ΕΛΕΝΗ Σ. ΑΡΑΠΗ " Κραυγή "

Πίνακας: Kραυγή του Έντβαρντ Μουνκ

Σε μια αντιπνευματική εποχή που όλοι εκδίδονται και εκδίδουν, οι συγγραφείς είναι πιο πολλοί από τους αναγνώστες.

Σε μια εποχή δημοσίων σχέσεων κανείς δεν τολμά να πει ότι είναι

«Γυμνός ο Βασιλιάς». 

Όλοι τυφλοί, μα πάνω απ’ όλα κουφοί. 

Η δειλία και το ψέμα έχουν γίνει δεύτερη φύση μας, αντικρίζουμε το θολό, το ανούσιο, το νεκρό και αντί να ορθώσουμε το ανάστημα μας, να υπερασπιστούμε την τέχνη γινόμαστε χειροκροτητές του ουδενός. 

«Είσαι ότι δηλώσεις!» 

Συγγραφέας, ποιητής¨ οπωσδήποτε τραγικός! 

Αρκεί όλο αυτό να ντυθεί με τα απαραίτητα γυαλιστερά χαρτιά, φτερά και πούπουλα στην κεφαλή, έτσι για να σου προσδίδουν το κύρος του αετού. Και ενώ δεν μπορείς ούτε ένα αυγό να γεννήσεις, τολμάς να αγγίζεις τις λέξεις. 

Μα δεν φταίνε, ούτε οι εκδιδόμενοι, ούτε οι εκδότες. 

Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι με τις καμπούρες στην πλάτη, που έχουν εθισθεί να σκύβουν, να σκύβουν, κάτω από τα σκουλήκια να σκύβουν, να βάζουν το πρόσωπο στον βούρκο - επ’ ουδενί στο χώμα, ίσως και να έβγαζαν ρίζες - και να ζωγραφίζουν χαμόγελα στο προσωπείο. 

Φταίνε οι ανύπαρκτοι πνευματικοί άνθρωποι, που απέχουν είτε από αυταρέσκεια είτε από δειλία, που γίνονται μαριονέτες και άγονται και φέρονται σε ανούσιους συγχρωτισμούς. 

Οι αναγνώστες που κωφεύουν είτε ηθελημένα είτε γιατί όντως είναι κουφοί. Αφήνουν απότιστο το δέντρο της ύπαρξής και ξεχνούν ότι ο Λόγος δεν είναι απλώς ο καθρέφτης του νου, μα ο καθρέφτης της ψυχής. 

Μα πάνω απ’ όλα φταίω εγώ, που τόλμησα και τολμώ να αγγίζω την λέξη αλήθεια και κρύβομαι πίσω από αυτήν. 

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, πατέρα Κάλβο, 

η αλήθεια να δεις … 

Ελένη Σ.Αράπη