ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Ατιτλο "

Όταν οι δρόμοι ερήμωσαν
είδε τα πέτρινα πουλιά τις αντοχές
να ανασέρνονται,
είδε το κύμα να κυλάει,
τα είδε να πετούν χωρίς φτερά
και τα χρόνια να σηκώνουν στις πλάτες
τις ώρες, τις αδιάβατες.

Tην υποκρισία να περιφέρεται
σαν χαμένο κορμί από πέτρα αδάκρυτη.
Κι από τις λέξεις λυγμός αλάλητος
έπνιξε τα στήθια του, στο μεγάλο ταξίδι
από το παρελθόν στο παρόν
ράκος του άνεμου να γίνεται,
γιατί ποτέ δεν πρόταξε τα στήθη του
πριν η καρδιά του γενεί συντρίμμια
η απορία του ήταν μια, γιατί απόμεινε σκλάβος;

Ω, πως τον περιζώνουν τούτα τα στοιχειά
στα ερείπια της φαντασίας,
με τη σκόνη της εγκατάλειψης
οι δρόμοι στενεύουν από ήλιο ανελέητο
κι αυτός να στέκεται με ένα κόκκινο
λουλούδι στην καρδιά
κι ένα μαχαίρι να τρυπά τη σιωπή
να αναδύονται οι τραγικές δονήσεις
από χιόνι και ξεροβόρι του χειμώνα,
πάντα ήταν μέσα στην αρχή και στο τέλος
στο μέσα των πραγμάτων τελειωμένος..

Γρηγορία Πελεκούδα