Μεγαλώνοντας έχεις μάθει πια τις σωστές απαντήσεις, λες τις σωστές ατάκες, αλλά πλέον οι ερωτήσεις δεν έχουν απολύτως καμία σημασία. Παίζεις καλή μπάλα, από τα αποδυτήρια βάζεις γκολ για την πλάκα, αλλά ο αγώνας είναι φιλικός και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Δεν κρίνεται ούτε η πρόκριση, ούτε το πρωτάθλημα. Κάποτε περίμενες πάνω από το ρημαδιασμένο τηλέφωνο και ξεροστάλιαζες να χτυπήσει και λάτρευες τα πλήκτρα που σχημάτιζες τον αριθμό. Και όσο δε χτύπαγε, σήκωνες να δεις αν έχει βλάβη, με αγωνία και χέρια τρεμάμενα και παράπονα βουβά. Βέβαια βλάβη είχες στην καρδιά, αλλά ούτε καταλάβαινες τι σου συμβαίνει, ούτε και υπήρχε ικανός καρδιολόγος να σε θεραπεύσει. Η περίπτωσή σου ήταν από εκείνες που κάνουν τους γιατρούς να σκίσουν τα πτυχία και τις περγαμηνές τους και να σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Τώρα ο καιρός πέρασε, το τραύμα επουλώνεται και το τηλεφώνημα εκείνο νιώθεις πως έχει αργήσει δραματικά, ενώ ο ήχος της συσκευής είναι κοινός και αδιάφορος. Εκείνο το τηλεφώνημα πια δεν έχει και απολύτως καμία σημασία. Δεν έγινε στην ώρα του, δεν σου χάιδεψε την ψυχή, δεν σου έκανε τα χατίρια που ήθελες και δεν σε τράβηξε από τα μαλλιά, για να σε ξεκολλήσει από τον βυθό σου. Σήμερα είσαι αγκαλιά με τη ρουτίνα που σου δίνει ασφάλεια, σε θεωρούν σπουδαίο και χρήσιμο άνθρωπο, δείχνεις ότι είσαι καλά και έχεις μια ζωή ήρεμη και δουλειά καλή και χαλάκι καθαρό στην εξώπορτα. Και γυαλιστερά λουστρίνια παπούτσια και φίλους και ανθρώπους που σε θαυμάζουν και κρέμονται από τα χείλη σου. Και κάνεις ταξίδια με ασφαλές αυτοκίνητο και έχεις γίνει σοφός από τις εμπειρίες! Αλλά τις νύχτες και κρυφά στα σκοτάδια κλαις και δαγκώνεις το μαξιλάρι, για να μην ακουστείς. Και σου λείπει να χτυπά διαφορετικά το τηλέφωνο στα χρόνια του έρωτα και της αθωότητας και νοσταλγείς το τρεμούλιασμα και τα λυμένα σου γόνατα. Και τι δε θα έδινες να γύριζες πίσω και να νιώσεις ξανά την τρυφερή δειλία και το μούδιασμα στην καρδιά τον ιδρώτα από την ηδονή στη ραχοκοκαλιά σου και τις λαχανιασμένες ανάσες (...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου