ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ "Σκοτάδι απαγωγή"

Έλα μου σκοτάδι

έλα και μέτρησε με

σκοτάδισε με

έλα και πνίξε με

έλα και θίξε με

έλα και νιώσε με

έλα και σώσε με

Δως μου λαβές

Φως λυκαυγές

Σκοτείνιασε με

Τελείωσε με

ανάδειξε με

Κάποιος μεγάλος είπε ότι σκοτάδι είναι η απουσία φωτός

λάθος, σκοτάδι είναι αλήθεια που αναζητάει το φως

γι αυτό σκοτεινιάζει, για να βλέπει καθαρά

σαν την κόρα που συνηθίζει μετά από ώρα στο χωρίς φώτα

και λαμβάνει τα πάντα

και μετράει τα πάντα

γιατί καλό χωρίς κακό είναι πράμα ελλειπτικό

γιατί ευτυχία χωρίς δυστυχία είναι κάτι άλλο

η ανάδυση δίνει αξία στην κρατημένη ανάσα

αυτή σε χρωματίζει

αυτή προβληματίζει

αυτή σε γονατίζει

και πρέπει να γονατίσεις

σαν θες να υψωθείς

και πρέπει να πιεστείς

για να γίνεις αντιστάτης

εκεί συναντώνται τα ηθικά με τα φυσικά σου στοιχειά

εκεί φιλιώνονται

έτσι σου φυτρώνουν φτερά

και μεταλλάσσεσαι

εξελίσσεσαι

προοδεύεις

η πρόοδος και η πείρα είναι πράματα που έρχονται σαν το μεθύσι

δεν αρκεί το σταφύλι

μ αυτό άντε να πάρεις καμιά βιταμίνη

να πάρεις λίγη πρόσκαιρη δροσιά

θέλει κρασί για να κάνεις κεφάλι

και αυτό συμβαίνει κάτω από ειδική επεξεργασία

είναι προϊών ζύμωσης

θέλει κόπο το μεθύσι

θέλει μούστο και λερωμένα πόδια

μπορεί να είναι όμως και καλό και κακό το μεθύσι

εκεί παίζει ρόλο η καθαρή ψυχή και όχι τα λερωμένα πόδια

τα πόδια πρέπει να ναι λερωμένα όμως και κουρασμένα

ας κουραστούν τώρα χαλάλι

γιατί μετά, άμα φτερώσεις, άχρηστα θα ναι

Σκοτάδι μου

και μοναξιά

και συντροφιά μου

αν δε περνάς καλά με σένα

πώς να περάσεις με άλλους

παρέα μου και λησμονιά μου

έμεινες μόνη

για να με δεις

θα φύγεις πρώτη

πριν βαλτώσεις

Νύχτα μου μόνη

ανάσα πρώτη

μέρα μου

νύχτα μου νιότη

φέξε στο διάολο

γέρνα μου πρώτη

μα μη ζητήσεις

συγχωροχάρτι

πριν απ το τέλος

στο φόβο του φανερού

εκεί λυγιάσαν πολλοί

όταν μύρισε τέρμα

το σκοτάδι δεν είναι τέρμα

είναι συνέχεια

στο σκοτάδι δε σε φοβάμαι

θα βρεις το φως σου

στο ρυτιδιασμένο τελείωμα μονάχα

το νου σου

τρέλα μου πρώτη

δως μου απάγκιο

πλήγωσε με

επούλωσε με

δώσε μου λύτρα

κρυφό φανέρωμα

μαύρο ξημέρωμα

απαγωγή

Μαύρο, γι αυτό υπάρχουν κάποιοι που το φοράνε ακόμα

πενθούν την μέρα που φεύγει και δεν γυρνάει

πεθαίνει όμως περήφανα και συνειδητά

δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μία μέρα

δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία μέρα

Κανονικά οι άνθρωποι θα έπρεπε να φοράνε μαύρα

όταν γεννιέται ένα παιδί και όχι όταν πεθαίνει

θα πρεπε να κρύβουν τα λευκά και να φοράνε μαύρα μονάχα

και να γιορτάζουν που αυτή η μικρή σάρκινη αγάπη

θα αναζητήσει το φως, θα ψάξει το λευκό

χωρίς να το θαμπώνουν τα φωτεινά σας άσπρα

όταν τα μάτια του θα ναι αδούλευτα ακόμα

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://anorthografies.net/archives/2102