ΕΙΡΗΝΗ ΛΙΒΑΝΟΥ - ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Η λυπημένη τριανταφυλιά -----------

Ήταν μια φορά στον κήπο μια τριανταφυλλιά μόνη της,

Ξεκομμένη απ’ όλα τα λουλούδια της αυλής, Τα κοιτούσε λυπημένη που όλα μαζί τραγουδούσαν το τραγούδι της αγάπης!

Εκείνη φοβισμένη καχεκτική μόνη χωρίς αγκάθια να την προστατεύουν, χωρίς ούτε ένα τριαντάφυλλο κοιτούσε με ζήλια τις πεταλούδες που τριγύριζαν τα λουλούδια .

Καμιά πεταλούδα δεν πήγαινε κοντά της

Όλες πήγαιναν όπου εύρισκαν λουλούδια.

Και μια μέρα που ο ήλιος έλαμπε όσο ποτέ,

Ήρθε κοντά στην λυπημένη τριανταφυλλιά και κάθισε σ’ ένα κλαδί της η πιο μεγάλη η πιο όμορφη πεταλούδα που είχε δει μέχρι τότε.

Η πεταλούδα της έπιασε τρυφερά την κουβέντα Που μέχρι εκείνη τη μέρα καμιά δεν τη καταδεχόταν.

Γιατί ήρθες σε μένα την ρώτησε με περιέργεια η τριανταφυλλιά.

Γιατί εσύ μου αρέσεις της είπε η πεταλούδα και χάιδεψε την τριανταφυλλιά με τα πολύχρωμα φτερά της. Όλη τη μέρα συζητούσανε στον ήλιο. Και το βράδυ κοιμηθήκανε αγκαλιά.

Όταν ξημέρωσε η τριανταφυλλιά γέννησε αγκάθια και πανέμορφα κόκκινα τριαντάφυλλα.

ειρήνη

Ενα παραμύθι για καληνύχτα στα παιδιά!!!! ---------------------------------------------

Ήμουν κι εγώ κάποτε ένα μικρό παιδί σαν κι' εσάς.

-------

 Μια μέρα έδενα την κούνια στο δέντρο της αυλής. 

Πάντα ένιωθα στην κούνια πως πετάω!

 Όταν έξαφνα ένας άγγελος βρέθηκε κοντά μου!!! 

---------

 Αν θέλεις να πετάξεις έλα μαζί μου. είπε. 

Δεν έχω ξαναδεί άγγελο. Ψιθύρισα έκπληκτη.

 -------- 

Είμαι ο φύλακας άγγελος σου 

Και είμαι πάντα δίπλα σου.

 -------

 Δίπλα μου? και γιατί σε βλέπω πρώτη φορά?

 --------- 

Ένιωσα πόσο δυνατή ήταν η επιθυμία σου να πετάξεις. 

Γι’ αυτό είμαι εδώ. Φεύγουμε?

 -------- 

Αχ ναι ναι είπα. που θα πάμε? 

--------- 

Δώσε μου το χέρι σου. θα δεις.

 ------- 

Πιάστηκα απ’ το χέρι του και φσσσσσσσστ 

έκανε ο αέρας όπως περνούσε μέσα απ' τα φτερά του, 

έτσι που χωνόμαστε στα σύννεφα

 -------

 Όταν τη βόλτα μας τελειώσαμε στον ουρανό 

και βρεθήκαμε και πάλι στην αυλή, 

Ένιωθα ανάλαφρη, χαρούμενη! 

--------- 

Ο άγγελος μου, χαμογέλασε ευχαριστημένος, 

και χάθηκε σιγά σιγά από τα μάτια μου. 

Μα εγώ ήξερα πια πως θα ήταν πάντα εκεί !!!

ειρηνη