(...) Στο πρώτο μας τηλεφώνημα έτρεμαν τα πόδια μου, η φωνή μου ηχούσε παράξενα, με πολλά ανεβοκατεβάσματα στους τόνους, με αστείους ήχους και με ανάσες γρήγορες και εξάψεις και κοκκινίσματα στο πρόσωπο και δαγκώματα στα χείλια και κλείσιμο των ματιών, με νευρικότητα στα άκρα και εντελώς αδύνατη συνοχή στη σκέψη μου. Χαμογελούσα μέρες μετά, χωρίς κανείς να γνωρίζει το μυστικό μου, που το κρατούσα καλά κρυμμένο, σαν σπάνιο έκθεμα σε μουσείο, για να μη μου το κλέψουν ή να μη μου το φθονήσουν.
Και όταν συναντηθήκαμε, έκανα σαν έφηβη, που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τα αισθήματά της. Κινητή γιορτή η μέρα που σε γνώρισα! Θυμάμαι όλα τα γράμματα της αλφαβήτου που αράδιασα με δυσκολία και απόγνωση, γιατί δεν έβρισκα ιδανική σειρά να τα τοποθετήσω, ώστε να φτιάξω ολοκληρωμένη πρόταση, που να βγάζει νόημα. Και έτρεμα μην ακουστεί η καρδιά μου, που πλέον ήταν απείθαρχη και στάθηκε εντελώς αδύνατο να την ελέγξω.
Τώρα ξέρω καλά πώς τη μέρα εκείνη γεννήθηκα. Μια από τις σταθερές βεβαιότητες που αλλάζουν οριστικά έναν άνθρωπο, μετά ακόμη έναν και σταδιακά ίσως τον κόσμο! (...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου