ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ - ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Λουκία
Πλυτά, (Συγγραφέας , ποιήτρια) γεννήθηκε στην Ερμούπολη Σύρου. Σήμερα ζει στην
Αθήνα και εργάζεται στον Ο.Α.Ε.Δ. Ασχολείται με την ανθρώπινη ψυχολογία & φύση.
Έχει συνεργαστεί με τον εκδοτικό οίκο Πύρινο Κόσμο - βιβλίο «Εκδηλώνω Πρόθεση»
2011.
Ποίηση: εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ – «χωρίς Αυτό…»
Συμμετέχει
σε ανθολόγια των εκδοτικών οίκων Όστρια και Διάνυσμα.
Άρθρα της δημοσιεύονται σε διάφορα blog και
ηλεκτρονικά περιοδικά.
VIDEO POETRY «Αριθμοί»
Σε περπατώ σαν ελάφι στο αξημέρωτο
και ύστερα από τόσα χρόνια διαπιστώνω
αυτό , που πίσω δεν γυρίζει είναι ρευστό
και όμοιο με το αίμα των λησμονημένων.
Ανώφελα τα μάτια και εγώ με μια πένα
παλιά και τελειωμένη από καιρό
περιγράφω την κόλαση της μιάς καρδιάς
κάτω από το επώδυνο ξύπνημα των λαών.
Κανένας επισκέπτης σήμερα δεν διάβηκε την πύλη
και ο αιώνας έμεινε μετέωρος
να σε κοιτά παρακαλετά στα χείλη
«σπάσε , σπάσε την σιωπή»
Όποιος δεν γνώρισες υπάρχει
ούτε σκιά , ούτε φιλί
σάρκα λευκή να αναμένει
μέσα από αγάπη να απογειωθεί
Τόση υποταγή , σ’ ένα παυσίλυπο νεκρό
γνώσης παλιάς που είναι λιγότερο χαμένη
πικρή αγαπημένη πόσοι λίγοι οι εχθροί
κι όμως όσα δικά τους φαίνονται και δεν υπάρχουν
Εσάς τα νησιά της ξένης και άγονης γραμμής
Εμάς που μας βαπτίσαν αριθμούς
πόσο κοινά μέσα στο πούσι
αύτανδρους στην σκοτεινιά μας πάνε…
...κλέβοντας δόξα από τους νεκρούς.
ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ
Ένας :
Έχετε μετρήσει τα σκαλοπάτια μεταξύ του κόκκινου και του ιώδους ;
Αμέτρητα.
Όπως και οι ζωές μας.
Τρέχετε ;
Τρέχει και ο χρόνος.
Κάπως έτσι χάνεται η μουσική.
Ξεχνιέται ο ρυθμός και παγώνει το αίμα.
Αλήθεια μπορείτε να μαντέψετε πόσο κακόηχα ακούγεται η αγάπη σας προς την δυστυχία.
Περίεργο. Τόσα ταξίδια και ακόμα δεν κόψατε τον λώρο.
Άνθρωπος :
Η ποσότητα του νερού που κολυμπάει μέσα μου είναι ποτισμένη με τα όνειρα άλλων.
Είμαι αναγκασμένος να τα ζήσω.
Να φέρω σε πέρας τις επιδιώξεις και τις θεωρίες τους.
Ένας :
Χμμ αναγκασμένος, ενδιαφέρουσα οπτική.
Τώρα που το φώς πολλαπλασιάστηκε, θαρρώ πως το πρόβλημά σας
κρύβετε πίσω από την αδυναμία σας να γίνετε φίλος με τον εαυτό σας.
Άνθρωπος :
Η πατρίδα, η τιμή, το δίκιο, αυτά ορίζουν τα όνειρά μου.
Ένας :
Δυσκολεύετε την ζωή σας. Εκτός από εσάς, δεν υπάρχει κανένας άλλος.
Άνθρωπος :
Οι αισθήσεις μου κατακλύζονται από εικόνες που απαιτούν από εμένα να θυσιαστώ.
Ένας :
Αγνοείτε το αριθμητικό μέγεθος των κυττάρων που απαρτίζουν τον κόσμο σας καθώς και τον τρόπο λειτουργίας του πυρήνα τους.
Τα κύτταρα είναι πολλά περισσότερα από απλές λέξεις. Προκειμένου όμως να σας διευκολύνω, περιορίζομαι σε μία.
Έτσι, σαν μια κατεύθυνση που αν το θελήσετε μπορεί να σας προσφέρει διέξοδο.
Συλλέκτες, αυτό είναι.
Μαζεύουν τις πεποιθήσεις σας και έπειτα από ένα καλό ύπνο τις αναπαραγάγουν σαν σοφιστείες, διαιωνίζοντας το ακατάλληλο.
Βλέπετε ετούτες, δεν νοιάζονται ούτε για την πηγή της προέλευσής τους, ούτε για το αποτέλεσμα που θα επιφέρουν.
Ετούτες άπαξ και δημιουργηθούν, το μόνο που ποθούν είναι να ζήσουν.
Μέσα από τα κάτοπτρα, διανύουν τις αποστάσεις του μυαλού σας και συσσωρεύοντας τους καρπούς των σκέψεών σας λαμβάνουν θέσεις.
Έτοιμες οι συντεταγμένες.
Οι βολές είναι επαναληπτικές.
Το θέαμα υπέροχο και το αποτέλεσμα... οι επιλογές σας.
ΙΔΕΕΣ
Έλα να πιάσεις το αλφάδι
του φλοίσβου
μήπως κι’ ακούσεις
την συλλαβή που δεν ειπώθηκε
μανταλωμένη καθώς έμεινε
από άγνωστη αιτία.
Έλα στου στοχασμού
το ερημοσπίτι, αργυρέ μου,
μήπως ακούσεις εκείνον
που γύρευε μουγγός
το χτύπημα της λύτρωσης
στην πόρτα του ανέμου.
Αναιμικό το φώς
και τρείς φορές το πρόσωπό σου
άγγιξε ο κόλαφος
κι όμως προσπέρασες.
Ίσως πρέπει να πάμε στα κατοπινά.
Μήπως ακούσεις
χωρίς τιμή
πως τίποτα δεν αξίζει μια ιδέα.
ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΕΔΑΦΟΣ
Αιφνιδιασμένος από το ανελέητο κυνήγι της χαράς
κρύφτηκε πίσω από τα φύλλα των δένδρων
ακούνητος και ασάλευτος μη τύχει και τον προλάβει το βέλος της.
Συμφορά μου ξεστόμισε , δεν θα γλυτώσω
και πάνω που συνήθισα της στέρησης τον θάνατο
πόσο παράπονο από του στέρνου τον βυθό να επιτρέψω…
Τι μου ανήκει , μη θυμηθώ…
κι ήλιος που περήφανος κοιτάζει…
Κι όμως κάποτε στο ορκίζομαι έφτιαξα για το ιερό της σώμα βωμό ,
θα ισχυριστεί , ακούστηκε η ηχώ του
καρφώματα στη Γή να παραχώνει.
Μα ναι ! κατηφόρισα τα σκαλιά του ¨Αδη
με την ξεθωριασμένη μνήμη
τολμώντας σ’ ακανόνιστα την μουσική να κλείσω τύμπανα.
Να μου κοπεί η γλώσσα ,
πώς να ,
με πήχη μέτρησα κάθε βλαστάρι
και έπειτα με ένα φανάρι αναζήτησα το βάλσαμο
που κόκκινο μονολογούσαν οι γριές το χρώμα του πως μοιάζει.
Το κόκκινο στα σωθικά
της κρατημένης δύναμης διαμάντι
χυμένο σε μάλαμα υγρό
ακόμα και τώρα τα κόκκαλα μου πιρουνιάζει.
Χαρά μείνε υπόσχεση απατηλή , τον προτιμώ τον χάρο ,
είπαν τα στόματα…
και απάντησαν οι άγγελοι…
Ω ! αιώνια πέτρα , του σκλάβου η ψυχή ζηλεύει λευτεριά.
Ηχήστε τύμπανα που τόση αγάπη χάνεται
και η λίγη αγάπη μένει
Χνώτα σε στόματα αδειανά…
Που τόση αγάπη αμοίραστη και κάτω αφημένη
και πείνα
και όπως πάντα , στέρφα η στιγμή
στο διάλεγμα φαγώθηκε
στη χώρα του ήλιου , χάσμα…
Ο θρήνος της ανεύρετης χαράς κάθε μυαλό να εξουσιάζει
και να η σκιά , κάτω από τα τσίνορα , μελανιασμένο φώς κουρνιάζει
Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Η σύγχρονη εποχή, απαγορευτική όσον αφορά την εστίαση στον εαυτό, εύκολα αποπροσανατολίζει το άτομο από το κέντρο της δικής του υπόστασης, εκτροχιάζοντας το σε διαδρομές και καταστάσεις μη ικανές να του αποφέρουν σύνδεση με τις πραγματικές του ανάγκες. Οι σιωπηροί άνθρωποι, τιμούν τον εαυτό τους. Ακολουθώντας τα βήματά της, θεραπεύουν, εναρμονίζουν, εξελίσσουν,
τελειοποιούν τον ατομικό τους κόσμο. Σπάζοντας γόρδια συμπλέγματα, ακατάλληλα
πρότυπα, κλωστές και κόμπους, αντιστέκονται σθεναρά σε όλες τις εξωτερικές
επιθέσεις, όποιας μορφής και σχήματος. Συνδέουν τα κομμάτια του
κατακερματισμένου εαυτού τους, τεντώνουν τις αισθήσεις τους, σταλάζουν γαλήνης
χρώμα στις σκέψεις τους. Ντύνονται την απαλότητα του ονείρου και ξεκινούν προς
αναζήτηση αυτού που φαινομενικά για άλλους μοιάζει ανεύρετο, αλλά στην ουσία
βρίσκεται τόσο κοντά τους όσο και η ανάσα με τους πνεύμονες. Επιλέγοντας
συνειδητά την νοητική σιωπή, προσφέρουν ευκαιρίες ανάδυσης, αναγνώρισης, της
αληθινής ταυτότητας και ουσίας του είναι τους, οδηγώντας τη ζωή τους σε επίπεδα
υψηλών δονήσεων, κατακτώντας την υψηλότερη βαθμίδα της ευτυχίας. Συνειδητά προφυλαγμένοι
από τα εξωτερικά φαινόμενα, απολαμβάνουν, προσφέρουν τον απαραίτητο χώρο και
χρόνο σε όλες τις υποθέσεις, ερωτήσεις που τους αφορούν, προκύπτουν από την
καθημερινότητα. Χαράζοντας με αυτό τον τρόπο την δική τους σφραγίδα στην καρδιά
και το μυαλό τους, ως απάντηση στην απατηλή εικονική πραγματικότητα.
Εστιάζοντας στον εαυτό, με σταθερότητα αμύνονται σε κάθε μορφή μόλυνσης, βίας,
βαρβαρότητας, πίεσης, εσωτερικής – εξωτερικής άγνοιας, παραμένοντας με σθένος
στο κέντρο τους. Ενώ παράλληλα εστιάζουν στο στόχο τους, αφοπλίζοντας τις
κακομαθημένες σειρήνες από την δυνατότητα αφαίμαξης της ενέργειάς τους.
Αρνούμενοι κατηγορηματικά τις παράλογες απαιτήσεις και ταχύτητες της εποχής,
αγκυροβολούν στο απάνεμο λιμάνι της γαλήνιας συμπεριφοράς, αντλώντας δύναμη από
την Πηγή της δημιουργίας των Πάντων. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό τους ως ποιήματα
ανώτερης δημιουργικής πηγής. Επιλέγουν όποια μορφή τέχνης
τους εκφράζει δυνατότερα, εξωτερικεύοντας, αναγνωρίζοντας μέσω αυτής τον πλούτο
του κόσμου τους. Χορός, μουσική, ζωγραφική, θέατρο, ποίηση, αλλά και όλες οι
εκφράσεις και εκφάνσεις αυτών, αποτελούν την φωνή τους. Η σιωπή αναπτύσσει την
συνειδητή επιλογή όλων όσων θέλω να είμαι και να συμβούν. Ο ανταγωνισμός,
οφείλει να υπάρχει μόνο ανάμεσα σε εμάς, με εμάς, αποτελώντας την διαδρομή που
οφείλουμε να ακολουθήσουμε ώστε να μορφοποιήσουμε τον κόσμο μας σε
αριστούργημα, σκορπώντας τις λάμψεις του έργου μας στο σύνολο, προσφέροντας
ύψιστη υπηρεσία. Η αναγνώριση πώς το δικαίωμα παρεμβολής του εαυτού, μπορεί να
έχει βάση και υπόσταση μόνο προς τον δικό μας εαυτό, είναι η βάση της αγάπης,
της ελευθερίας, της ωριμότητας. Η σιωπή προσφέρει πληρότητα, κατάκτηση του
εαυτού καθώς και κάθε βοήθεια απαραίτητη για ευτυχέστερη ζωή. Η σιωπή είναι ο
σεβασμός από εμάς, για εμάς. Η αρμόζουσα συμπεριφορά του όντος που ονομάζεται
Άνθρωπος. Η αρμόζουσα συμπεριφορά προς την ψυχή μας. Ο έμπρακτος σεβασμός προς
την ίδια μας την ζωή. Στη σιωπή, κατοικούν όλων των ερωτημάτων, απαντήσεις.Από
την άλλη όμως πλευρά κάθε φορά που καταγίνεται με εμένα ,νομίζω ότι έχω χρέος
αιώνια δίπλα της να στέκω. Είναι ένα μικρό εύθραυστο κλαδί, περήφανο στον άνεμο
που στέκει, ένα τρεχαντήρι με επιδεξιότητα , με ικανότητα αξιοσέβαστη.
VIDEO POETRY "Υπάρχεις Παντού"
από την ποιητική συλλογή "χωρίς Αυτό"
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου