Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς.

Μας τουφεκίζουν έναν έναν
σαστισμένους λαγούς.
(Μιχάλης Γκανάς)
La persistenza della memoria – Salvador Dalì


Ορέστης Αλεξάκης - Ο μεταμφιεσμένος χρόνος

μνήμη ποιητή Διομήδη Βλάχου

Τι περιμένεις όταν περιμένεις
το Τίποτα;
Το Τίποτα δε θα ‘ρθει
Το Τίποτα είναι εδώ σε περιβάλλει
φοράει λαμπρή στολή κι ωραία πλουμίδια
και τον θαυμάσιο κόσμο προσποιείται
Το Τίποτα είναι χρώματα και λάμψεις
σχήματα και μορφές
κενά και όγκοι
Μάτια που φέγγουν στοχασμό και ρέμβη
Χείλη που στάζουν ηδονή και λήθη
Σώματα που θροούν φωνές που ανθίζουν

Το τίποτα είναι το χαμόγελό σου
Το βλέμμα σου το σιωπηλό σου δάκρυ
Η δίψα της ψυχής σου που δεν σβήνει
Το άλλο σου πρόσωπο το βυθισμένο
που σε κοιτάζει από την καταχνιά του

Το Τίποτα είσαι Εσύ Το μαύρο σου αίμα
Της ύπαρξής σου το βαθύ πηγάδι
The Time Traveler by xetobyte

Ορέστης Αλεξάκης - Ο ληξίαρχος

Ίσως λοιπόν
πίσω από τόσους χωρισμούς
να βρεις κι εσύ το νόημα της ζωής σου
καρφώνοντας στην όχθη του αχανούς
βίγλα του ακατανόητου
τη σιωπή σου

Γιατί κι ο χρόνος γέρων είναι
και κυφός
κι όση σοφία θησαύρισες καπνός και σκόνη
Δε μένει παρά λίγο γκρίζο φως
Κι ο σκοτεινός Ληξίαρχος που ζυγώνει
Igor Morski art 


Άγιος Αυγουστίνος



Τι είναι, λοιπόν, ο χρόνος; Αν δε με ρωτά κανείς, γνωρίζω. Αν, όμως,, θέλω να το εξηγήσω σε κάποιον που με ρωτά, δε γνωρίζω. Αλλά σε κάθε περίπτωση τολμώ να πω πως τούτο γνωρίζω Αν τίποτε δεν τελείωνε, δε θα υπήρχε παρελθόν. Αν τίποτε δεν πλησίαζε, δε θα υπήρχε μέλλον. Αν τίποτε δεν υπήρχε, δε θα υπήρχε και παρόν. Όμως, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, αφού τo παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη; Από την άλλη, αν το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν κυλούσε, το παρελθόν δε θα ήταν χρόνος αλλά αιωνιότητα Αλλά, αν ήταν το παρόν μόνο χρόνος, γιατί κυλά στο παρελθόν, πώς μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει; Υπάρχει, μόνον γιατί κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. To μόνο, λοιπόν, που μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι ο χρόνος οδηγεί στη μη-ύπαρξη. 


Μαύρο Μαρμάρινο Ρολόι 1, Πωλ Σεζάν



Χαλίλ Γκιμπράν - Χρόνος



«Ένας αστρονόμος είπε: Δάσκαλε, τι έχεις να πεις για το Χρόνο;

Κι εκεινος αποκρίθηκε:

Θα θέλατε να μετρήσετε το χρόνο που είναι χωρίς μέτρα και άμετρος. Θα θέλατε να προσαρμόσετε τη διαγωγή σας, ακόμα και να κατευθύνετε την πορεία της ψυχής σας, σύμφωνα με τις ώρες και τις εποχές. Θα θέλατε να κάνετε το χρόνο ένα ποταμάκι για να καθίσετε στην όχθη του και να παρακολουθείτε το κύλισμά του. Και μήπως δεν είναι ό Χρόνος όπως είναι ή αγάπη, αδιαίρετος και χωρίς ρυθμό;

Αλλά αν στη σκέψη σας έχετε ανάγκη να μετράτε το χρόνο σε εποχές, κάνετε κάθε εποχή να περιλαμβάνει όλες τις άλλες εποχές, Και κάνετε το σήμερα να αγκαλιάζει το παρελθόν με την ανάμνηση και το μέλλον με τη λαχτάρα. Ωστόσο, το άχρονο που είναι μέσα σας έχει επίγνωση του άχρονου της ζωής. Και ξέρει ότι το χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα.
Κι ότι αυτό που τραγουδά και διαλογίζεται μέσα σας κατοικεί ακόμα μέσα στα όρια της πρώτης εκείνης στιγμής που διασκόρπισε τα αστέρια στο διάστημα. Ποιος ανάμεσά σας δε νιώθει ότι η δύναμή του ν’ αγαπά είναι απεριόριστη; Αλλά και ποιος, ωστόσο, δεν αισθάνεται ότι αυτή η ίδια η αγάπη, αν και απεριόριστη, είναι αιχμαλωτισμένη μέσα στο κέντρο της ύπαρξής του, και δεν πετά από σκέψη αγάπης σε άλλη σκέψη αγάπης, ούτε από πράξεις αγάπης σε άλλες πράξεις αγάπης;
Και μήπως δεν είναι ο χρόνος όπως η αγάπη, αδιαίρετος και χωρίς ρυθμό; Αλλά, αν στη σκέψη σας έχετε ανάγκη να μετράτε το χρόνο σε εποχές, κάνετε κάθε εποχή να περιλαμβάνει όλες τις άλλες εποχές. Και κάνετε το σήμερα να αγκαλιάζει το παρελθόν με την ανάμνηση και το μέλλον με τη λαχτάρα.»



 Munch Edvard Self-Portrait Between the Clock and the Bed


Νάνσυ Δανέλη - Ούτε δυο στιγμές. 

Κι αν περπατώ στους δρόμους 
που άλλοι πριν 
τους περπάτησαν. 

Κι αν τον αέρα ανασαίνω 
που άλλοι πριν 
από μένα ανάσαιναν. 

Ούτε οι δρόμοι ίδιοι 
ούτ΄ ο αέρας 
ούτε δυο στιγμές εγώ

Time Travel By Enkel Dika

Τ.Σ.Έλιοτ -  Burnt Norton 

Ο τωρινός χρόνος κι ο περασμένος χρόνος
Είναι ίσως καί οι δύο παρόντες στό μελλούμενο χρόνο,
Κι ο μελλούμενος χρόνος περιέχεται στόν περασμένο χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνια παρών
Όλος ο χρόνος δέν μπορεί νά εξαγοραστεί.
Αυτό πού θά μπορούσε να 'ταν είναι μιά αφαίρεση
Πού παραμένει μιά μόνιμη δυνατότητα
Μόνο σ' ενα κόσμο ρεμβασμού.
Αυτό πού θά μπορούσε να 'ταν κι αυτό πού ήταν
Σημαδεύουν σ' ενα τέρμα, πού είναι πάντα τωρίνο.
Πατημασιές αντηχούν μες στο μνημονικό
Κάτω στο δρόμακι που δεν ακολουθήσαμε
Κατά την πόρτα που πότε δεν ανοίξαμε
Προς τη μεριά του ροδόκηπου. Τα λόγια μου έτσι
Αντηχούν μες στο μυαλό σου.
Όμως για ποιό λόγο
Ταράζοντας τη σκόνη σε μια κούπα ροδόφυλλα
Δεν ξέρω.
Άλλοι αντίλαλοι
Κατοικούν στον κήπο. Θ' ακολουθήσουμε;
Γρήγορα, είπε το πουλί, βρέστε τους,βρέστε τους,
Πίσω απ' τη γωνία. Μέσα απο τήν πρώτη πύλη,
Στόν πρώτο μας κόσμο, θ'ακολουθήσουμε
Το ξεγέλασμα τησ τσίχλας; Στον πρώτο μας κόσμο.
Βρίσκονταν εκει, αξιοπρεπείς, αθέατοι,
Κινούνταν αβίαστα, πάνω απο τα πεθαμένα φύλλα,
Στη ζέστη του φθινόπωρου, στον παλλόμενο αέρα,
Και λάλησε το πουλί, δίνοντας απόκριση
Στην ανήκουστη μουσική την κρυμένη στους θάμνους,
Και διάβηκε η αθώρητη αχτίδα του ματιού, γιατί τα ρόδα
Είχαν την όψη λουλουδιών που τα κοιτάζουν.
Βρίσκονταν εκει σαν καλεσμένοι μας, δεκτοί και δεχόμενοι.
Ετσι κινήσαμε, κι αυτοί μαζί, μ' ενα σχέδιο τυπικό,
Μες απ΄την έρημη δεντροστοιχία, στων πυξαριών τον κύκλο,
Για να ρίξουμε το βλέμμα μες στη στραγγισμένη στέρνα.
Η στέρνα στεγνή, τσιμέντο στέγνο, με άκρες καφετιές,
Κι η στέρνα γέμισε νερό απ' το λιόφωτο,
Κι ορθώθηκε ο λωτός, ήσυχα, ήσυχα,
'Αστραψε η επιφάνεια απ' άκρη σ' άκρη απ' την καρδιά του φωτός,
Κι αυτοί ηταν πίσω μας ως καθρεφτίζονταν στη στέρνα.
Τότε διάβηκε ενα σύννεφο κι άδειασε η στέρνα.
Φύγετε, λαλήσε το πούλι, γιατί στις φυλλωσιές παιδιά φωλιάζαν,
Κρυμένα μ' έξαψη, συγκρατώντας τα γέλια.
Φύγετε, φύγετε, φύγετε, λάλησε το πουλί: οι άνθρωποι
Δεν μπορούν ν' αντέξουν πολλή πραγματικότητα.
Ο χρόνος ο περασμενός κι ο μελλούμενος χρόνος
Αυτός που θα μπορούσε να' ταν κι αυτός που ήταν
Σημαδεύουν σ' ενα τέρμα που είναι πάντα τωρινό.
Μετάφραση: Κλείτος Κύρου
Damien Hirst art

Ο. Ελύτης

Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του
Γύρω απ' την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες
Ενώ η αθωότητα
Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα
Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά
Η Ζωή.

Diego Rivera - The Alarm Clock


Οδ.Ελύτης - Μονόγραμμα

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς;
α πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς;
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς;
όπου κάποτε οι φιγούρες των αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς;

Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ ακολουθεί
Και να παίζει με τ’ άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

The Grandfather Clock, Anthony Clarkson


Οδ. Ελύτης -  Χρόνος δεσμώτης και χρόνος λυόμενος

(απόσπασμα)



ΤΟΝ ΕΚΛΕΙΣΑΜΕ σ ‘ένα μικρό κουτί μεταλλικό που τ’ ονομάσαμε «ωρολόγιον», και ησυχάσαμε. Όμως αυτό το κλασικό τικ τακ που απασχολούσε τους παλαιούς μυθιστοριογράφους μπορεί να είναι μέτρηση, μπορεί και διαμαρτυρία. Τίνος είναι, ο ένας του άλλου, δεσμώτης; Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να κάνουμε τον ήλιο τον ανίδεο μετρητή μας; Και τι’ ναι τα ημερονύχτια; κέρματα που τα ρίχνουμε σ’ ένα τρύπιο κουμπαρά;

Οι σοφοί, μερικοί σοφοί τουλάχιστον, διατείνονται ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Άλλοι το αντίθετο. Ας τα βρούνε μεταξύ τους. Εμείς, που δεν διαθέτουμε παρά τις γνώσεις ενός μέτριου μαθητή λυκείου, ας τα πούμε αλλιώς. Απλοϊκά. Όσο απλοϊκός είναι κι ο τρόπος που βλέπουμε να προσπαθούν οι περισσότεροι ν’ αντιμετωπίσουν και να εξουδετερώσουν τον υποθετικό τους εχθρό, που τον φαντάζονται να καραδοκεί σε κάποια γωνία το πέρασμά τους, μ’ ένα σακούλι, γεμάτο ρυτίδες και λευκά μαλλιά, στο χέρι. Αξίζει να τους ιδούμε.

Υπάρχουν, εν πρώτοις, οι εκατομμυριούχοι των βιωμάτων, που με απανωτές περιπέτειες, ταξίδια, γάμους, επιχειρήσεις, δολοπλοκίες, μυστικές συμφωνίες και τα παρόμοια ζητούν να τον γεμίσουν, να τον στουμπώσουν σε τέτοιο σημείο, που κυριολεκτικά να μη βρίσκει τρόπο να υποδηλώσει την παρουσία του• να ‘ναι σαν να μην αφορά τουλάχιστον τη δική τους περίπτωση. Στο άλλο άκρο υπάρχουν οι μοναχικές υπάρξεις, οι ασκητές, οι στυλίτες στο είδος τους, που του αρνούνται την τροφή κι αισθάνονται ότι έτσι του έχουν αφαιρέσει κάθε υπόσταση• ότι ζούνε χωρίς να υπάγονται στους δικούς τους νόμους. Τέλος, υπάρχουμε κι εμείς, οι άλλοι, που βαυκαλιζόμαστε προς στιγμήν με την ιδέα ότι εάν δεν υπήρχε ο χρόνος θα μπορούσαμε να ‘μαστε οι αιώνιοι νεόνυμφοι μιας άγνωστου ταυτότητας ευτυχίας. Ύστερα, το βάζουμε κάτω, και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Κανείς μας δεν έδειξε την πρόθεση να τον κτυπήσει στο αδύνατο σημείο του, που είναι η συμβατική του υπόσταση, αυτή που εμείς οι ίδιοι του προσδώσαμε απλώς για να διευκολύνει τις καθημερινές μας συναλλαγές. Μας τρομάζει το ποσοστό της αυθαίρετης σκέψης που απαιτείται για να σπάσουμε το φράγμα του κοινώς νοείν και ν΄αντιληφθούμε ότι τα κομμάτια της ζωής που προσκτάται και συμπαρασύρει στην ευθύγραμμη πορεία του ο χρόνος είναι δυνατόν να νοούνται ως ανεξάρτητα, ν’αρμόζονται από διαφορετικές πλευρές και να σχηματίζουν μιαν άλλου είδους αλληλουχία, εξίσου αν όχι και περισσότερο έγκυρη, από την άποψη ότι προβάλλει ανάγλυφη την ονειρική φύση της ζωής μας και την κατακυρώνει….»

(Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, Ίκαρος)
Painting by Britt Hallowell


DONALD JUSTICE - Ο χρόνος και ο καιρός

Ο χρόνος και ο καιρός φθείρουν
τα σπίτια που έχτισαν οι πατέρες μας.
Η σκονισμένη οικοσκευή τους επιβιώνει -
Ολοι οι θλιβεροί καναπέδες που λερώσαμε
Με δάκρυα ανίας ή ενοχής.
Τα ρητά που ξεθωριάζουν, τα σταματημένα ρολόγια...
Κι ώς τώρα ορισμένες φορές τα κουρασμένα
αυτά σχήματα
Στοιχειώνουν τις υγρές σάλες της καρδιάς.
Τι κυριακάτικες φυλακές
ανακαλούν στη μνήμη!
Και τι θαυμαστές αποδράσεις!

Three O'clock Painting by Diana Miller

Κ. Π. Καβάφης - Απ’ τες Eννιά

«Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά•
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.»
Old rusty clocks by Sheri Locher
Κ. Π. Καβάφης - Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.»
 Time Goes by Like Water by joseph-art

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη  - ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

 -VII-

Η θάλασσα, ο ορίζοντας, το ουράνιο τόξο και η πρώτη σταγόνα
Ο χρόνος, το τώρα, το πριν, το μετά, το ποτέ και το πάντοτε
Η απορία που διαγράφεται στα χείλη
Το φτερούγισμα το ερωτικό, η γέννηση και ο θάνατος
Η αρχή και το τέλος και πάλι η αρχή και το τέλος πάλι
Όλα σφιχτοδεμένο στεφάνι στην τροχιά του σύμπαντος
Το βουβό κλάμα, το χαμόγελο και η έκσταση
Η χαρά, η οδύνη, ο κόπος και η ανάπαψη
Οι αισθήσεις και η αντίληψη, ο λόγος και η συνείδηση
Το βίωμα και η ύπαρξη Η αναζήτηση που τέλος δεν έχει
Ο δρόμος ο πλατύς π’ ανοίγει άλλους δρόμους
Ο χρόνος, το τώρα, το πριν, το μετά, το ποτέ και το πάντοτε
Η γέννηση και ο θάνατος
Η αρχή και το τέλος και πάλι η αρχή και το τέλος πάλι
Το όλο και το μέρος του τ’ αδιαίρετο
Ο άνθρωπος, η γη και το σύμπαν

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Γαβριηλίδης 2015


Νίκος Καρούζος - Θεραπευτική αγωγή

Ο χρόνος είναι γενικός.
Δεν μπορούμε να εντοπίζουμε τα οράματα.
Δεν μπορούμε να μοιράζουμε τις αστραπές
απ’ τα κλωστήρια τ’ ουρανού με δόσεις

κάποιο σκαθάρι στοχαζόμαστε απέριττα
η πιο μεγάλη ώρα της ζωής
υπάρχει σαν τις άλλες

δεν πάει μια βδομάδα που έβλεπα
δυο παράξενα ζώα στην ύπαιθρο
να ξεραίνουν το θάνατο στη ράχη τους

ο χρόνος είναι γενικός
ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός
είναι αμέτοχος σαν τα περίπτερα στην κίνηση




Νίκος Καρούζος - Θρίαμβος Χρόνου

Φιλοσοφείς τρυφερότητα
χωρίς φιλοσοφία~
στέργεις αιωνιότητα
μονάχα με το βλέμμα~
είσαι μια ζωντανή βαθιά
σελίδα σώματος
π’ αστράφτει σε παρθενικότητα.
Ο χρόνος είν’ ακόμη για σένα
θρίαμβος
και σου τον εύχομαι πάντα.

Άννα Κομνηνή 

Ρέων ο χρόνος ακάθεκτα και αεί τι κινούμενος παρασύρει και παραφέρει πάντα τα εν γενέσει και ες βυθόν αφανείας καταποντοί όπου μεν ουκ άξια λόγου πράγματα, όπου δε μεγάλα τε και άξια μνήμης, και τα τε άδηλα φύων κατα την τραγωδίαν και τα φανέντα αποκρυπτόμενος.
(η πρώτη φράση από την «Αλεξιάδα»)


A Matter Of Time Painting by Kathleen Patrick

Κλείτος Κύρου -  Εν όλω συγκομιδή

Πέρα από το χρόνο:
Ακόμα κι όταν οι αγάπες τελειώνουν
ο χρόνος προχωρεί.
Στη στιλπνή του επιφάνεια αφήνεις αποτυπώματα διαμπερή
πάντα ευανάγνωστα για τους ειδικούς που αποτιμούν το κόστος»

Κλείτος Κύρου  - Χρονοκύκλωμα

Τη μέρα που ανακαλύφτηκε ο χρόνος οι άνθρωποι
κούρδισαν τα ρολόγια κι άρχισαν να τον κυνηγούν.
Κι αποτιμήθηκε σε ψήγματα καταστροφής κι απόχτησε αξία
μυθικών πτηνών και χάθηκε απ’ τον κόσμο η άνεση κι ο δισταγμός
και κανένας δεν εξουσίαζε το προσκεφάλι του
και δεν υπήρχε έστω και λίγος χρόνος για χαρά ή για λύπηση.
Μόνο σαν τροχοπεδούσε ο Μέγας Χρονοκράτορας έτρεχες να
φωλιάσεις στη μασχάλη του να κλείσεις τα μάτια και να μεταμφιεστείς
 Clock with Blue Wing of Marc Chagall

Χρίστος Λάσκαρης - Απλώς, μια επιφάνεια

Ούτε ευτυχισμένος,
ούτε δυστυχισμένος.
απλώς,
μια επιφάνεια,
που πάνω της
κάνει τσουλήθρα ο χρόνος.
Antonio de Pereda - Allegory of Vanity

 Τάσος Λειβαδίτης -  25η ραψωδία της Οδύσσειας


«…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό

ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»
 jacek yerka painting 
Τάσος Λειβαδίτης - Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….
 Agnolo Bronzino  - Venus, Cupid, Folly and Time
 

Αντρέ Μπρετόν - ANAZΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Δεν δίνω καμία σημασία στη ζωή
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία
Δεν σημαίνω για τη ζωή
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες από σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν κι αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά
Να κελαηδήσουν μπροστά σ΄ αυτά τα σύρματα
Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τα αρώματα.
In Killing Time, Hungarian installation artist Balázs Kicsiny

Τ.Πατρίκιος - Πολιορκημένος χρόνος

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
Χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά
Και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
Φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
Πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς
Δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.

 Τ.Πατρίκιος - Μέτρημα του χρόνου 

...κι εμείς όπου βρεθούμε ριζώνουμε για λίγο
μετρώντας το χρόνο με τις βδομάδες,
με τους μήνες, με τις εποχές.
Τώρα όλοι έχουμε ξύλινα καραβάκια
τα βάζουμε δίπλα στα βιβλία,τα στέλνουμε στους δικούς μας...
τα σπρώχνουμε να φύγουν.
 The Weight Of Time is a creation by Julie De Waroquie

Γιάννης Ρίτσος - Βρες χρόνο

Βρες χρόνο για δουλειά -αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Βρες χρόνο για σκέψη -αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
Βρες χρόνο για παιχνίδι -αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
Βρες χρόνο για διάβασμα -αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -αυτός είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρες χρόνο για όνειρα -αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ΄αστέρια.
Βρες χρόνο ν΄αγαπάς και ν΄αγαπιέσαι -αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου -είναι πολύ σύντομη η μέρα για να ΄σαι εγωιστής.
Βρες χρόνο να γελάς -αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
Βρες χρόνο να είσαι παιδί -για να νιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.


Felix Gonzalez-Torres’s  - Untitled (Perfect Lovers)


Γ. Σαραντάρης - Του  χρόνου ανάγλυφη εικόνα

 Δεν ονειρεύτηκα ποτέ το χρόνο
Και τη συντροφιά του
Μήτε την απουσία του οσφράνθηκα ποτέ
Σε κάποιο ελάχιστο ηδονικό μου ύπνο

Γ. Σαραντάρης - Ο λίγος χρόνος των πουλιών

 Μέσα στον απέραντο ουρανό
Ο λίγος χρόνος των πουλιών
Είναι λύπη;
Είναι χαρά;
Το φως έρχεται
Εκλέγει τα πουλιά
Το φως δεν καταστρέφει
Ανάμεσά μας πάντοτε ένας
Εκείνος που μαθαίνει τα νιάτα τ᾿ ουρανού
Και που πετάει με τα  πουλιὰ
Μέσα στον αιθέρα.

  Search to Fade by xetobyte

epikouros sofista " Ατιτλο "
Σαν θρύψαλα κομματιασμένου καθρέπτη
ο χρόνος θρυμματίζει την ζωή
σε άπειρα ολογράμματα μνήμης
που ανεπαίσθητα συνθέτουν
το καλειδοσκόπιο της ιστορίας
εκεί που καταφεύγει το παρόν
απεγνωσμένα αναζητώντας
τα άλλοθι για τις ανθρώπινες ήττες του μέλλοντος



Sebastian Eriksson · Out Of Time
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ - ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Ο χρόνος φωτίστηκε 
απ’ το φεγγάρι. 
Οι στιγμές του 
πέρασαν απ’ τα δέντρα 
για τις γειτονιές 
Στο διάβα τους,
 πιθάρια 
αδειάσανε 
με φθόνους κι υποσχέσεις. 
Οι πιστοί άλειψαν 
τα χείλη τους 
με βρόμικο αλάτι, 
που έσπειρε η ιστορία. 
Μα , πίσω 
ακολούθησαν 
οι δεσμοφύλακες . 
Με σιδερένια πλέγματα 
έκλεισαν τις μέρες, 
γεμίζοντάς τες 
καλούπια και αλφάδια. 
Ατίθασοι μικροδανδήδες 
στις συνάφειες, 
μα πιστοί δούλοι τ
ων κατατάξεων. 
Σε ναούς και πεζοδρόμια 
σφυρηλάτησαν το τίποτα 
και έδειξαν 
στους προφήτες 
το λαβωμένο φεγγάρι, 
μήπως κι αλλάξουνε 
πορεία οι αρνήσεις. 
Στους ποιητές 
αρνηθήκανε το μέλλον 
για να τρυπώσουνε κι ετούτοι 
στη φυλακή 
( από φόβο για τη λήθη ).


Jaroslaw Jasnikowski Art
Λίλια Τσούβα - Το ρολόι 

Έβλεπε τα τρένα να φεύγουν. Του άρεσε να τα κοιτάζει καθώς απομακρύνονται. Δεν ρωτούσε πού πήγαιναν. Σήκωνε κάθε μέρα το μικρό στρογγυλό σήμα και ο οδηγός έβαζε μπρος τη μηχανή. Το τρένο έφευγε αφήνοντας πίσω του έναν εκκωφαντικό θόρυβο.

Το όνειρό του από τη μικρή ηλικία ήταν να γίνει θηριοδαμαστής. Να κάθεται με τις ώρες στο δάσος και να παίζει με τα ζώα. Είχε μιαν ανεξήγητη δύναμη να τα δαμάζει. Του άρεσε να τα βλέπει υπάκουα δίπλα του να του φιλούν τα χέρια ευγνωμονώντας για την αγάπη που τους έδειχνε.

Δεν είχε παρέες με φίλους. Τον έδιωχνε από τους ανθρώπους η αγνώμων στάση τους προς ζώα. Πώς μπορεί να είναι καλοί; σκέφτονταν.

Ο πατέρας του ήθελε να γίνει μηχανοδηγός. Τελικά τα κατάφερε να τον διορίσει σταθμάρχη στο σιδηροδρομικό σταθμό. Ύψωνε κάθε μέρα το σήμα αναχώρησης του τρένου και στη συνέχεια κοίταζε τα πουλιά που πετούσαν ψηλά στον ουρανό. Τότε, αφού έπαιρνε μια βαθιά ανάσα, σήκωνε το χέρι και τα χαιρετούσε γλυκά. Κι εκείνα τού ανταπέδιδαν το χαιρετισμό με ένα φιλί.

Στις αναμονές, έβγαζε από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του ένα ρολόι – κούκο. Το άφηνε να χτυπά ρυθμικά, κούκου κούκου κούκου κι ένας μορφασμός πόνου ζωγραφίζονταν στο πρόσωπό του.

Το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν να αλλάζει την ώρα στο μεγάλο ρολόι του σταθμού. Το έκανε συνήθως στις αργίες. Έπαιρνε το σήμα αναχώρησης, πήγαινε στην αίθουσα αναμονής και άλλαζε τους λεπτοδείκτες. Οι επιβάτες τα έχαναν. Ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν τι ώρα είναι. Αυτή η απορρύθμιση ήταν που τον τρέλαινε. Άρχιζε τότε να σιγοτραγουδά ένα χαρούμενο σκοπό μέχρι την ώρα που ο συνάδελφός του, έκπληκτος για το συμβάν, επανέφερε το ρολόι στην κανονική του ροή.

Αυτή ήταν και η μόνη στιγμή που το πρόσωπό του άστραφτε από χαρά.



Art of  Igor Morski

ΓΝΩΜΙΚΑ 

Πάντα εκκαλύπτων ο χρόνος εις το φως άγει.
Σοφοκλής

Χρόνου φείδου.
Χίλων ο Λακεδαιμόνιος 

Πάντων των αναγκαίων κακών ιατρός χρόνος εστίν.
Μένανδρος

Χρόνος ο πάντων πρόγονος.
Πίνδαρος

Νόημα ή μέτρον τον χρόνον, ουχ υπόστασιν.
Αντιφών ο Ραμνούσιος

Εκδιδάσκει πάνθ’ ο γηράσκων χρόνος.
Αισχύλος

Ars longa, vita brevis - Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρά
Ιπποκράτης

O tempora! Ο mores!
Κικέρων
Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες.
Αλβέρτος Αϊνστάιν
Η έγνοια της μετριότητας είναι πώς θα σκοτώσει τον χρόνο. Ο σοφός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο.
Άρθουρ Σοπενχάουερ 
Χρόνος: η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας
Ζαν-Ζακ Ρουσσώ

Chasing The time 09 by Mithu Biswas

Ο χρόνος είναι χρήμα.
Βενιαμίν Φραγκλίνος

Ο χρόνος χαράζει τα πρόσωπά μας με όλα τα δάκρυα που δεν χύσαμε.
Natalie Clifford Barney 

Πλανιόμαστε όταν λέμε ότι καιρός περνάει. Ο καιρός στέκεται, εμείς περνάμε.
Ταλμούδ, (Ιουδαϊκή Διδασκαλία)

Ο χρόνος πετάει. Από σένα εξαρτάται να είσαι ο πιλότος.
Robert Orben

Η ζωή είναι ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Πόσο λίγος χρόνος για να προετοιμαστείς για την αιωνιότητα!
Πωλ Γκωγκέν 

Ο καλύτερος τρόπος για να γεμίσεις το χρόνο σου είναι να τον σπαταλήσεις.
Μαργκρίτ Ντυράς 

Όταν σκοτώνεις το χρόνο σου δεν πρόκειται για φόνο. Πρόκειται για αυτοκτονία.
William James
Αστρονομικό Ρολόι της Πράγας

Αστρονομικό Ρολόι της Πράγας

Το Αστρονομικό Ρολόι είναι αναμφίβολα το πιο θαυμαστό αξιοθέατο της Πράγας. Πρωτολειτούργησε το 1410. Φανταστείτε, πόσα ζευγάρια ματιών διάβασαν από τότε την ώρα στο αστρονομικό ρολόι, πόσοι άνθρωποι παρακολούθησαν την «παρέλαση των αποστόλων» και άκουσαν τον πετεινό να λαλεί.

Ο μύθος λέει, πως οι δημοτικοί σύμβουλοι της Παλιάς Πόλης ήταν περήφανοι με το υπέροχο ρολόι και δεν ήθελαν να τους το αντιγράψουν. Έτσι όταν ο ωρολογοποιός Χάνους τελειοποίησε τον μηχανισμό (1490), τον τύφλωσαν για να μην μπορέσει να το επαναλάβει πουθενά αλλού. Ο Χανούς όμως εκδικήθηκε. Λίγο πριν πεθάνει, έβαλε έναν παραγιό του να τον πάει στο μηχανισμό και τον πείραξε, με αποτέλεσμα να σταματήσουν τα πάντα… Έτσι έμεινε για σχεδόν 100 χρόνια!

Το Αστρονομικό Ρολόι θυμίζει στον κόσμο, με τον αμίμητο τρόπο του, το χρόνο που περνάει…. Κάθε ολόκληρη ώρα, από τις 9:00 π.μ. μέχρι τις 11:00 μ.μ. μπορείτε να δείτε την «Παρέλαση των Αποστόλων». Την παράσταση ανοίγει ο Θάνατος με μορφή σκελετού, που μας θυμίζει την προσωρινότητα και παροδικότητα της επίγειας ζωής – χτυπάει το καμπανάκι και αναποδογυρίζει την κλεψύδρα. Δίπλα του ο Τούρκος, που συμβολίζει την καλοπέραση, κουνάει το κεφάλι του αριστερά και δεξιά, σαν να μην θέλει να πεθάνει ακόμη. Αριστερά του ρολογιού βρίσκεται η Ματαιοδοξία και η Φιλαργυρία – με μορφή μεσαιωνικού τοκογλύφου. Και οι δύο αυτές φιγούρες κουνάνε το κεφάλι αριστερά και δεξιά. Ανοίγουν τα δύο παραθυράκια και από πίσω περνάνε οι δώδεκα απόστολοι… Τέλος ο χρυσός Κόκορας λαλεί το τέλος της παράστασης.

Το Αστρονομικό Ρολόι δείχνει τρεις διαφορετικές ώρες: «παλιά ώρα Βοημίας», «ώρα Βαβυλωνίας» και την ώρα όπως την ξέρουμε σήμερα.

Το Ρολόι δεν λέει μόνο την ώρα, αλλά δείχνει την ανατολή & δύση του ηλίου, όπως και τις υποτιθέμενες τροχιές ηλίου και σελήνης σε σχέση με τα ζώδια.

Ακριβώς κάτω από το Αστρονομικό Ρολόι βρίσκεται ένα υπέροχα ζωγραφισμένο περιστρεφόμενο ημερολόγιο, που προστέθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα. Είναι έργο του ζωγράφου Γιοσέφ Μάνες και δείχνει τις γιορτές των αγίων, τα ζώδια και τις ημέρες του χρόνου.
Big Ben in Winter ~ artist John Haskins


Μπιγκ Μπεν

Μπιγκ Μπεν είναι το ψευδώνυμο για τη μεγάλη καμπάνα και το ρολόι στο βόρειο άκρο των ανακτόρων του Ουεστμίνστερ στο Λονδίνο, και έχει χρησιμοποιηθεί ευρύτερα ώστε να παραπέμπει γενικά στο ρολόι ή τον πύργο του ρολογιού. Είναι το μεγαλύτερο τεσσάρων όψεων ρολόι με καμπάνες και ο πύργος του ρολογιού είναι ο τρίτος ψηλότερος στον κόσμο. Γιόρτασε τα 150 χρόνια του στις 31 Μαΐου 2009, ημέρα κατά την οποία έλαβαν χώρα εορταστικές εκδηλώσεις. Η ανέγερση του πύργου ολοκληρώθηκε τις 10 Απριλίου 1858. Ο πύργος του ρολογιού έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά σύμβολα τόσο του Λονδίνου όσο και της Αγγλίας, συχνά στην "establishing shot" των ταινιών που γυρίζονται στην πόλη.

O τωρινός Πύργος του Ρολογιού αναγέρθηκε ως μέρος του σχεδιασμού του Charles Barry για ένα νέο ανάκτορο, μετά από την καταστροφή του παλιού παλατιού του Ουέστμινστερ από πυρκαγιά το βράδυ της 16ης Οκτωβρίου 1834. Το νέο Κοινοβούλιο χτίστηκε σε νεογοτθικό στιλ. Αν και ο Barry ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας του ανακτόρου, στράφηκε στον Αύγουστο Pugin για το σχεδιασμό του Πύργου του Ρολογιού, το οποίο μοιάζει σε νωρίτερα σχέδια του Pugin , συμπεριλαμβανομένου ενός για το Scarisbrick Hall. Ο σχεδιασμός για τον Πύργο του Ρολογιού ήταν το τελευταίο σχέδιο του Pugin πριν από την τελική κάθοδό του στην τρέλα και τον θάνατο, και ο ίδιος ο Pugin έγραψε, κατά το χρόνο της τελευταίας επίσκεψης του Barry για να εισπράξει τα σχέδια: «Εγώ ποτέ δεν δούλεψα τόσο σκληρά στη ζωή μου για τον κ. Barry για αύριο πρόσφερα όλα τα σχέδια για το τελείωμα του καμπαναριού του και αυτό είναι όμορφο ». Ο πύργος είναι σχεδιασμένος στο αγαπημένο γοτθικό σχέδιο του Pugin, και είναι 96,3 μέτρα (316 πόδια) υψηλό (περίπου 16 όροφοι).

Το κάτω μέρος 61 μέτρα (200 πόδια) της δομής του Πύργος του Ρολογιού αποτελείται από πλινθοδομή με άμμο χρωματισμένα με Anston επένδυση ασβεστόλιθο. Το υπόλοιπο του ύψους του πύργου είναι πλαισιωμένο κωδωνοστάσιο από χυτοσίδηρο. Ο πύργος είναι θεμελιωμένος σε πέδιλο μήκους 15 μέτρων (49 ​​πόδια), από 3 μ. (9,8 ft) πάχους μπετόν, σε βάθος 4 μέτρα (13 πόδια) κάτω από το επίπεδο του εδάφους. Οι τέσσερις πίνακες του ρολογιού βρίσκεται 55 μέτρα (180 πόδια) πάνω από το έδαφος. Ο εσωτερικός όγκος του πύργου είναι 4.650 κυβικά μέτρα (164.200 κυβικά πόδια).

Παρά το γεγονός ότι ένα από τα πιο διάσημα τουριστικά αξιοθέατα του κόσμου, το εσωτερικό του πύργου δεν είναι ανοιχτό σε επισκέπτες από το εξωτερικό.Επίσης ο πύργος δεν διαθέτει ανελκυστήρα, έτσι για να ανεβείτε τα 334 σκαλοπάτια από το ασβεστόλιθο στην κορυφή.

Λόγω των αλλαγών στις συνθήκες του εδάφους από την κατασκευή (κυρίως σήραγγας για την επέκταση γραμμής Jubilee), ο πύργος κλίνει ελαφρώς προς τα βορειοδυτικά, κατά περίπου 220 χιλιοστά (8,66 in) στο καντράν ρολογιού, δίνοντας μια κλίση περίπου 1 / 250. Το Μπιγκ Μπεν επρόκειτο να ηχήσει για τρία λεπτά πριν από την έναρξη της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Μεγάλης Βρετανίας.



Η μέτρηση του χρόνου στην Αρχαιότητα

Οι ιστορικοί δεν γνωρίζουν ποιος ή πότε ακριβώς «επινόησε» τη συσκευή που μετρά τον χρόνο. Πιθανόν, χιλιάδες χρόνια πριν κάποιος παρατήρησε πως, όταν τοποθέτησε κατακόρυφα στο έδαφος μία ράβδο, η σκιά της εκινείτο στο έδαφος ακολουθώντας την κίνηση του Ήλιου. Αυτό έγινε, υποστηρίζουν οι ιστορικοί, στην Κίνα στο 2.679 π.Χ. Οι Βαβυλώνοι - 2.000 π.Χ.- κάνουν χρήση του εξηκoνταδικού συστήματος που αποτελεί τον προπομπό του δωδεκαδικού συστήματος μετρήσεως, το οποίο χρησιμοποιούμε και σήμερα για την μέτρηση του χρόνου.

Το έτος 1530 π.Χ. εμφανίζονται στην Αίγυπτο οι πρώτες κλεψύδρες με νερό ή άμμο, χρήση των οποίων έκαναν και οι Βαβυλώνιοι προηγουμένως και βεβαίως οι Έλληνες μεταγενέστερα. Οι κλεψύδρες προφανώς δεν εξαρτώνται από την εμφάνιση του Ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ο μαθητής του Θαλή Αναξίμανδρος κατασκεύαζε το 550 π.Χ. ποικιλία ηλιακών ωρολογίων.

Ο Πλάτων (380 π.Χ.) κατασκεύασε με τη μορφή σύνθετης κλεψύδρας νερού ένα ωρολόγιο που μέσω πίεσης του αέρα προκαλεί συριγμό, σε καθορισμένη ώρα, δηλαδή ένα ξυπνητήρι. Τοποθέτησε μάλιστα αυτή τη συσκευή στον κήπο της Ακαδημίας. Παλαιότερα εχρησιμοποιούντο κεριά που έφεραν κλίμακα κατά ύψος, όχι μόνο για την μέτρηση του χρόνου αλλά και ως ξυπνητήρια. Ένα καρφί, τοποθετημένο σε κατάλληλο σημείο της κλίμακας,έπεφτε όταν το κερί έλιωνε μέχρις εκεί, τότε το καρφί έπεφτε σένα μεταλλικό δίσκο, κάνοντας κάποιο θόρυβο - ξυπνητήρι.

Το υδραυλικό ωρολόγιο του Κτησίβιου είναι ίσως το αρχαιότερο στο είδος του. Χρησιμοποιεί οδοντωτό τροχό με τον οποίο συνδέονται τύμπανα και μηχανισμοί που προκαλούν πολύπλοκες κινήσεις και τελικά δίνει ενδείξεις για τις ώρες. Πρόκειται, για ένα αυτόματο υδραυλικό ρολόι που μπορούσε να λειτουργεί αδιάκοπα χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση.

Το ωρολόγιο του Αρχιμήδη (287-212π.Χ.) δεν είναι τύπος κλεψύδρας αλλά μηχανισμός ωρολογίου, όπου αντί του σημερινού ελατηρίου χρησιμοποιούσε ροή ύδατος.

Ο Φίλων ο Βυζάντιος, μηχανικός της Αλεξάνδρειας (γύρω στο 250 π.Χ.), κατασκεύασε συσκευή ελέγχου στάθμης υγρού. Πρόκειται για κλειστό κύκλωμα ελέγχου όπου πραγματοποιείται συνεχής ανάδραση του υγρού δύο κυπέλλων, ενώ ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, πιθανόν το έτος 100 π.Χ. περιγράφει ένα αντίστοιχο μηχανισμό ελέγχου στάθμης, μέσω μηχανικού συστήματος αντί του υδραυλικού του Φίλωνα.

Ένα από τα παγκοσμίως γνωστά ωρολόγια των ελληνορωμαϊκών χρόνων, που έχουν εντοπιστεί άθικτα, ανασύρθηκε από την αρχαιολογική υπηρεσία στο Πολύχρονο Χαλκιδικής. Το εύρημα αποκτά μεγαλύτερη σημασία, καθώς τα ηλιακά ρολόγια κατασκευάζονται για συγκεκριμένο γεωγραφικό πλάτος, δηλαδή ήταν ακριβή μόνο για τον τόπο στον οποίο κατασκευάζονταν. Το ρολόι όμως του Πολύχρονου έχει κατασκευαστεί έτσι ώστε να δείχνει τη σωστή ώρα κάθε ημέρας τόσο στην Χαλκιδική όσο και στη Ρώμη, τη Γαλλία ή την Κίνα.


Με το όνομα «Αέρηδες» καθιερώθηκε να λέγεται το αρχαίο μνημείο που βρίσκεται στους βόρειους πρόποδες της Ακρόπολης των Αθηνών. Το ωρολόγιο αυτό, του οποίου το επίσημο όνομα είναι «Ωρολόγιο του Κυρρήστου» θεωρείται πως το ανήγειρε ο Ανδρόνικος ο Κυρρήσιος. Πρόκειται για το γνωστό οκταγωνικό κτίσμα, που στην κορυφή του έφερε ανεμοδείκτη. Κάτω από κάθε ανάγλυφη προσωποποίηση των οκτώ ανέμων, εγχάρακτες ακτίνες κατά διάφορους σχηματισμούς αποτελούσαν ένα ηλιακό ωρολόγιο. Για τον υπολογισμό της ώρας σε ανήλιαγες ημέρες υπήρχε μέσα στο κτησμα εγκατάσταση υδραυλικού ρολογιού. Ο κατασκευαστής του μνημείου συνδύασε τις εφευρέσεις προηγούμενων κατασκευών, όπως του Αρχιμήδη, του Κλησίβιου και του Φίλωνα. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εφεύρει και χρησιμοποιούσαν πολλές παραλλαγές ωρολογίων. Πολλές απ' αυτές βρίσκονται με μορφή ομοιωμάτων στο Τεχνικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Για έναν πλήρη κατάλογο των αρχαίων Ελληνικών και Βυζαντινών ωρολογίων μπορεί ο αναγνώστης να προσφύγει στην ιστοσελίδα www.kotsanas.com.

Θόδωρος Παπαδημητρίου - Ωρολόγιον του Μετρό
Η κατασκευή έχει συνολικές διαστάσεις 5,50 μ. ύψος, 16,50μ. πλάτος και 2,40μ. βάθος. Η σύνθεση στηρίζεται στη βασική μορφή του Τροχού, με συνειρμούς από τροχούς παλαιών τρένων και παλαιών ρολογιών, για να υποβάλει την αίσθηση του χρόνου και της κίνησης. Η μελέτη και η κατασκευή διήρκεσαν ένα χρόνο, καθώς έπρεπε να μελετηθούν με ακρίβεια στατικά και λειτουργικά ζητήματα.

Η τοποθέτηση στο συγκεκριμένο χώρο ενός σύγχρονου γλυπτού έργου με θέμα το «Ωρολόγιον», εμπεριέχει το νόημα της διαχρονικότητας, της ροής του πολιτισμού, καθώς υποβάλλει την αίσθηση του Χρόνου. Το Χρόνο όχι μόνο στην επικαιρότητα, αλλά στη διαχρονικότητα της συνέχειας του Πολιτισμού, όπου τα αρχαία έργα δεν καθηλώνουν στο παρελθόν αλλά εμπνέουν και διδάσκουν πως να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.http://www.athenssculptures.com/

The elephant clock in a manuscript by Al-Jazari (from The Book of Knowledge of Ingenious Mechanical Devices


ΜΟΥΣΙΚΗ 


μουσική - στίχοι (γαλλικά) : S. Adamo

στίχοι (ελληνικά) : Γ. Μπακόλας



Στο Καφέ του Χαμένου Χρόνου



Στο καφέ της Ξεγνοιασιάς

Επιστρέφω εκεί

Μέρα αδιέξοδη, σκληρή

Λέω τι ζητάς, πού πας

Πέρασε ο καιρός
Μα ήμουν τρελά τυχερός

La patronne m' a reconnu
malgré mon costume de notable
Et comme si elle m' avait attendu
Elle m' avait gardé la même table

Στο καφέ της Ξεγνοιασιάς
Παλιά γεμάτη τσέπη
Γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια του κόσμου τα πρέπει
Τα θέλω, τα μη
Au café du temps perdu j'allais retrouver la bande
Et les promesses en sarabande d'un avenir non avenue

Η ψυχή μου έμεινε εκεί
Στις μέρες της χαράς
Πολυτέλεια, Ζωή γιορτινή
Mais la vie bien entendu n'a pas supporté
Que j'ignore les sentiers battus
Alors à la place du cœur elle m' a greffé une calculette
Et ce soir avec les rêveurs nous allons chanter à tue-tête

Στο καφέ της Ξεγνοιασιάς
Παλιά γεμάτη τσέπη
Γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια του κόσμου τα πρέπει
Τα θέλω, τα μη
Au café du temps perdu j'allais retrouver la bande
Qui vous requinquait sur demande
Chaque fois qu'on n'y croyait plus
Au café du temps perdu j'allais

Στο καφέ της Ξεγνοιασιάς
Παλιά γεμάτη τσέπη
Γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια του κόσμου τα πρέπει
Τα θέλω, τα μη
Au café du temps perdu j' allais retrouver la bande
Et les promesses en sarabande d'un avenir non avenue






Ο χρόνος είναι σήμερα

και η αγάπη εστάθη, 

ξεχάσαμε τις λύπες μας

στης θάλασσας τα βάθη.



Ο χρόνος είναι σήμερα

κι ένα κορίτσι εφάνη

απ’του Βοριά τα σύννεφα 

μ’ολόχρυσο στεφάνι.

Ποιος θα χαϊδεύει τα μαλλιά
ποιος θα φιλά το χέρι
ποιος δαχτυλίδι σου φορά
που λάμπει σαν αστέρι.

Ο χρόνος είναι σήμερα
κι αύριο θα ξημερώσει
μα η αγάπη η παντοτινή
ποτέ δε θα τελειώσει.




Στίχοι: Κώστας Ρουβηνέτης

Μουσική: Γιώργος Μελέκης



Βλέπω στον καθρέφτη

τον καιρό τον κλέφτη

να μας κλέβει τη ζωή, 

αχ, και να μπορούσα

να τον σταματούσα

πάντα να `τανε πρωί.

Πώς να σταματήσω πέστε μου
τον καιρό, τον καιρό, 
πώς να σταματήσω πέστε μου
της θυσίας το χορό.

Τα χρόνια περνάνε κι οι νύχτες γυρνάνε
να καίει η φωτιά στην καρδιά, 
να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά, 
για κάθε ρυτίδα φυτέψτε ελπίδα
και δώστε καρδιά στην καρδιά, 
να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά.

Βλέπω στον καθρέφτη
τον καιρό τον κλέφτη
να μας κλέβει τη ζωή, 
όλοι είμαστε νέοι
δυνατοί κι ωραίοι
στης αγάπης τη φωνή.

Πώς να σταματήσω πέστε μου
τον καιρό, τον καιρό, 
πώς να σταματήσω πέστε μου
της θυσίας το χορό.

Τα χρόνια περνάνε κι οι νύχτες γυρνάνε
να καίει η φωτιά στην καρδιά, 
να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά, 
για κάθε ρυτίδα φυτέψτε ελπίδα
και δώστε καρδιά στην καρδιά, 
να βγάλουμε ψεύτη το χρόνο τον κλέφτη
να μείνουμε πάντα παιδιά, παιδιά, παιδιά.

Mithu Biswas art





Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος

Χωματένιοι δρόμοι κλέφτες κι αστυνόμοι
κι ήσουν πάντα ο κλέφτης μάτια μου
κι όποτε σε πιάναν κλάματα με πιάναν
ράγιζε ο καθρέφτης μάτια μου

Χρόνια χελιδόνια που πετάξατε
πού 'ναι η ευτυχία που μου τάξατε

Χρόνια από μετάξι σου κόλλαγε όλη η τάξη
και με καρτερούσες μάτια μου
μου κρατούσες πάντα τη σκισμένη τσάντα
κι αστραποβολούσες μάτια μου

Χρόνια χελιδόνια που πετάξατε
πού 'ναι η ευτυχία που μου τάξατε

Wall clock by Étienne LeNoir



Στίχοι: Ιωάννης Πολέμης
Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου

Αχ! Και να γύριζαν, να `ρχονταν πίσω 
τα χρόνια που έζησα πριν σ’ αγαπήσω
Χρόνια αμνημόνευτα σαν να `ταν ξένα
τα χρόνια που έζησα χωρίς εσένα 

Μισή σου χάρισα ζωή μονάχα
Ζωές αμέτρητες ήθελα να `χα
έτσι όπως πρέπει σου να σ’ αγαπήσω
Αχ! Και να γύριζαν τα χρόνια πίσω 

Αχ! Και να γύριζαν να διπλοζήσω
αγάπη αδιάκοπη να σου χαρίσω
Και να `σαι η πρώτη μου εσύ η στερνή μου
από τη γέννα κι ως τη θανή μου

Mantel clock (pendule de chiminée) | Workshop of Julien Le Roy, 




Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα

Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια

Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που 'δαν το κακό
και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' τον ʼδη κι απ' τον κόσμο

Τη δόξα των ανθρώπων δε γυρίζω
στης πέτρας τη παλιά τη συλλογή.
Κι άλλο απ΄το μαύρο χόρτο δε γνωρίζω
παρά μονάχα σκέφτομαι κι ελπίζω
ποια λόγια θα περάσουν την πληγή
και τι θα ξεχαστεί μ'αυτά που χτίζω.

Όσοι θα βρουν το φως να λιγοστεύει
και την καρδιά κρεμάσουν σε κλαδί
κοντά σε μια φωτιά που ζωντανεύει,
στην όχθη που τον άνθρωπο παλεύει
το μαύρο φως και θέλει να τον δει
και στα μαλλιά του αγέρας να σαλεύει,

Σ'αυτους η μοναξιά κι η λησμοσύνη
κι η πέτρα δίχως χώμα και νερό.
Γι αυτούς μέσα στον ύπνο τους θα μείνει
τ'αηδόνι και το πλοίο ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ
με δυό χιλιάδες φόρτωμα πικρό
στο γέλιο των κυμάτων που σ'αφήνει.
(Από την ποιητική συλλογή "Τα ξόρκια" 1973)




 Art of Jaroslaw Jasnikowski



ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ 


Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον




Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον (αγγλικά: The Curious Case of Benjamin Button) είναι αμερικανική αισθηματική, δραματική ταινία φαντασίας, παραγωγής 2008 σε σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Φίντσερ. Το σενάριο έγραψαν οι Έρικ Ροθ και Ρόμπιν Σουίκορντ και είναι ελαφρώς βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, γραμμένο το 1921. Πρωταγωνιστούν ο Μπραντ Πιτ, στο ρόλο ενός άνδρα που γερνάει αντίστροφα και η Κέιτ Μπλάνσετ στο ρόλο της αγαπημένης του καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών στις 25 Δεκεμβρίου 2008 από την Paramount και τη Warner Bros. Απέσπασε θετικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία αποφέροντας 333,9 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Μπραντ Πιτ και Β' Γυναικείου Ρόλου για την Ταράτζι Π. Χένσον.Βραβεύτηκε με τρία χρυσά αγαλματίδια, στις κατηγορίες Μακιγιάζ, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και Οπτικών Εφέ



Πλοκή

Το 2005, η Ντέιζι, μια ηλικιωμένη γυναίκα, είναι στο νεκροκρέβατό της, σε ένα νοσοκομείο της Νέας Ορλεάνης. Η Ντέιζι ζητά από την κόρη της, Καρολάιν να διαβάσει δυνατά το ημερολόγιο του Μπέντζαμιν Μπάτον. Ξεκινά με ένα εισαγωγικό σημείωμα στις 4 Απριλίου 1985.

Το 1918, ο κύριος Γκατό, ένας τυφλός ρολογοποιός από τη Νέα Ορλεάνη, χάνει το γιο του στο πεδίο της μάχης της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Για να ξεχάσει την αβάσταχτη θλίψη του, φτιάχνει ένα μεγάλο ρολόι για τη Νέα Ορλεάνη στο σταθμό των τρένων αλλά το φτιάχνει να λειτουργεί αντίστροφα. Όταν τον ρώτησαν γιατί, ο Γκατό Gateau δηλώνει ότι ίσως ο χρόνος αντιστραφεί και οι άνδρες που σκοτώθηκαν στον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου και του γιου του, να μπορέσουν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους.

Το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου 1918, ένα αγόρι γεννιέται με τις ασθένειες και τη φυσική εμφάνιση ενός πολύ ηλικιωμένου άνδρα. Η μητέρα του μωρού πεθαίνει λίγο μετά τη γέννα και ο πατέρας, ο Τόμας Μπάτον, εγκαταλείπει το βρέφος στη βεράντα ενός οίκου ευγηρίας. Η Κουίνι και ο κύριος "Τίζι" Γουέδερς, που εργάζονται στο γηροκομείο, βρίσκουν το μωρό και η Κουίνι αποφασίζει να μεγαλώσει το μωρό σαν να είναι δικό της. Το 1925, η Κουίνι και ο εφτάχρονος Μπέντζαμιν πηγαίνουν στην εκκλησία. Ο Μπέντζαμιν όμως μοιάζει σαν 77χρονος άνδρας. Ενώ μαθαίνει να περπατά, ο Μπέντζαμιν ανακηρύσσει εκείνη τη στιγμή ένα θαύμα, όπως γράφει στο ημερολόγιό του, ο ιερέας παθαίνει μια ξαφνική και μοιραία καρδιακή προσβολή.

Τον Νοέμβριο του 1930, ο δωδεκάχρονος Μπέντζαμιν, έχοντας ανταλλάξει την αναπηρική του καρέκλα για πατερίτσες, γίνεται φίλος με την εξάχρονη Ντέιζι, της οποίας η γιαγιά ζει στο γηροκομείο. Καθώς το σώμα του Μπέντζαμιν μεγαλώνοντας γίνεται όλο και νεότερο, πιάνει δουλειά σε ένα ρυμουλκό. Ο Μπέντζαμιν γνωρίζεται με τον Τόμας Μπάτον, ο οποίος δεν του αποκαλύπτει ότι είναι ο πατέρας του. Το 1936, ο Μπέντζαμιν φεύγει από τη Νέα Ορλεάνη με το ρυμουλκό. Καταλήγει στο Μουρμάνσκ, όπου διατηρεί παράνομη σχέση με την Ελίζαμπεθ Άμποτ, σύζυγο του Βρετανού Υπουργού Εμπορίου.

Το 1941, ενώ το πλήρωμα του ρυμουλκό είναι ακόμα στη Ρωσία, η Ιαπωνία επιτίθεται στις ΗΠΑ στο Περλ Χάρμπορ, ωθώντας την Αμερική στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο καπετάνιος, ο Μάικ διαθέτει εθελοντικά το σκάφος του στην υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατά τη διάρκεια μιας περιπολίας, το ρυμουλκό προσκρούει σε ένα βυθισμένο Αμερικανικό επιβατηγό με εκατοντάδες πτώματα του αμερικανικού στρατού. Ενώ ερευνούν το ναυάγιο, ένα γερμανικό υποβρύχιο βγαίνει στην επιφάνεια. Γνωρίζοντας το καθήκον του, ο Μάικ κατευθύνει το ρυμουλκό με πλήρη ταχύτητα προς το υποβρύχιο ενώ αυτό ανοίγει πυρά, σκοτώνοντας σχεδόν όλο το πλήρωμα, συμπεριλαμβανομένου και του Μάικ. Το ρυμουλκό περνάει πάνω από το υποβρύχιο, με αποτέλεσμα να εκραγεί. Και το ρυμουλκό και το υποβρύχιο βυθίζονται. Την επόμενη μέρα, ο Μπέντζαμιν και άλλο ένα μέλος του πληρώματος διασώζονται από ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.



Το Μάιο του 1945, ο Μπέντζαμιν επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη και μαθαίνει ότι η 21χρονη Ντέιζι έχει γίνει μια επιτυχημένη χορεύτρια μπαλέτου. Ο Μπέντζαμιν και πάλι πέφτει πάνω στον Τόμας Μπάτον, ο οποίος βρίσκεται σε τελικό στάδιο ασθένειας, και του αποκαλύπτει ότι αυτός είναι ο πατέρας του. Στη διαθήκη του, ο Τόμας αφήνει όλα τα υπάρχοντά του στον Μπέντζαμιν. Η καριέρα της Ντέιζι στο χορό τελειώνει στο Παρίσι το 1957, όταν τη χτυπάει ένα ταξί και σπάει το πόδι της. Όταν την επισκέπτεται ο Μπέντζαμιν, η Ντέιζι μένει έκπληκτη με τη νεανική του εμφάνιση αλλά είναι απογοητευμένη με τον τραυματισμό της και του λέει να μείνει έξω από τη ζωή της. Το 1962, η Ντέιζι επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη και ξαναβρίσκεται με τον Μπέντζαμιν. Αφού τώρα οι ηλικίες τους είναι συμβατές, ερωτεύονται και αποφασίζουν να μείνουν μαζί.
Η Ντέιζι γεννά ένα κοριτσάκι, την Καρολάιν το 1968, με τον Μπέντζαμιν να είναι 49 ετών. Θεωρώντας ότι δεν μπορεί να είναι ένας σωστός πατέρας για την κόρη, λόγω της αντίστροφης γήρανσής του, ο Μπέντζαμιν πουλάει όλα του τα υπάρχονται και αφήνει τα χρήματα στη Ντέιζι και την Καρολάιν. Αυτός αρχίζει να ταξιδεύει ανά τον κόσμο το 1970 (όπως αναγράφεται σε μία από τις καρτ-ποστάλ της Καρολάιν), σε ηλικία 50 ετών αλλά εξωτερικά να φαίνεται ως 30άρης. Ο Μπέντζαμιν σταματά να ταξιδεύει το 1981 στην ηλικία των 63. Πηγαίνει στη Ντέιζι με την εμφάνιση ενός 21χρονου αγοριού την ίδια χρονιά. Η Ντέιζι, παντρεμένη πια, γνωρίζει τον Μπέντζαμιν στο σύζυγό της ως οικογενειακό της φίλο. Η Ντέιζι επισκέπτεται τον Μπέντζαμιν στο ξενοδοχείο του. Παραδέχεται ότι έπραξε σωστά που έφυγε καθώς η ίδια δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει διαφορετικά. Ο Μπέντζαμιν την καληνυχτίζει και βλέπει από το παράθυρο τη Ντέιζι να φεύγει με ένα ταξί.
Το 1991, η χήρα Ντέιζι λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από κοινωνικούς λειτουργούς. Έχουν βρει τον Μπέντζαμιν, τώρα περίπου 11 ετών. Όταν φτάνει, της εξηγούν ότι ζούσε σε ένα ερειπωμένο κτίριο και πρόσφατα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κακή κατάσταση της υγείας του. Επικοινώνησαν μαζί της επειδή βρήκαν το όνομά της στο ημερολόγιό του. Οι κοινωνικοί λειτουργοί σαστισμένοι, της λένε επίσης ότι παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια της άνοιας. Η Ντέιζι μετακομίζει στο γηροκομείο όπου ο Μπέντζαμιν μεγάλωσε και αναλαμβάνει τη φροντίδα του καθώς αυτός γίνεται όλο και νεότερος μέχρι που γίνεται βρέφος για μια ακόμη φορά. Η Ντέιζι λέει στην Καρολάιν, ότι το 2002 το ρολόι του Γκατό μεταφέρθηκε στην αποθήκη και αντικαστάθηκε από ένα καινούριο ψηφιακό. Το 2003, ο Μπέντζαμιν πεθαίνει στην αγκαλιά της Ντέιζι ενώ θυμάται ποια ήταν. Έχοντας ολοκληρώσει την ιστορία του Μπέντζαμιν, η Ντέιζι πεθαίνει στο νοσοκομείο της Νέας Ορλεάνης καθώς ο Τυφώνας Κατρίνα πλησιάζει. Η σκηνή τελειώνει με το ρολόι του Γκατό στην αποθήκη, να εξακολουθεί να κινείται αντίστροφα και το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται να αρχίζει να πλημμυρίζει.




THE CLIMBER OF THE SPIRAL CLOCK ( painter : Antoine Mansour.)

ΕΙΚΟΝΕΣ 
https://gr.pinterest.com/


πηγές 

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

8 σχόλια:

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)