Κάποτε, κάποια παραμυθένια χρόνια πριν σε μία μικρή σοφίτα στο κέντρο του Παρισιού που έβλεπε τις στέγες και κρυφοκοίταζε τις ζωές των γειτόνων, ανάσαινε το φως μια λεπτοκαμωμένο τρυφερή κόρη, ήταν ζωγράφος. Είχε σκεπάσει το τελευταίο της έργο, την δική της προσωπογραφία με ένα λευκό σεντόνι. Ήταν λευκό στο χρώμα της καθαρότητας των συναισθημάτων και της αγνότητας.
Ήθελε να κρύψει από τα μάτια της την θλίψη και την γύμνια της ψυχής της! Αναζητούσε την χαμένη της αγάπη που τα βήματά της έσβησαν στις σκιές του χρόνου. Την χάρισε στα κύματα του ποταμού που αχνοφέγγιζε από το βλέμμα ενός θλιμμένου φεγγαριού.
Έκλαιγε σιωπηλά εκείνο το βράδυ, άπλωσε τα χέρια της και τράβηξε το λευκό σεντόνι για να σκεπάσει την μοναξιά της ψυχής της! Ένιωθε την έλλειψή του, το άγγιγμα του, το βαθύ φιλί του που άφησε κόκκινα σημάδια στις γραμμές των χειλιών της, βούλιαξε σε απύθμενους ωκεανούς έλλειψης όταν τα σκληρά του λόγια χαράκωσαν την ψυχή της.... Ένιωσε γύμνια και τυλίχθηκε σφιχτά, το σεντόνι μούσκεψε από τα δάκρυα της.
Στο αχνό φως του φεγγαριού άρχισε να παίρνει ένα απαλό γαλάζιο χρώμα, το χρώμα του ουρανού. Αισθάνθηκε ελεύθερη και το άφησε να πέσει από επάνω της.
Άνοιξε τον φεγγίτη και ελευθερώνοντας το, το χάρισε στον άνεμο που φυσούσε ευωδιαστός. Πως αλλάζουν οι εποχές όταν το βλέμμα ταξιδεύει με τα χρώματα της αγάπης. Η Άνοιξη βάδιζε δειλά στην καρδιά του χειμώνα, η νύχτα είχε ήδη προχωρήσει και μια ρόδινη αυγή έβαφε στοργικά με χρυσοκόκκινα χρώματα τις γραμμές των οριζόντων. Η φύση εφοδίαζε, ένιωθε την μυρωδιά των κόκκινων τριαντάφυλλων που ανθίζουν με το άγγιγμα μιας νεογέννητης αυγής και των γιασεμιών, μνήμης πολύτιμης τρυφερών ωρών να πλημμυρίζουν την ψυχή της.
Το σεντόνι κύλησε απαλά στις στέγες και άρχισε να ανεβαίνει με τις πνοές του ανέμου, να ανεβαίνει σαν ένας γλάρος λευκός όλο και πιο ψηλά ώσπου ενώθηκε με τα μακρινά αστέρια που ανέπνεαν μικρές σταγόνες βροχής μέσα από τα μάτια των Πλειάδων....
Σ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου