 |
| Painting by Emilii Wilk |
Σαμουέλα όνομα ενός γήινου έρωτα...
Ανάγλυφο με πέλματα γυμνά και άηχα λόγια. Ήσουν ένα διαμάντι στο βρόμικο φόντο της ζωής μας. Σ' εκείνο το σκοτεινό φόντο του πίνακα, σύμφωνα με τη δική μας παρέκκλιση. Ένα λουλούδι στεφανωμένο με ρόδινα τριαντάφυλλα.
Σαμουέλα η ανάμνηση ενός χαμένου έρωτα...
Μια φωτιά που λάμπει σαν το χρυσάφι. Ποιος τάχα την άναψε ; Αθώα αλλά υπεύθυνη ενώπιον του εαυτού σου και των συνανθρώπων σου. Τρυφερή παραφορά τώρα. Σάρκα και παγίδα χθες. Ταξίδι και γλυκασμός σήμερα. Απουσία και στέρηση αύριο.
Σαμουέλα… Αφροδίτη στα μέτρα της νοοτροπίας μας. Μια φλόγα θερμής ανάσας, απαλλαγμένη από κάθε συναλλαγή με τις αισθήσεις. Μια αγιότατη τρυφερότητα. Μια αγάπη που έχει απαρνηθεί τα πάντα.
Το σεμνό, ντροπαλό σου χαμόγελο μ’ έλιωνε κι εγώ επιθυμούσα να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να σε συνεφέρω.
Ήθελες να ζωγραφίσεις την τελειότητα και την ομορφιά της φύσης, που απλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Ήθελες και στις σοβαρότερες ακόμη συζητήσεις, να τιμωρείσαι, για να καλλιεργήσεις την εντύπωση μιας γυναίκας που περιφρονεί τον καθρέπτη.
Σαμουέλα χωρίς να γδυθείς στεκόσουν ανάμεσά μας
έλυνες τα μαλλιά σου
τα μέλη
τις αισθήσεις σου
Ήθελες το αφρόντιστο ντύσιμο. Ένα μυστήριο να καλύπτει τις συναισθηματικές σου κινήσεις. Ήθελες τη τέχνη σου, για να τιμήσεις την καμπύλη σου σαν αρχιτεκτονική. Κι ίσως περισσότερο, ήθελες ν’ ανοίξεις το κατάλευκο αέρινο ρούχο σου, για να γλυκάνεις την πληγή μου.
Σαμουέλα με το ροζ φουστάνι και το ψάθινο καπέλο, το τσαντάκι που κράταγες στο αριστερό χέρι, σαν εκείνο το γυναικείο τσαντάκι της περασμένης μόδας, με τα μαλλιά ριγμένα στους ώμους, με κείνο το ανυπόμονο βλέμμα, το παιδιάστικο βλέμμα που έχουν τα παιδιά όταν χαϊδολογούνται.
Ήρθες από εκείνη την αγανάκτηση, που πριν από λίγο ξέσπασε από μέσα σου
σα φύσημα του άνεμου ορμητική
σα θύελλα τροπική
σαν άυλη της νύχτας οπτασία
και άνοιξες τις πόρτες διάπλατα, να δεις τις ομορφιές τ’ ουρανού
τον ήλιο που βασιλεύει
τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό
το άστρο που καθρεφτίζεται στο ρυάκι
κι’ άνοιξες τις πόρτες για ν’ ακουστεί η κραυγή του κόσμου. Άνοιξες το στόμα σου τόσο πολύ, ώστε έβλεπα στο βάθος του λαιμού σου ένα ρόδινο λουλούδι. Ένα τόσο υπέροχο, ένα τέτοιο ερωτικό συναίσθημα μαγείας.
Σαμουέλα με τη φωνή του έρωτα
ερωτοτροπώ τ’ όνομά σου
με τον έρωτα του νου
και τρέχω με τα πόδια, ως την άκρη της πολιτείας, περνώντας απ' τους μουσκεμένους δρόμους και τα λασπωμένα πεζοδρόμια να σε βρω.
Σαμουέλα παίζει ο άνεμος με των μαλλιών σου τη κορδέλα
κάποιο βαλς στο πιάνο
Ανάλαφρη η καρδιά σου σκιρτά τόσο δυνατά, φτεροκοπά τυλιγμένη με το απέραντο φως, μες το τρεμούλιασμα της ψυχής μου.
Σαμουέλα έλα να σου φτιάξω
ένα αστέρι να σε οδηγεί
ένα φεγγάρι να σε φωτίζει
έναν ουρανό να σ' απαλύνει.
Ένα ουρανό να εξοστρακίζει απ’ την ψυχή σου, όλα εκείνα τα πάθη που ένιωθες για τους ανθρώπους, όλες εκείνες τις θυελλώδεις παραφορές, όλους εκείνους τους υποσυνείδητους αναβρασμούς.
Και επιτέλους ένα ουρανό να σε κάνει να ονειρεύεσαι...
Σαμουέλα είσαι η σημαία, η ελπίδα, η αυγή… στο γέρμα των θυελλωδών ημερών της ζωής μου..
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές» ( Υπό έκδοση )
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών από τα τέλη του 19 ου αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου