ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ "εωθινό"

Πρόβαλε τώρα σα φως νυσταγμένο 

μέσα απ’ των ρόδων τα πέταλα 

που τ’  αηδόνια της νύχτας Σου πλέξανε  

νότα τη νότα στης αυγής τους τη μέθη.

Πώς ; Η πάχνη του ονείρου σε κρατά 

ναρκωμένη στις πνοές των χυμένων άστρων 

που υγραίνουν ακόμη γλυκά τα σκιρτήματα 

στα γερμένα φύλλα των ονείρων  των πόθων σου 

Με τα ρόδα λαβωμένα απ’ τα ροδάμια των κρίνων 

και τις σφοδρές φρικιάσεις των απαλών δαγκωμάτων 

στα χείλη των πνιγμένων κραυγών 

Με την παλμική εναλλαγή πλημμυρίδας και άμπωτης 

πελαγωμένων αισθήσεων και τους καλπασμούς αχαλίνωτους 

αφρισμένων κυμάτων

Στις ακτές και στους κόλπους και στις κορφές των εκρήξεων 

με τις φλόγες των αιμάτων να γλείφουν πότε αρπαχτά 

τα μυριόστομα πλάτη και ύψη των βουνών και των λόγγων σου 

πότε να βυθίζουν τις γλώσσες της φλόγας τους στα έγκατα   

των πηγών της φλεγόμενης λάβας τους 

Και να ρέουν οι ήλιοι ανάστροφα κόκκινοι 

καταρράχτες λαβωμένοι σ’ αχανή στερεώματα 

και να σμίγουν οι μαγνήτες των πόλων του σύμπαντος 

στον πυρήνα των γενέσεων καταλύοντας 

και γεννώντας κόσμους θριάμβων στις δίνες 

της παρρησίας ζωής κι αναστάσεων…