ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ '' Αντίο ''

Στο δρόμο με ρώτησε μια κοινή φίλη ''Τι κάνει, είναι καλά;''. Και απάντησα με τη σιγουριά και την ηρεμία της μάνας, που τα νιώθει όλα και θα καταλάβαινε αν κάτι είχε συμβεί στο παιδί της...''Ναι, μια χαρά είναι, καλά περνάει...εμείς τι κάνουμε εδώ!''. Κάποιοι φεύγουν από κοντά μας. Ίσως να μην αντέχουν για πολύ το ''μαζί', ίσως...ίσως. Πόσα ίσως φτιάχνουν ένα βέβαιο ''μαζί'' άραγε; Δε σημαίνει ότι δε μας αγάπησαν. Έχουν αλλάξει οι ίδιοι ή αλλάξαμε εμείς, άλλαξαν τα θέλω μας, οι αντοχές και οι άμυνες που είχαμε κάποτε. Οι αλλαγές είναι θεμιτές και επιθυμητές, μας πάνε παρακάτω, εξελισσόμαστε. Πήραμε και δώσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε, αυτό δεν αλλάζει. Ο θυμός δεν ωφελεί, ούτε η πίκρα, κρατάμε μονάχα την ουσία των στιγμών.

Είναι δύσκολο να φεύγεις, αλλά είναι άδικο να μένεις και να ξεθωριάζουν όλες οι όμορφες αναμνήσεις. Έτσι είναι η ζωή, γεμάτη με αποχωρισμούς και σφιχταγκαλιάσματα. Κάποιοι πιο εύκολα και ψηλά το κεφάλι. Κάποιοι άλλοι μαζεύουν τα χαλάσματα και για μεγάλο διάστημα είναι αδύνατο να σταθούν στα πόδια τους. Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά φοράμε τα καλά στην ψυχή μας, παίρνουμε τη μεγάλη ανάσα και είμαστε έτοιμοι για τη συνέχεια. Το σκουφάκι εκείνο που φορέσαμε, όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στην μεγάλη πισίνα στο κολυμβητήριο το φυλάμε ακόμη σε ένα παλιό σεντούκι, αν και τώρα δε μας κάνει πια. Θα το κρατάμε όμως πάντα, για να μας θυμίζει την αίσθηση της ελευθερίας και της δύναμης που νιώσαμε. Έτσι κρατάμε στο ίδιο σεντούκι όσα καλά μας χάρισε μια σχέση στη ζωή μας.

Χαμογελάμε γλυκά, με το πιο όμορφο χαμόγελο που έχουμε. Μπορεί και να δακρύσουμε, να είναι αδύνατο να σκεφτούμε τα πρωινά να μην είμαστε μαζί, μα θα πάμε πιο πέρα. Το χρωστάμε στις στιγμές και στη ζωή, που μας καλεί για συνέχεια. Μπορεί να έρθουν νύχτες που θα παρακαλάμε να μην ξημερώσει, για να μη ζήσουμε τον ίδιο πόνο, να ζούμε με βουβά ουρλιαχτά στην καρδιά και με απόγνωση και με σημάδια. Κάθε ψυχή και ένα κρυφό σαράκι, αλλά τελικά επιβιώνουμε και βγαίνουμε πιο δυνατοί και πιο ώριμοι. Ο χρόνος που περνά θα κάνει τη δουλειά του. Κάθε μέρα και ένα μικρό βήμα. Ένα βήμα τη φορά, μια απόσταση προς το καινούριο, όποιο κι αν είναι αυτό.

Θέλει δύναμη και αξιοπρέπεια, θέλει ταπείνωση και συντριβή, όμως ποτέ δεν παρακαλάμε να μας αγαπήσουν με το ζόρι, ούτε μένουμε εκεί που δε μας αγαπούν. Θα έρθει η ώρα που θα καταλάβουμε πως πρέπει να ελευθερώνουμε τους ανθρώπους και να τους στείλουμε στο καλό με αγάπη και κυρίως να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας. Λίγο το έχεις να σου δίνει κανείς αγάπη και ελευθερία και να σου κουνά το μαντίλι για το καινούριο σου ταξίδι; Καλό ταξίδι, λοιπόν! Μια μεγάλη πισίνα και μια θάλασσα μας περιμένει να την εξερευνήσουμε κάπου παρακάτω.

Λέω ψέματα, δεν είμαι καλή στα ψέματα! Δεν αντέχω να κάνω γιορτές χωρίς εσένα. Θέλω να θυμάσαι πως πάντα κάποιος θα νιώθει αν πονάς, αν πεινάς, αν κρυώνεις, όπως η μάνα νιώθει για το σπλάχνο της! Έλα να σου χαϊδέψω τα μαλλιά, πριν χωριστούμε, πάντα σου άρεσε αυτό. Είσαι το παιδί με το ποδήλατο στη φωτογραφία, λίγο έχεις αλλάξει. Και τώρα, ποια κόλλα θα κολλήσει όσα έσπασαν; Ο κήπος μας θέλει φροντίδα... και δεν ξέρω τι θα κάνω με το μικρό γατί που έφερες σπίτι πριν έναν μήνα και πελαγώνω χωρίς εσένα και δεν έχω ιδέα πού πέφτει το πατάρι... και μου λείπεις και τις νύχτες φοβάμαι. Εσύ δε φοβάσαι ποτέ και τίποτα. Έχω πυρετό, μου λείπει η σάρκα σου, ξεκούμπωσέ με, σιγά σιγά μη διαλυθώ από πόθο...Εγώ, εσύ..εμείς και μόνο εμείς. Αφύσικο να αλλάξω το ''εμείς''.

Δεν έχουμε τακτοποιήσει τις φωτογραφίες μας από το ταξίδι στο νησί. Ποια θα βάλουμε σε κορνίζα; Έχουμε πολλές ακόμη φωτογραφίες που δεν βγάλαμε μαζί. Δε θυμάμαι, πού είπες ότι θα πας και τι θα πω στον ταχυδρόμο για την αλληλογραφία σου. Είσαι φθηνός, όλα αγορασμένα από τις εκπτώσεις τα έχεις. Με χάραξες, ο πόνος θα κάνει χρυσές δουλειές με το μαγαζί που άνοιξε με τα τατουάζ! Το ψυγείο είναι άδειο, αύριο πρέπει να πάμε σούπερ μάρκετ. Χθες και αύριο, χωρίς το τώρα. Έλα να φτιάξουμε γλυκό και να πιούμε μαζί καφέ, να χωθώ στην αγκαλιά σου και να βάλω το χέρι μου στην τσέπη σου, να μην είναι παγωμένο και να γελάμε, όταν φοράς εκείνο το άθλιο τρύπιο μακό... Αν χαλάσει πάλι η λάμπα τι να κάνω; Κοιτάζω το ταβάνι, καμία απάντηση. Πότε έγιναν αυτές οι ρωγμές στον τοίχο; Πότε έγιναν αυτές οι ρωγμές στη ζωή μας; Αυτά ήταν όλα κι όλα, όπως φαίνεται...

Δε θα σου λείψουν τα δυο μπροστινά μου δόντια, που σε έκαναν να γελάς; Μα έχουμε ακόμη τις δικές μας θέσεις σε κείνο το καφέ και είναι πολλά αυτά που δεν ξέρω για σένα. Μετράω, ξαναμετράω τα λάθη, δε μου βγαίνει ο λογαριασμός. Είδες τι είναι να μην είσαι καλος στα μαθηματικά;.. Να μην ξεχάσω να σιδερώσω το κόκκινο πουλόβερ σου. Και να σου πω...έχουμε πολλά που δεν έχουμε πει, πώς θα τα μαζέψω σε κούτες μόνη μου; Δε θα γίνουμε ποτέ δυο γέροι, που μαλώνουν για τις δοσολογίες των φαρμάκων που παίρνουν...

Η παράσταση τελείωσε, κυρίες και κύριοι, οι πρωταγωνιστές χάθηκαν και κανείς δε θα τους ξαναδεί. Κάποιες στιγμές που περιμέναμε δε θα έρθουν. Κάποιος να κατεβάσει τον διακόπτη. Αντίο!