ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ - Απόσπασμα από το διήγημα " Ενός Αιώνα Δρόμοι "

πηγή φωτογραφίας 

Αυτές τις ώρες της απελπισίας, η οικογένεια και οι χωριανοί αναθάρρησαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο Γιάννης διορίστηκε Εισαγγελέας στην επαρχία τους. Τ’ αδέρφια, ενώ είχαν χρόνια να τον δουν, τον περίμεναν μ’ ανοιχτές αγκάλες. Πάντα του συγχωρούσαν ότι δεν τήρησε την υπόσχεση που έδωσε τότε που έφυγε, κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν ξαναγύρισε στο χωριό ούτε ως επισκέπτης. Και πάντα τον δικαιολογούσαν. 

- Πολλές ευθύνες έχει, πολλές δύσκολες υποθέσεις, δικάζει ανθρώπους και αποφασίζει για την ενοχή ή την αθωότητά τους. Ας μην τον φορτώνουμε κι εμείς με άλλες έγνοιες και στεναχώριες. Μόνος του ζει, δεν έκανε δική του οικογένεια, για να αφοσιωθεί στην απονομή της δικαιοσύνης. 

- Μεγάλος ο όρκος που έδωσε σε Θεό και σε ανθρώπους, ξέρουμε ότι μας αγαπάει, δε βγήκαμε ποτέ από το μυαλό του. Τώρα που θα ‘ρθει στην περιοχή μας, θα έχουν όλοι οι κάτοικοι ένα στήριγμα ενάντια στους χονδρέμπορους και τους τοκογλύφους που μας πίνουν το αίμα. 

- Ας είναι χαλάλι τα έξοδα που κάναμε για να σπουδάσει. Εμείς δε θέλουμε να μας ευνοήσει με την κρίση του, αλλά να διορθώσει τα άδικα που μας πνίγουν τόσα χρόνια. 

Όμως, στο αίμα και τη σάρκα τους, είχε εισχωρήσει ένα σαράκι που ροκάνιζε τους χτύπους της καρδιάς και βιαστικά το έθαβαν βαθιά στο χώμα με το φόβο μη φυτρώσουν οι αμφιβολίες σαν καταβολάδες και τις αντιληφθεί η ξάγρυπνη διαίσθηση της μάνας.

Ο Χειμώνας αυτός ήταν πολύ πιο δύσκολος απ’ όλους τους προηγούμενους. Όταν την Άνοιξη έπρεπε να βρέξει για να μεγαλώσουν τα σιτηρά, δεν έσταξε σταγόνα, ενώ όταν έφτασε ο Σεπτέμβρης για τον τρυγητό, άνοιξαν οι στέρνες του ουρανού, μ’ αποτέλεσμα να μείνουν τα σταφύλια πάνω στις κληματόβεργες για να θυμίζουν το βιος των κολασμένων, σε μια ζωή που δεν τους χάρισε ούτ’ ένα χαμόγελο για να τους ξεγελάσει. 

Οι υποχρεώσεις στις Τράπεζες ήταν μεγάλες χωρίς καμία ελπίδα αποπληρωμής. Τα δάνεια με τα υπέρογκα επιτόκια αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο, με το φάσμα της πείνας πλέον ορατό. Ο φόβος για την απώλεια των υποθηκευμένων περιουσιακών στοιχείων σκίαζε την καθημερινότητά τους. Αργά ή γρήγορα, οι Τράπεζες θα άρχιζαν τους πλειστηριασμούς. 

Οι πρώτοι δικαστικοί επιμελητές έφτασαν στο χωριό ξεκινώντας τις κατασχέσεις από τα έπιπλα και τα γεωργικά μηχανήματα, τους συντρόφους των αγροτών στο μεροκάματο. Όλοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν τους συγχωριανούς και συνανθρώπους τους. Η αλληλεγγύη σε δρόμους σπαρμένους με βάγια και ωσαννά. Με όποιο μικρό ποσό διέθετε ο καθένας ή με ότι κινητό περιουσιακό στοιχείο μπορούσε να πουλήσει, έτρεχε να συνεισφέρει στο «Ταμείο Σωτηρίας» που έφτιαξαν οι κάτοικοι μέσα στον πανικό τους. 

Στα καφενεία και στα σπίτια οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από τα ίδια. - Μέχρι τώρα τα καταφέραμε κουτσά, στραβά. Την πείνα θα την αντιμετωπίσουμε με δυο - τρία προβατάκια ο καθένας και μ’ ένα περιβολάκι. Θα ζήσουμε, σε πείσμα των αλλόκοτων καιρών και των ανθρωπόμορφων τεράτων. Όμως, σαν έρθουν να πάρουν τα σπίτια μας, δεν μένει τίποτ’ άλλο από το να ξεσηκωθούμε, κι αν χρειαστεί να εξαϋλωθούμε.

[… μια ζωή ζυμώνουμε το χώμα, 

αρμέγουμε το ποτάμι, 

κλαδεύουμε τον ουρανό και δεν μπορούμε 

να βλαστήσουμε το χαμόγελο στα πρόσωπα 

των παιδιών μας…

… λες και μας έχουν καταραστεί… 

… οι χειμώνες και τα μισεμένα λόγια του 

βοριά 

που πάντα βρίσκει τα παντζούρια κλειστά και οδύρεται αλλόφρονας…]

Η Άννα τρόμαξε ακούγοντας τον άντρα της να παραμιλάει. - Τα ‘χασε ο φουκαράς με τόσα βάσανα, και πολύ έχει αντέξει. Τον σκούντησε ελαφρά, άνοιξε αυτός τα μάτια που ήταν βαμμένα με θλίψη κι απόγνωση, της έγνεψε καθησυχαστικά και ξανακοιμήθηκε.

Θα σταματήσουμε για σήμερα να ξεκουραστώ, να ποτίσω τις γλάστρες στη βεράντα. Αυτά τα λουλούδια δεν έχουν χρώμα μήτε αρώματα όσο και να τα ποτίζω. Η ελιά και η λεμονιά που έφερα από το χωριό κιτρίνισαν, το ίδιο κι η κληματαριά που φιλούσε την πέργκολα. Δε βρήκαν ανάσες κι οξυγόνο. Το γκρι από τις πολυκατοικίες κι η μόλυνση του περιβάλλοντος μάρανε τις ζωές φυτών και ανθρώπων. Όσο ψηλά κι αν μένουμε, οι κεραίες μάς τρυπάνε τη θέα, ενώ στους κάτω ορόφους νιώθουμε χωμένοι στον τάφο του φωταγωγού. Διαβάστε τα μαθήματα, και θα συνεχίσουμε αύριο το ταξίδι στο παρελθόν που χτίζει με πόνο και ελπίδα το μέλλον.

@@@

Διηγήματα " Περι- Διαβαίνοντας "

Κώστας Βασιλάκος / Εκδόσεις Αγγελάκη 

πηγή φωτογραφίας