ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ " Ατιτλο "

θεώρησα την ευαισθησία
ως το μέγιστο εχθρό μου
και με μένος ενάντια της στράφηκα,
να την πολεμήσω μέχρις εσχάτων
Δίχως οπλίτες και ιππικό
δίχως ασπίδες και κοντάρια
Μια μονομαχία, γυμνή,
με λόγια ξίφη, καλά ακονισμένα
Βαθιές οι πληγές μας, αιμορραγούσαμε
και των δύο το αίμα από ένα σώμα έρεε
Πέπλο ομίχλης το άδικο τούτο σκέπασε,
σαν της νύφης, που για τον ερωτά της ποτέ δεν ευλογήθηκε
Ο πόνος, χωρισμός μοιραίων εραστών
που τη ζωή τους δεν έμελλε να ενώσουν
Μέσα μου το ξέπνοο αγκομαχητό της άκουγα,
ούτε θρήνος ήχησε, ούτε παρακάλι
Την απορία και τη συμπόνια της ένοιωσα
Ποιός μας το έκανε αυτό;
Ποιος το αποφάσισε;
Εγώ το αποφάσισα, κανένας άλλος...
Ποιος;
Ποιος το θέλησε αυτό;
Εγώ το θέλησα, κανένας άλλος...
Γονάτισα και λύθηκα σε κλάμα απαρηγόρητο,
που θέλω να σε απαρνηθώ,
που τον εαυτό μου πάω να προδώσω
που από όλους τους εχθρούς μου, πρώτα εσένα διάλεξα
Μα πώς, πώς με σένα μέσα μου, κακό σε άλλον να μπορέσω;
Την κάθε θολή μου σκέψη εσύ τη φέγγεις, μάταιο να προσπαθώ
Και από μιας περηφάνιας το χέρι κρατήθηκα να σηκωθώ
και τι απέγινες λέω πως δεν ξέρω
και δεν ρωτάω για σένα,
και γιατί να ρωτήσω;
Όταν μέσα μου ακόμα σε πονάω
Τί να ρωτήσω; Αν σε σκότωσα;
Δε μπόρεσα ... ακόμα δε μπορώ...
την δύναμη σου, σωστά δεν τη λογάριασα