την γη να την αφήσω ,
το αστρικό λουλούδι του κρυφά να μυριστώ,
πίσω να μην γυρίσω ...
Τι έχω δω την ερημιά , αδέρφι μοναχό ,
κι εξόριστο το δάκρυ
και της ψυχής μου το πηγάδι , δίχως πια νερό
κι απότιστο το στάχυ ...
Γη μου , σε πικράνανε αίματα και πολέμοι ,
εμπόροι σε ληστεύουνε και κλέφτες οδοιπόροι .
Κι όπου σκοτώνετε πουλί , ο πόνος σου θεριεύει ,
και όπου δέντρο καίγεται , η φλέβα σου στερεύει.
Γη μου , βγάλε τα μαύρα σου , κι ανθρώπους μην λυπάσαι ,
γιατί το πένθος όνειρα , δεν κάνει , να θυμάσαι !
Ύψωσε τα ελάτια σου , τις δρυς κι τα πλατάνια ,
και μ΄ αστραπές Διός και κεραυνούς , ρήμαξε τα χαϊβάνια ...
Νίκος Δημογκότσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου