ΦΡΑΓΚΙΑ ΙΩΑΝΝΑ "ΚΑΛΩ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ "

Μέσα απ' την άβυσσο

καλώ τις λέξεις

να στραγγίξουν τα σύννεφα

να στάξουν λέξεις

τα πιο μακρινά αστέρια, απ' όσο τα μάτια μου φτάνουν να δουν

να γίνουν λέξεις...

Να κάψω τα πλήκτρα απ' τις μεγάλες ταχύτητες

έτσι που αγωνιούν τα δάχτυλα να σχηματίσουν λέξεις

καυτές ή γεμάτες δροσιά

αμόλυντες ή κολασμένες

τις πιο απλές, τις πιο αλλόκοτες

τις πιο απρόβλεπτες

κι εκείνες τις άλλες - πολυεπίπεδα μηνύματα 

να σκαλίζουν, αδηφάγα, την ψυχή σου

να δεις επιτέλους, πως με τις λέξεις

πλάθεις την πιο σπουδαία μουσική

χτίζεις πύργους φωτιάς

γεννάς ποταμούς ελπίδας, οδύνης κι ηδονής

γκρεμίζεις αγγέλους 

υψώνεις τα κύτταρα της γένεσης να φτάσουν στον ήλιο

να κάνουν τη σελήνη πηγή αναβλύζουσα

Μα... ποιος είσαι, πίσω απ' την οθόνη

που έχεις κάνει τις λέξεις

ν' αχρηστεύσουν τα ρολόγια

και να βάλουν τη φτωχή μου καρδιά

να φωτίζει το στερέωμα;