει την θλιβερή μου αποτυχία ;
Τα πνεύματα με τυλίγουν μέσα από τα βλέμματα. Τα πνεύματα μαζεύονται γύρω μου σαν έντομα στο φως. Πνεύματα λάμπες που φωτίζουν ένα χώρο και κινούμαι εκεί πάνω. Πνεύματα φλογερά και στοχαστικά όρθια στο πέρασμά τους.
Τα πνεύματα πρέπει να κινηθούν, να φωτίσουν λίγο παρά πέρα απ΄ τη λάμπα και ν’ ανάψουν ένα άλλο φως. Να ανοίξουν ένα παράθυρο στον ελεύθερο αέρα της λύτρωσής μου. Ποιος θα μ’ ακούσει απ’ τα πνεύματα των αγγέλων αν φωνάξω ;
Δασεία ( ῾ ) Αδιόρατη σπίθα προσμονής κι ελπίδας σ' αυτή τη βαριά οπτασία που παραλύει την εμπνευσμένη φαντασία. Mια παλιά φλούδα των δένδρων στο άνοιγμα θυρών και παραθύρων κατάκλειστου σπιτιού. H πιο προσωπική και συνάμα η πιο ηδονική αίσθηση των αισθήσεων από τη νάρκη τους.
Ψιλή ( ᾿ ) Βελούδινη και μεθυστική σαν την πρώτη εξόρμηση της βροχής. Mια αέρινη θεώρηση με μια καρδιά πίσω και μπροστά να κλαίει και δεν μπορώ να την βλέπω. Ελπιδοφόρα ψιλή σχεδόν ερωτική που δεν κρύβει κανένα μυστικό για μένα. Συναισθηματική και παρωχημένη σε μια απλή, στοιχειώδη γήινη ζωή.
Οι τόνοι μιας λεκτικής μελωδίας στο κατώφλι του θανάτου. Κάθετοι στις επιλογές τους και γι’ αυτό συντρίβονται απότομα στα λόγια. Τόνοι έχουν γίνει οι ζωές μας, παράπονα ζωής από το πώς αναπνέει κανείς μέσα από το ήθος της εποχής.
Οξεία ( ´ ) Ανάμνηση πολύτιμη στα βάθη της μνήμης που χτίζει και γκρεμίζει υπολήψεις μες στο καθαρτήριο της μνήμης. Αίσθηση κοσμική γεμάτη αντιφάσεις των πλούσιων δείπνων της αγάπης. Λαμπερή ακτινοβολία που πασχίζει να τρυπώσει στην καρδιά, γεμάτη συναισθήματα και απαιτήσεις.
Περισπωμένη ( ~ ) Οριστική και αμετάκλητη αλλά δε δίνω δεκάρα τσακιστή. Αχόρταγη και συναρπαστική δίχως λάμψη από κρύσταλλα με μια μοχθηρία που προσπαθεί να κρύψει. Ευσυνείδητη και ανελέητη πρωτεργάτης που προδίδει τόσο άσπλαχνα την έλλειψη αγάπης στη δύση μιας ζωής.
Βαρεία ( ` ) Πρωταρχική και ύστατη αλήθεια της ζωής ως η μοναδική αλήθεια που έχει ποτέ ειπωθεί. Μια μουσική από ακορντεόν της κάθε λέξης αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Το κλειδί μιας καρδιάς την οποία ανάγκασα από τότε να σωπάσει στη μνήμη και τη σκέψη μου.
Σημεία στίξης σε στιγμές μακάριας καθημερινότητας που αναδεικνύουν την αξία της απλής ζωής. Μαγικά στον ορίζοντα των επόμενων ωρών. Σημεία στίξης άλφα και ωμέγα κατά μήκους μιας φράσης ζωής και θανάτου, απ' τις σύντομες στάσεις φεύγουν όσο μπορούν πιο μακριά μου.
Τελεία ( . ) Δεσποτισμός με τον οποίο αρπάζει, με επιδέξια κι αστραπιαία χειρονομία την άνω τελεία. Ξεγελάει το θυμό της ακαριαία στο τέλος μιας φράσης, την ώρα που πέφτει ο ήλιος στο γεμάτο αυτάρεσκο γέλιο της.
Άνω τελεία ( · ) Φάντασμα στους τόπους αναψυχής. Τραβάει την ανηφόρα που δεν είναι κανονική στην πραγματικότητα. Συμπαγής και με φυσιογνωμία άμεσα αναγνωρίσιμη. Τυφλή δίχως να μου ρίχνει ματιά μπροστά στην περιφρόνηση της έκφρασης. Άνω τελεία σε περίοπτη θέση ελάχιστα θορυβημένη.
Υπογεγραμμένη ( , ) Ασταθές βήμα να κινείτε σε μια δύναμη που με γλίτωσε κυριολεκτικά από το τουφέκι. Σπουδαία αγωνιστική, ισχυρό όπλο στην υπηρεσία του λαού και του αγώνα. Ένα μικρό καθρεφτάκι απέναντι στη ζωή γιατί κάθε υπογεγραμμένη σέρνει μαζί της θλίψη.
Κόμμα (, ) Παγωμένη νεκρή στιγμή με μια αποκαρδιωτική σβελτάδα. Κόμμα και νιώθω να μου κόβεται η ανάσα, όταν διαστέλλω και επεκτείνω κάθε αίσθηση διαδοχικά μέσα στη σκόνη και στην εξουθένωση.
Ερωτηματικό ( ; ) Ανεκπλήρωτος πόθος για όλα τα μαρτύρια του κόσμου. Ερωτηματικό στο βλέμμα σου για πρώτη φορά εδώ και χρόνια. Ερωτηματικό αιώνιο κάθε χτύπημα στη γη κι ύστερα απογοήτευση.
Αποσιωπητικά (..) Σιγανά αναφιλητά σε ίση απόσταση όταν τα δευτερόλεπτα κυλούν απ' τα μάτια σου. Μείνετε ήσυχα αποσιωπητικά θαλπωρής, σκέφτηκα τότε. Και τώρα το ίδιο σκέφτομαι από την πρώτη κιόλας στιγμή για να με θυμάστε.
Θαυμαστικό ( ! ) Αναλαμπή από ανάγκη για φωνή. Θύελλα συναισθημάτων στην καρδιά μιας καινούριας, εκρηκτικής αγάπης. Το απότομο θαυμαστικό της αξιοθρήνητης αυτής σκηνής με γύρισε πάλι στην κανονική ζωή.
Άνω-κάτω τελεία ( : ) Παγίδα σε κάθε άνθρωπο της εποχής, γιατί έχει όνειρα να κερδίσει την ελευθερία για τις εξαντλητικές ημέρες, από αμφιβολίες που δεν ψεύδονται. Η Άνω-κάτω τελεία μένει πάντα όμορφη, δεν τσαλακώνεται από προθέσεις με γενικότερες προεκτάσεις.
Παρένθεση ( ) Ανακούφιση γιατί έχει μια αίγλη και ταυτόχρονα είναι ύποπτη, σ' έναν αισθησιασμό του καθημερινού. Έχει διπλό χαρακτήρα σε μια αοριστία του ιερού και είναι πάντα διφορούμενη.
Εισαγωγικά (« ») Σφύζουν από ζωή στα σύνορα της μνήμης μας. Λίκνο των αισθήσεων στο σημείο όπου συναντιούνται όλοι οι δρόμοι. Απελπιστικά αδιαπέραστα που ανοίγονται προς άλλους τόπους, αυτούς που δεν περάσανε, τους ανώνυμους, που χαθήκανε στο δρόμο.
Διαλυτικά ( ¨ ) Σα να μη φτάνει κάθε μέρα στην ιδέα ότι δεν περιμένεις τίποτα από μένα, όποιος και να ‘σαι. Διαλυτικά αξεδιάλυτα σε μια κίνηση αργή των παιδικών μου χρόνων, ως αποτέλεσμα της απουσίας του πατέρα.
Παύλες ( _ ) Στερημένες από την ουσία της ζωής, κάθε ξεχασμένης κουβέντας που ειπώθηκε και γράφτηκε τότε. Παύλες που έχω από καιρό ξεπεράσει – ή, τέλος πάντων, που θα έπρεπε να ‘ χω ξεπεράσει.
Πάθη συμφώνων πέρα από την απελευθέρωση, ιδανικά που αντέχουν και ζητούν δικαίωση. Πάθη που κάνουν τα πάντα να σμίγουν σε μια γιορτή, απρόσιτη στους άλλους, στημένη μόνο για μένα.
Μεταβολές φθόγγων που δεν χωνεύονται καθόλου, σε μνήμες χαλαρές με τα κουμπιά της μηχανής που θαυμάζουμε για να δοθούμε ολόψυχα στις οδηγίες τους.
Χάριν ευφωνίας όταν σβήνεις τον ήχο, όταν κάνεις τη λέξη να τρέχει σαν παλαβή, όταν με μια κίνηση θα τη σταματήσεις με μια ακόμα μικρή κίνηση στο κουμπί και θα κάνεις τις λέξεις να ξεκινήσουν πάλι τις τέσσερις συλλαβές της ομαλής σύνθεσης.
Έκθλιψις : Φλόγα στο βλέμμα που σβήνει το ίδιο γρήγορα όσο άναψε. Η θολούρα τόσων χρόνων, παίζει τα δικά της παιχνίδια, διαλέγει ό,τι θέλει και τα άλλα τα πετά στην αιώνια και οριστική λησμονιά.
Αφαίρεσις : Ταιριάζει στο νου μου, που μου έμαθε να φτιάχνει ιστορίες και παραμύθια με ανθρώπους και φαντάσματα. Μέρα με τη μέρα χωρίς να ρωτάει, χωρίς να τυραννιέται και χωρίς να περιμένει απάντηση για να αποφασίσει.
Συναίρεσις : H αλήθεια η δικιά μου είναι μόνο δικιά μου. Μια μυστηριακή δύναμη, μια σχεδόν χριστιανική συγνώμη σεβασμός, που με προστατεύει από τη λησμονιά.
Κράσις : Ενθουσιασμός της παρανομίας του παραλόγου και της περιπέτειας με αυτόν τον άγνωστο, το σκοτεινό κόσμο. Το συναξάρι της ζωής, μισό αληθινό και μισό ψεύτικο. Κράσις και τώρα που αρχίζω να βλέπω θέλω να πω κι αυτό.
Πίνω αχόρταγα την αθανασία των πολυτονικών λέξεων ! Σα να μου φαίνεται πως βρήκα επιτέλους τον πολυτονικό δρόμο μου, εκείνον που θα με οδηγήσει στην μονοτονική αλήθεια μου.
Ή μήπως πρόκειται για μια λέξη που κλίνεται ο τόνος, μια λανθασμένη συλλαβή που μένει πάντα στην ίδια λέξη, που με παραπλανά μόνο για να με ξεγελάσει και να σαρκάζει την θλιβερή μου αποτυχία ;
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής.
Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως
επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές» ( Υπό έκδοση )
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου