(...) Πέρασες σχεδόν δίπλα μου. Με κοίταξες για λίγο. Πάει αρκετός καιρός. Δε με αναγνώρισες, ήταν και μισοσκόταδο, ''μισό'' και πάλι. Μισή ζωή, μισή χαρά. Ειρωνικό, ε; Από σένα θα θυμάμαι πάντα τη φωνή σου και θα επιμένω ότι πίσω από την παγωνιά που βλέπουν οι άλλοι στο βλέμμα σου, εγώ έχω δει τον πιο τρυφερό άνθρωπο στον κόσμο. Γιατί αυτό που εγώ είδα, δε θα το δει ποτέ κανείς. Είσαι δικός μου, σε κρατώ, σε έκλεψα.
Και όταν η ζωή θα κάνει βαρυχειμωνιά και τρικυμία, θα είμαι το καράβι που έρχεται στο λιμάνι ξημερώματα, μόλις που κατάφερε να σωθεί από τη μανία των κυμάτων. Και εσύ θα είσαι ένα καφέ που διανυκτερεύει σε μια γωνιά ξεχασμένο. Θα έχει ζεστή σοκολάτα για μένα, ξυλόσομπα, για να ζεσταθώ και να στεγνώσω τα βρεγμένα μου μαλλιά και μουσική να παίζει το τραγούδι που αγαπώ. Και θα χαμογελάσω, για σένα μόνο. Αν έχεις κέφι θα χορέψουμε, ναι, χωρίς να ξέρουμε τα βήματα, ποιος νοιάζεται; Χέρια στον αέρα διαγράφουν όσα δεν είπαμε ποτέ και κορμιά θα κάνουν τον έρωτα που δεν κάναμε και θα γεννηθούν ξημερώματα τα πιο γελαστά μωρά! Και μετά θα χαθώ στη νύχτα, το καράβι ξαναφεύγει...Γιατι στέκομαι ακόμη; Ύστερα θα σε φιλήσω μόνο με την ανάσα μου, χωρίς να σε αγγίξω, γιατί θα μου σπάσεις. Δε θα σου μιλήσω. Ούτε και συ. Ποτέ δε μου μίλησες πολύ. Μόνο με τα μάτια σου ήσουν φλύαρος μαζί μου. Βάλε το χέρι σου στην καρδιά σου, το κομμάτι που της λείπει θα το έχω εγώ πάντα, μου ανήκει. Θα με θυμάσαι αύριο; (...)
Πόσο τρυφερό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη,όμορφη Ζωή μου!!!