ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ " ΤΗΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΦΙΛΙΑ… "

-Όχι κορίτσι μου, μη φύγεις… ‘’της καληνύχτας τα φιλιά, μη μου τα δίνεις’’

-Μα βρε κουτό, σ΄αυτήν την καληνύχτα, βρίσκεται του έρωτα η ανείπωτη μαγεία!

Δεν είδες η Diva, πόσο λυρικά το είπε: ‘’μαγεία θέλω’’…

Εμείς τι; Στον ανέραστο ρεαλισμό θα υποταχτούμε;

Όχι πες μου, τι ζητάς; Τις παντούφλες μας να νυμφευτούμε, με τις αξυρισιές να κυλιστούμε, με τα μπικουτί να φιληθούμε και…

κλείσε το καπάκι, το μπάνιο γέμισε νερά, να φέρεις και κρεμμύδια να κάνω μουσακά και στο σεντόνι η σάρκα μία, στο συζυγικό καθήκον υποχρεωτικά;

Α, πα πα πα, δεν θ- έ- λ-ω αγόρι μου, δεν θέλω.

Η ασυδοσία της οικειότητας , βλάπτει σοβαρά την ερωτική υγεία.

Πάθος και Ασυντρόφευτη συντροφικότητα, δεν συναντιούνται πουθενά.

Άλλωστε, το Ησαϊα χόρευε, μας χόρεψε κάποτε και τους δυο καρσιλαμά, τώρα… ξανά παπιγιόν και νυφικά και βράσε όρυζα, να θυμηθώ να σου κάνω και λαπά;

Αν δεν κρατήσεις Αξόδευτο τον έρωτα, θα φαλιρίσει στου κεκτημένου τη σοδειά.

Γι΄αυτό εμείς, στο κάθε ραντεβού μας, λαμπαδιάζουμε στην φλόγα της άκαυτης ματιάς!

Ποιος Ρωμαίος και ποια Ιουλιέτα; Αυτοπροσώπως ο Σαίξπηρ, το ζαλισμένο μας φλερτ να προσκυνά!

Με τα τζινάκια μας , τα κολλητά, γραβάτες, αρώματα, σχιστά, να μοσχομυρίζουν πάθος … 

‘’στο σπίτι σου, στο σπίτι μου ή και κάπου αλλού’’, 

σαν το άσμα, να γράφτηκε για μας!

Αμ το παθιασμένο τρέμουλο, στην προσμονή της αγωνίας, πού το πας;

Αγκαλιά με το τηλέφωνο κι αυτό να μην χτυπάει… να το σταυρώνω…

’’χτύπα, μόνο αυτό ζητάω’’

να σε βρίζω….. ‘’πανάθεμά σε, που θα με χορέψεις εσύ εμένα στο ταψί….μωρέ θα σε χορέψω εγώ το χορό του Ησαϊα, να΄χεις κερατά να με θυμάσαι’’ 

καλώδια και συσκευές να τους έχουν πέσει τα μαλλιά … < γελάς, ε; > μέχρι που να σωριαστώ με την πολυπόθητη φωνή σου!

Βουτιά στα μπάνια εγώ, στα αφρόλουτρα τα σεσουάρ, ‘’αμάν τι θα φορέσω’’ κι ύστερα κουνάμενη κι ιπτάμενη να τρέχω να σε συναντήσω, με τον φρουρό της ζήλειας στο ζωνάρι μας μπροστά.

-Και πού ήσουν και πού πας, ‘’και ποια ταξιδεύει τα μάτια σου’’ ε???…

Πάλι με την πρώην σου, τάχα μου για τα παιδιά; 

-‘’ Βγάλε τη σκούφια σου και βάρα’’ νευρικά να απαντάς, και στην ανάκριση…

‘’Ποιος ξαγρυπνάει στο κορμί σου, μάτια μπλε?’’ ε? ε?? ε??? 

να πέφτει και ’’μπουνίδι’’ …

να ουρλιάζω… πράσινα είναι, δεν είναι μπλε..αμάν πιααααα…

-μην αλλάζεις την κουβένταααα… θα φύγω και δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά, 

με τραύλισμα να λες… γρυλίζοντας με οργή το στίχο:

‘’Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο για μέναααα’’… 

Και το δάκρυ φλογισμένο να σβήνει στην παθιάρα αγκαλιά, μέχρι … 

‘’του χωρισμού την πίκρα που έχει μια γλύκα τόση,

που καληνύχτα θα σου λέω, μέχρι να ξημερώσει’’

Εδώ, στου φεγγαριού τη μέθη,

που μας θολώνει τα μυαλά,

με την ηδονική υπόσχεση του αύριο,

να ξελογιάζει αξημέρωτα, τους πόθους της καρδιάς!!

*** ***

*** *** *** ***

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ