ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία : Evangelia Evelyn Mouzakiotis

Ο άνεμος παίζει κρυφτό 

Ο άνεμος παίζει κρυφτό. 

Μια ριπή παγερή σε έναν δυνατό σκοπό. 

Η βροχή πάει να κοιμηθεί,

τώρα οι χιονονιφάδες στα καλά τους έχουν ντυθεί. 

Μια να χορεύουν, μια να κοιμούνται, 

μια με τα δέντρα να γλυκοφιλιούνται.

Ένα πουλί μικρό του χιονιά, 

να ψάχνει να βρει μια ζεστή αγκαλιά. 

Ένας μικρός της νύχτας φρουρός, 

να γυρίζει από δέντρο σε δέντρο να βρει έναν καρπό 

και τα αστέρια να φωτίζουν όλο και πιο πολύ,

να υπάρχει στην φύση μια μυστηριακή σιγή. 

Νομίζεις ότι από κάπου θα βγει μια ψυχή, 

μια Βασίλισσα του χιονιά, μια παραμυθένια μορφή. 

Είναι η ώρα που ονειρεύεσαι Βασίλεια εξωτικά, 

μάγισσες και ιππότες, νεράιδες και ξωτικά.

9-12-2016 

🌼

Σύννεφα γκρίζα και δυνατά 

Σύννεφα γκρίζα και δυνατά,

σε κάθε σκέψη πικρή, σε κάθε σιωπηλή λαλιά.

Και εσύ εκεί να είσαι απών,

μέσα σε μια πορεία χωρίς αρχή, χωρίς παρών.

Και σε ρωτώ : Το σκέφτηκες καλά ή είσαι σε άλλο σύμπαν, χωρίς ταυτότητα, χωρίς άλλο ον?

Δρόμος ευθύς και εσύ χαμένος,

μέσα σε στροφές, μόνος και παρατημένος.

Κάθε δάκρυ, σταγόνα βροχής,

θέλεις να κλάψεις, να βγάλεις μέσα από τα σωθικά δυνατή φωνή.

Άραγε τι ζητάς, τι έχεις βρει?

Είσαι ευχαριστημένος ή έχεις σκληρά προδωθεί?

Και σε ρωτώ :Τι κέρδισες τελικά??

Είσαι μέσα στα σύννεφα ή παίζεις με την λάσπη καθημερινά??

Η ζωή είναι μικρή,

χωρίς αληθινές πορείες,

με ξαστεριά και με βροντή,

χαμένες ευκαιρίες. 

Είναι με ψυχή και με καρδιά,

είναι αγέρας που φυσά,

κάθε στιγμή με άλλη φορά.

Θέλει αγκαλιά, θέλει κρασί,

θέλει χαμόγελο, θέλει καυτό στα χείλη φιλί.

Δρόμος ευθύς και εσύ χαμένος,

μέσα σε στροφές, μόνος και παρατημένος.

Σύννεφα πολλά, γκρίζα και δυνατά,

φώναξε, γέλα, κλάψε,

δώσε μια αληθινή αγκαλιά.

Φιλιά πολλά...

15-1-2018

🌼

Κόπηκε η ανάσα 

Κόπηκε η ανάσα από τον αγέρα.

Παράσειρε πληγές που στάζαν φαρμάκι,

πικρό θανατηφόρο δάκρυ,

στης ζωής την περιβόητη σκακιέρα. 

Μέσα σε μια ασπρόμαυρη συγχορδία,

ένα μαγικό τοπίο που ήταν κρυμμένο,

χαμένο μέσα στα έγκατα του είναι,

χωρίς να ξέρει την πραγματική του αξία. 

Έγινε δάκρυ κρύσταλλο που λάμπει,

κάνοντας σχέδια πάνω στης λίμνης το λαμπερό διαμάντι

και τα βουνά παραπέρα να έχουν στήσει χορό με της καρδιάς τον χτύπο κάνοντας στα δέντρα όλη ημέρα παρέα σε μια ενδοσκόπηση χωρίς σταματημό. 

Ψυχή μου εσύ που δεν γνωρίζεις τα όριά σου,

πόσο αλήθεια έχει πληγωθεί η ουράνια καρδιά σου??

Και ο χτύπος έγινε νερό, στην λίμνη χάδι,

ένας καθρέφτης από λάμψεις για να φωτίζει το σκοτάδι.

Συθέμελα τραντάχτηκε η καρδιά,

έγινε κρύσταλλο από πορφυρό χρώμα πάνω στα μαύρα του μαλλιά.

Αετοφόρος ο λογισμός πέταξε πάνω με δύναμη, έγινε ένα με κάθε χτύπο, με κάθε στοχασμό.

Ο αγέρας έκανε κρύσταλλο διαμάντι που λάμπει το κάθε "εμείς" το κάθε "εγώ".

Η σταγόνα έπεσε και η ζωή συνεχίζει τον δικό της ρυθμό.

20-1-2018

🌼

Μανουσάκια

Τα δέντρα χαμένα και απογυμνωμένα, 

ικέτες και επαίτες της ζωής, 

πάνω στο μπεζ υφασμάτινο καμβά, 

κόκκινες γάτες να λιάζονται ολημερίς. 

Ένα δώρο από μια φίλη Θάλασσα 

που έπλεκε στωικά το κάθε νήμα της ανάσας, 

σιγά σιγά πίσω από το πέπλο της απόλυτης σιωπής. 

Και είναι να χρονοτριβείς?

Τα χνώτα πάνω στο τζάμι, 

η τρεμάμενη φλόγα από το κερί, 

η καύτρα μέσα στην καρδιά, 

η πίκρα στον πάτο της ψυχής...

Ο ψυχρός αγέρας μου έφερε το μυρμήγκιασμα και τη γλύκα από τα μανουσάκια στον λόφο ψηλά, 

σπονδή στην μνήμη από ότι είχαμε περάσει παλιά. 

Και ο άνεμος είχε φτερά, 

σαν τη χρυσή καδένα Ιησούς Χριστός Νικά πάνω στο στήθος της κόρης. 

Ο Θεός να σε φυλά. 

Μια αγκαλιά για τον πατέρα, 

ένα φιλί για την μάνα που τραντάζεται συθέμελα και πονά, 

δύναμη στην αδερφή 

και η ψυχή θα είναι ελεύθερη να πετά.

Μανουσάκια και κρίνοι, τριαντάφυλλα λευκά. 

Αφιερωμένο 

18-1-2024

🌼

Η ιστορία 

Μέσα στους ρόζους μιας χαραυγής, 

στην άπλετη φιγούρα της θαλάσσιας βουής, 

πάνω στις γόπες τις νοτισμένες από την υγρασία, 

τις φιγούρες ανθρώπων μέσα στη λήθη από την τελευταία νηνεμία, 

εκεί ξεπροβάλλουν τα φαντάσματα, 

μέσα από σκαριά αλλοτινά,

χαμένα στις κραυγές και τα δράματα. 

Ήταν τα νομίσματα για το τελευταίο ταξίδι, 

τάματα από τις ανάσες των γυναικών και των παιδιών το αναψοκοκκινισμένο φιλί, 

του πατέρα στολίδι.

Ήταν η μυρωδιά από το καύσιμο που πυροδοτούσε το φευγιό, 

ήταν η μπόχα από ότι είχε πονέσει, 

κόμπος στο στομάχι, βαρίδι στο λαιμό. 

Ήταν το δάκρυ που είχε στεγνώσει από την αρμύρα και τον αγέρα, 

ήταν οι χιλιάδες εικόνες αλλά και το απόλυτο γαλάζιο όλη την ημέρα, 

ήταν...ήταν...

Οι ώρες και μια γουλιά, 

ο χρόνος ποτάμια ολάκερα να σου γεμίζουν τα σωθικά...

Και γύριζε στο αυλάκι της μνήμης φιδογυριστός, 

ανισότητες, άδικο, έγκλημα, φανατισμός. 

Ερείπια και καταστροφή. 

Και οι σκούνες έσκουζαν σαν θύματα επί σφαγή. 

Ίσως ζητούσαν μια πατούσα ροδαλή, 

μια αθώα ψυχή, ένα χάδι, ένα φιλί. 

Ένα χαμόγελο πλατύ σαν ρυάκι στο χιονισμένο βουνό, 

να σβήσει την δίψα για αίμα, την κάψα για γδικιωμό. 

Ήθελα να καθρεφτιστώ. 

Να δω τις ρυτίδες του χρόνου. 

Να εξιλεωθώ. 

Να μην βλέπω το δάκρυ ενός παιδιού, 

βόμβες, συντρίμμια, 

ούτε το καρδιοχτύπι του χαμού. 

Θα ήθελα να γράψω μια νέα ιστορία, 

πάνω σε θάλασσες της αγάπης 

και πεδιάδες με χαμόγελα και ηρεμία. 

Ίσως ζητάω πολλά...

3-12-2023