Αυτή την εποχή, ο πίθηκος δεν έχει νιώσει πιο μόνος.
Κρύβεται πίσω από την κόκκινη κουρτίνα... διστάζει ακόμη και να προσποιηθεί... Βλέπετε, οι μάσκες δεν έχουν σημασία όταν δεν ξέρεις ποιο είναι το πρόσωπο. Διότι τελικά κάποιος του έδωσε ένα κουπί και εφηύρε μια θάλασσα για να τον σπρώξει μέσα. Σε έναν πλαστικό ωκεανό γεμάτο καρχαρίες με μια σανίδα του φακίρη και μια πυξίδα που δεν ξέρει να χρησιμοποιεί... Και στη μέση του ωκεανού υπάρχει ένα νησί, όπου κατά καιρούς σταματά για να ξαποστάσει. Εκεί λατρεύει να σκέφτεται, την πρόοδο της αδράνειας, τη νοσταλγία των σκουπιδιών, την ενθύμηση ένδοξων επιτευγμάτων που αυτός δεν έπραξε. Αυτό που όμως δεν γνωρίζει είναι ότι ο ωκεανός έχει αμέτρητα μικρά νησάκια... κάθε ένα και ένας πίθηκος...πίσω από μια κόκκινη κουρτίνα... που αγνοούν την ύπαρξη των άλλων... να βιώνουν την προσωπική τους μελαγχολία της απραγίας.Η φωτογραφία φτιάχτηκε μέσω AI από τον Κωνσταντίνο Κοντίτση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου