Poorthings: Mιά συναρπαστική ταινία του Γιώργου Λάνθιμου που αγγίζει τα όρια του εικαστικού έργου τέχνης.
Χτες είδα την ταινία του Λάνθιμουpoorthings, βασισμένη στο μυθιστόρημα τυυΆλισντερΓκρέι, την οποία βρήκα ψυχαγωγική και συγχρόνως πολύ διασκεδαστική. Εξαιρετική εικονοπλασία, φωτογραφία, σκηνοθεσία, μοντάζ, μουσική, μακιγιάζ, κουστούμια. Η σουρεαλιστική πλοκή και το σενάριο ενδιαφέροντα αλλά τον πρώτο ρόλο πάντα τον κέρδιζε η εικόνα. Η ταινία ανάλαφρη παρότι το θέμα της είναι σοβαρό, λοιδορεί την πατριαρχία τόσο απενοχοποιημένα, τόσο τολμηρά, με χιούμορ, χωρίς να επιτρέψει στο μελό ούτε καν να υπονοηθεί, αφήνοντας ωστόσο το δράμα να αναπνεύσει και να φωνάξει την παρουσία του. Η πατριαρχική αντιμετώπιση του γυναικείου σώματος ως ένα σκεύος ηδονής για το αντρικό φύλο είναι παρούσα και καταγγέλλεται με αρνητικό πρόσημο. Όμως απονευρώνεται διότι συγχρόνως γίνεται σκεύος ηδονής και για την ίδια τη γυναίκα που το έχει. Η ηδονή απελευθερώνει την αθώα Μπέλα και υποδουλώνει τους άντρες που την περιτριγυρίζουν. Με αυτόν τον τρόπο το γυναικείο πρόβλημα αποχρωματίζεται από κάθε πινελιά παραφοράς ή τραγικότητας. Η ταινία αγγίζει την ταξικότητα του γυναικείου θέματος, χωρίς όμως να εμβαθύνει. Δεν είναι τυχαίο που κοντά στους Σοσιαλιστές και στον Σοσιαλισμό φέρνει την Μπέλα μια άλλη πόρνη. Η Μπέλα ως χαρακτήρας εμπνέει σεβασμό στον θεατή ενώ οι επίδοξοι εραστές της έως και γελοιοποιούνται. Γενικότερα βλέπουμε 4 άντρες της ζωής της να αποτυγχάνουν στο να την χειραγωγήσουν, επειδή εκείνη δεν δέχεται την θέση που αυτοί της προσφέρουν στη ζωή τους. Η παντελής αποτυχία της πατριαρχίας να επιβληθεί σε μια ενήλικη γυναίκα με παιδικό μυαλό, προβάλλει την αήττητη ασπίδα της αθωότητας μιας γυναίκας, της οποίας η προσωπικότητα δεν διαμορφώθηκε με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα. Δεν γίνεται ούτε η καλή κόρη, ούτε η πιστή ή υποταγμένη σύζυγος αλλά ούτε και η ευάλωτη ερωμένη. Πληθωρικό όντως το έργο και σε κάποια σημεία χάνει τον παλμό του και πλατειάζει, αλλά οι εξαιρετικές του εικόνες, τα πλάνα του, τα σκηνικά, και το έξυπνο σενάριο, στο οποίο τα σοφότερα λόγια βγαίνουν από το στόμα της Μπέλας, σε κρατούν να μην παίρνεις τα μάτια σου από την οθόνη.
Ονομάζομαι Μαρία Παπαθεοδώρου και είμαι μητέρα του Παύλου και του Αποστόλη.
Διδάσκω γερμανικά εδώ και 33 χρόνια στον χώρο της ιδιωτικής και δημόσιας εκπαίδευσης. Το πρώτο μου μεταπτυχιακό το έκανα για να γίνω καλύτερη δασκάλα και αφορούσε την διδασκαλία της γερμανικής γλώσσας ως δεύτερη ξένη γλώσσα.
Το δεύτερο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που παρακολουθώ αυτό τον καιρό, στη δημιουργική γραφή είναι ένα δώρο που έκανα σε μένα, με στόχο τη βαθύτερη απόλαυση της λογοτεχνίας μέσω της γνώσης.
Η Τέχνη για μένα είναι μια διάπλατη πύλη φυγής από την πραγματικότητα και συγχρόνως μια ανώδυνη καταβύθιση σε αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου