Υπάρχει μια αχνή γραμμή
ανάμεσα στα "θέλω"
και τα "πρέπει".
Σαν ένα λεπτό σχοινί,
με αρχή και τέλος
και κάπου εκεί, στο μεταξύ,
με προσοχή βαδίζω χρόνια.
Κι είναι τα βήματα τρεμάμενα,
μα ισορροπώ καλά κει πάνω.
Πότε να γέρνω προς τη μια
και πότε προς την άλλη.
Να καλπάζει εμπρός
άλλοτε η καρδιά
κι άλλοτε ο νους
να βάζει χαλινάρι.
Να θέλω, από τη μια,
να κόψω το σχοινί,
να φύγει κι από πάνω μου
το βάρος απ' το ζύγι.
Μα να ξέρω, απ' την άλλη,
πως πρέπει να μείνει ως έχει,
πως είναι αυτό που με κρατά
στο μαύρο κενό μην πέσω.
Σ' ένα λεπτό σχοινί επάνω
ίσαμε τώρα ισορροπώ.
Με βήματα τρεμάμενα
μα μετρημένα
το διάβα τούτο συνεχίζω,
στην άλλη άκρη ώσπου να φτάσω,
σαν άλλος σχοινοβάτης.
Κωνσταντίνος Μπασούρης
Η φωτογραφία ανήκει στο blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου