σαν τις πηγές και τις βροχές, δίνουν ζωή και ανθίζουν
και τα χαλάζια και οι κατακλυσμοί τα πνίγουνε με μιας
για να θυμίζουν στους ανθρώπους ποιος κάνει κουμάντο
σαν τις μάνες που γεννοβολάν ψυχές
και αρρώστιες τις παίρνουν χαμηλά
για να μυρίζει πιο αγνά το χώμα και να γεμίζει σπόρους
σαν τροφές που θεριεύουν σάρκες
και τροφές που τις θερίζουν ύπουλα
για να θυμίζουν τον σεβασμό
σαν τις πόλεις που φυτρώνουν με πελώρια τσιμέντα αντί για δέντρα
και τους σεισμούς που τα ισοπεδώνουν με ένα τσαλίμι
για να μην κρύβουν τον ήλιο και κάνουν κακό στους ανθρώπους
σαν τα ονείρατα που πετάνε ψηλά στα σύννεφα
και κεραυνοί τα σκάνε και τα ρίχνουν χάμω
για να δυναμώνουν τα πόδια πριν βγάλεις φτερά
έτσι γιόμισε το χέρι μας απόστημα γεμάτο πύον
και εκεί έχεις χρέος να το γιάνεις, πρέπει να τα παλέψεις
μα σαν η μόλυνση τρέξει με λύσσα προς την καρδιά
θα πρέπει να το κόψεις, ειδάλλως θα σε σκοτώσει
Αλλά το νου σου
αν δεν το γιατρέψεις
αρτιμελής δεν θα ξεμπλέξεις
πρέπει να έχεις το ειδικό βάρος
να ζήσεις με ένα χέρι λιγότερο
———————————————————-
Μικέλης Άβλιχος – Ο μοχθηρός ψευτοφιλόπατρις
Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο
που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά
το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο
που η δυστυχία των άλλων τού γεννά.
Το φθονερό του μάτι το σβησμένο
που δείχνει βουλιμιά για συμφορά
μας εξηγούν γιατ’ είναι διψασμένο
τ’ αχείλι του και πόλεμο ζητά.
Διψάει να ιδή στα μαύρα φορεμένους
πατέρες και μανάδες που μισεί,
να τους ιδή στα δάκρυα τους πνιγμένους
θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή.
Για τούτο
υπέρ Πατρίδος σκούζει, κράζει
Όρνιο,
που για κουφάρια αναστενάζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου