Σκέψεις για την δραματική ταινία Φόνισσα της Ε. Νάθενα
Η δραματική ταινία Φόνισσα της Ε. Νάθενα βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Παπαδιαμάντη μπορεί να μην είναι η σκηνοθετική Αποκάλυψη ή το συγκλονιστικό σενάριο, αλλά είναι σίγουρα τροφή για σκέψη. Η εξαιρετική ερμηνεία της Καραμπέτη, τα άνυδρα πέτρινα μανιάτικα τοπία ερεθίζουν τις αισθήσεις και το πνεύμα. Η σκηνοθεσία μετρημένη, λιτή αλλά εύγλωττη, σέβεται τις παπαδιαμαντικές εικόνες. Η πλοκή διαφορετική σε καίρια σημεία από αυτή του συγγραφέα, και το σενάριο λακωνικό, δηλώνουν υπόρρητα αυτά που τόσο εύγλωττα έγραψε και μας μάγεψε κάποτε ο Παπαδιαμάντης.
Όμως αυτό που πραγματικά σου μένει είναι η ανείπωτη χαρά που αισθάνεσαι ως γυναίκα, όταν συνειδητοποιείς πόσο μεγάλο προνόμιο είναι να ζεις στην Ελλάδα σήμερα, και όχι τότε. Είναι μεγάλη η ικανοποίηση που νιώθεις σαν άνθρωπος, όταν κατανοείς πόσο πιο όμορφη, ηθική και ανοιχτή είναι η κοινωνία σήμερα απ' ότι τότε.
Πάντα με ξένιζαν οι απόψεις για τα " παλιά καλά χρόνια" που ο κόσμος ήταν "αθώος, ξέγνοιαστος ανοιχτόκαρδος, γενναιόδωρος, γελαστός, ολιγαρκής".
Το θέμα που θίγεται στην ταινία ως κύριο, πέρα από τα γνωστά δεινά του γυναικείου φύλου, που οφείλονταν στην αμορφωσιά, στον σκοταδισμό, στα αδυσώπητα στερεότυπα, τα οποία ήταν το ίδιο ισοπεδωτικά και αμείλικτα και για τους άντρες, είναι ο θεσμός της Προίκας.
Έχουμε την χαρά να τον έχουμε θάψει βαθιά τον θεσμό της προίκας, ειδικά μετά την ταφόπλακα που έβαλε ο νόμος τον Ιανουάριο του 1983 (40 μόλις χρόνια πριν) με την κατάργηση της, και με την αυτόματη επιστροφή της περιουσίας στην γυναίκα. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου που έλεγε γελώντας "πάλι κορόϊδο πιάστηκα", και πως σοβάρεψε κι έγινε στοχαστική η ματιά του, όταν του είπα να μην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, κι ότι υπήρχαν γυναίκες που έμειναν άστεγες να μεγαλώνουν τα παιδιά τους ολομόναχες, μια και δεν είχαν την τύχη να παντρευτούν έναν τίμιο άντρα σαν κι αυτόν. Τότε κατάλαβε κι αυτός, ο αγαθών προθέσεων άνθρωπος, την τεράστια και δραματική επίδραση που εν δυνάμει είχε στις ζωές των γυναικών και των οικογενειών και των ίδιων των αντρών τελικά, αυτός ο επαίσχυντος θεσμός, που είχε τις ρίζες του στα αρχαία ελληνικά χρόνια. Τα πολλά θηλυκά παιδιά ήταν μια μάστιγα για τους φτωχούς πατεράδες, που έπρεπε να αποζημιώσουν τον πολυπόθητο γαμπρό για να απαλλαγούν από το βάρος της κόρης.
Στην Ινδία το 2012 κατέγραψε η στατιστική υπηρεσία 8.233 δολοφονίες προίκας, όπως τις ονομάζουν, τις οποίες συγκάλυψαν διεφθαρμένοι υπάλληλοι νοσοκομείων και διεφθαρμένοι αστυνομικοί, σύμφωνα με τη δημοσίευση των δημοσιογράφων GeorgBlume και ChristofHein.
Τις περισσότερες φορές μια γενναία "επιστροφή στις ρίζες" μας δίνει τη χαρά να διαπιστώνουμε ότι η σημερινή μας εποχή δεν έχει να ζηλέψει και πολλά, αντιθέτως είναι πιο διάφανη, πιο ειλικρινής, πιο ανεκτική και πιο ανθρώπινη και θα γίνει ακόμα καλύτερη αν αποφασίσουμε πως αξίζει τον κόπο να παλέψουμε για αυτό.
Ονομάζομαι Μαρία Παπαθεοδώρου και είμαι μητέρα του Παύλου και του Αποστόλη.
Διδάσκω γερμανικά εδώ και 33 χρόνια στον χώρο της ιδιωτικής και δημόσιας εκπαίδευσης. Το πρώτο μου μεταπτυχιακό το έκανα για να γίνω καλύτερη δασκάλα και αφορούσε την διδασκαλία της γερμανικής γλώσσας ως δεύτερη ξένη γλώσσα.
Το δεύτερο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που παρακολουθώ αυτό τον καιρό, στη δημιουργική γραφή είναι ένα δώρο που έκανα σε μένα, με στόχο τη βαθύτερη απόλαυση της λογοτεχνίας μέσω της γνώσης.
Η Τέχνη για μένα είναι μια διάπλατη πύλη φυγής από την πραγματικότητα και συγχρόνως μια ανώδυνη καταβύθιση σε αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου