ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ "το όνειρο "

Εκείνο τ ' όνειρο θυμάμαι. . Τ ' άλικο! 

Όπου κανένας ήλιος δε φοβήθηκε τη δύση του. 

Παρά βυθίστηκε ανακουφισμένος στην υγρή σου αγκαλιά , 

Θάλασσα! 

Άσβεστο το φως του τρεμοπαίζει ανάμεσα σε σπηλιές και 

μυστικά περάσματα. Κύματα αλήθειες φυλαγμένες σε 

δυσπρόσιτους όρμους σιωπής...και πως να τις φτάσεις .!

Στο στόμα στεγνώνει τ ' αλάτι της φυγής. 

Πονάνε τα χείλη. 

Και με το χέρι απλωμένο στον ορίζοντα αγγίζεις αυταπάτες 

σωρό που χάνονται στο πρώτο τρέμισμα του ανέμου και 

τη θέση τους παίρνουν ερημιές αφόρητες! 

Αυτές τις φτάνεις! 

Πάντα σου δίνουν την Κόλαση πριν απ τον Παράδεισο.

Εκείνο τ ' όνειρο θυμάμαι τ ' άλικο!! 

Όπου κανένας ήλιος δε φοβήθηκε τη δύση του. 

Γιατί η Θάλασσα Του ψιθύρισε . . 

Απ ' τα σπλάχνα μου θ '

ανατείλεις πάλι.

Μ εις τον κύβο