Σαν άμμος απ’ τα δάχτυλα
γλυστρά η ζωή και φεύγει!
Κι εγώ ακόμα αναζητώ
Ένα «σ’αγαπώ» να με λυτρώσει!
Στα μυστικά των κοχυλιών
Ψάχνω το «σ’αγαπώ» σου
και στις θαλασσινές σπηλιές
γυρεύω την πνοή σου!
Αφουγκράζομαι την κρυφή φωνή
της θάλασσας,τον παφλασμό
και την φλυαρία των κυμάτων
με της ακτής τα βοτσαλάκια!
Στήνω τ’αφτί στης αύρας το ψιθύρισμα,
στο βοητό του αγέρα,
μα τίποτα δεν λένε!
Τα καλοκαίρια ελέγχω των πλοίων
τα αυλάκια καθώς φεύγουν,
ελπίζοντας να δω ένα σημάδι!
Στους δρόμους του φεγγαριού,σε ψάχνω,
στα πέλαγα ,τα βράδυα της πανσέληνου,
μα πουθενά δεν είσαι!
Τις νύχτες εξετάζω προσεκτικά
του μισοφέγγαρου τις άκρες,
μη δα και κρέμεται εκεί,
πανάρχαιο φυλακτό μου!
‘Υστερα,γυρνώ στις φεγγαρόστρατες,
μήπως και φύτρωσε στην άκρη,
διαμάντι του καϋμού για τον καλό μου!
« Ψάχνω το «σ’αγαπώ» να ζήσω», απαντώ
στα πλάσματα της θάλασσας!
Το «σ’αγαπώ» ,που με του έρωτα την φλόγα
και την ζέση της αγάπης,
ένα θα γεννούν με το δικό μου!
Να ενωθούν σώματα,ψυχές και πνεύματα!
Την αγάπη να δοξάσουμε!
Να ξαναγεννηθούμε,κι ο ένας
μέσα από τον άλλο, να ξαναυπάρξουμε!
Αναστασία Κανελλάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου