ΕΛΕΝΗ ΚΟΦΤΕΡΟΥ - Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Η δική μας χώρα δεν είναι έρημη.

Όχι , όχι, αυτό δεν θα μπορούσε κάποιος να το ισχυριστεί.

Είναι μόνο ανεξερεύνητη.

Κανείς δε ζητωκραύγασε τις χαραυγές της ούτε προσκύνησε θρηνητικά τα δειλινά της.

Δεν χαράχτηκαν δρόμοι πάνω της, ούτε ανοίχτηκαν με μόχθο μονοπάτια, έτσι τα δάση της έμειναν ανεξερεύνητα και κανείς δεν μπόρεσε να φτάσει στις πεδιάδες της για να φυτέψει ούτε ένα εξωτικό φυτό.

Αντιστοίχως δεν καταγράφηκε η χλωρίδα και η πανίδα της κι έτσι όσο κι αν αναζητήσουμε δεν θα βρούμε ένα εικονογραφημένο βιβλιαράκι με σπάνια είδη πουλιών και αρωματικά φυτά.

Όσο για τα πετρώματα, τα ορυκτά, τα θαμμένα πολύτιμα πετράδια της, μένουν καλά φυλαγμένα κάτω απ’ το αφράτο χώμα της.

Την ιστορία που κουβαλούν τα επιβλητικά μεγαλόπρεπα βράχια της, την έχει καταπιεί από καιρό η θάλασσα καθώς δεν ξέρουμε τίποτε απτό, δεν έχουμε εικόνες, στοιχεία, παρατηρήσεις για να περιγράψουμε την εξαίσια τραχύτητά τους, τις τρυφερές κοιλότητες, τις κρυφές των ψαριών φωλιές τους.

Έτσι η χώρα μας γλίτωσε την εξέλιξη, την ανάπτυξη, την εκμετάλλευση, τη συναλλαγή.

Αποσοβήθηκε ο κίνδυνος από λεηλασίες, περιφράξεις, περιφρουρήσεις, μοιρασιές.

Στην κορυφογραμμή της λάμπει η απουσία της χιονισμένης πιθανότητας.

Στις παραλίες της καίνε ταπεινά οι μικρές χαμένες δυνατότητες για ανέμελες , στραφταλιστές φλόγες που θ’ άναβαν παρέες παιδιών τις νύχτες κι οι αναζωπυρώσεις της πυρκαγιάς που φούντωσε κάποτε από τις σπίθες πόθου που δημιούργησαν δυο ερωτευμένες χελώνες, έχουν με επιτυχία καταπνιγεί.

Ωστόσο, κάποιες νύχτες, τότε που τα φεγγάρια βάλλουν το σκοτάδι μ’ ένα φως λαγαρό και κρυστάλλινο, εγώ στρέφω το τηλεσκόπιο προς εκείνη την πλευρά και κατορθώνω να εντοπίσω τη μικρή πολύχρωμη σημαία που είχαμε κάποτε καρφώσει εκεί – όταν άξαφνα βρήκαμε τούτη τη χώρα- να κυματίζει περήφανα και αποφασιστικά παίζοντας με τον τρεμουλιαστό άνεμο.

Ζουμάρω κι άλλο το φακό και τη βλέπω καθαρά, να πετά ψηλά κι ύστερα να τη δέχεται πάλι πίσω προστατευτικά στο ασήμαντο πανάκι της, να την κανακεύει τρυφερά κι έπειτα να τη στερεώνει στον ισχνό ιστό της, εκείνη την αλύγιστη βεβαιότητα, ότι δεν είναι έρημη η χώρα μας.

Μόνο ανεξερεύνητη, με τη μικρή σημαία της να περιφρουρεί το όνειρο που αντέχει σ’ όλες τις ερμηνείες

Ελένη Κοφτερού