ΚΑΠΙΡΗ ΒΟΥΛΑ - ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Σε άκουσα, σε ένιωσα... την αύρα, την πνοή σου.
Όραμα ήρθες, όαση στα βάθη της ερήμου.
Στο μονοπάτι ερημιάς ήρθες
Ο Επισκέπτης!
Στο πρώτο ανάερο χτύπημα τρέχω να σου ανοίξω.
"Πεινάω" είπες...
"Εγώ Σε πεινάω Κύριε".
"Διψάω" είπες....
"Εγώ Σε διψάω Κύριε".
"Ελέησόν με". ...
"Στο έλεος Σου εγώ Κύριε".

Σε περίμενα...πάντα σε περίμενα. Σε γύρευα στην κοσμοσυρροή,
στους ήχους της ζωής,
στα χρώματα, σε μικρούς ναούς
στο σχήμα τ' ουρανού.
Σε νοσταλγούσα σαν κάπου να είχαμε συναντηθεί.
Τα χέρια μου στο άγνωστο άπλωνα να σε φτάσουν.
Στο δάσος της πόλης σ'έψαχνε,
ανήμερο άλογο η ψυχή στο βλέμμα.
Χαμένη καταμεσής στα πέλαγα,
στους δρόμους και στα πρόσωπα, στα καρδιοχτύπια, στα όνειρα.
Στις λέξεις, σε σκόρπιες σκέψεις.
Σε έψαχνα παντού!
Και γύριζα με την απογοήτευση,
πίκρα στα χείλη.
Το θείο δράμα σου ένιωσα...
το έζησα μια ζωή.
Σταυρώθηκα και δυο και τρεις, μα απ' τα καρφιά μου μόνο μικρές ουλές θα βρεις.
Αχ! πόσο σε περίμενα...από παιδί, ευλογημένη, πολυπόθητη Άνοιξη, Ανάσταση Υψωμένη!

Κορίτσι ήμουνα, παιδί κοντά στα δεκατρία, τη νύχτα που στρατιωτικός φάνηκες
στ' όνειρό μου.
Σε κοίταζα εκστατικά!
Με θάμπωνε η ομορφιά!
Παράστημα αγνό,
συνάμα κι επιβλητικό!
Παράσημα αστραφτερά κοσμούσαν τη στολή σου.
Αναρωτιόμουνα λοιπόν ποιό να ήταν τ ' όνομά σου.
Δυο μου ταιριάζαν στη μορφή αυτή, χωρίς να ξέρω το γιατί.
Δημήτρης ή πιότερο Αλέξανδρος!
Τα μάτια μου άγιο σ'έβλεπαν αλλά και στρατηλάτη!
Δεν ρώτησα, δεν μίλησα
αλλά κι εσύ το ίδιο.
Με κοίταζες, σε κοίταζα....
χαμένοι μεσ' στα μάτια.
Με τι λαχτάρα φρόντισα
να σε καλοδεχτώ!
Λευκό τραπεζομάντηλο λινό,
απ' τα προικιά μου έστρωσα
στο τραπέζι και δείπνο σου ετοίμασα για να σ'ευχαριστήσω.
Σεντόνια πάλι από κεί διάλεξα
νυφικά, ολόλευκα, με άνθη που στο πανωσέντονο εγώ είχα κεντημένα κι έστρωσα το κρεβάτι μου να γείρεις να ξεκουραστείς.
Την άλλη μέρα το πρωί που είπα τ' όνειρο στη μάνα :
"Άγιος ήτανε παιδί μου, πρόσωπο ιερό, σε προστατεύει" μου είπε.
"Άγγελος είναι " σκέφτηκα....
Κι από τότε σε περίμενα.
Σε λάθος δρόμους γύρευα
να βρω την αγιοσύνη,
γιατί ζητούσα στα θνητά των αστεριών τη χάρη!

**************

Κι έρχεσαι τώρα να εδώ, καλό κι ευλογημένο, 
Όραμα απροσδόκητο, 
η Άνοιξη η αιώνια μ' αγγίζει!
Την πόρτα ανοίγω της ψυχής, διάπλατη να περάσεις. 
"Πέρασε Φως ανέσπερο, 
Χαρά και θείο Θαύμα"! 
Απλώνω την καρδιά μου καταγής,
τη στρώνω κόκκινο χαλί να υποδεχθεί τα βήματα σου
τα ιερά.... των πάντων Βασιλέα! 
Σε οδηγώ στα μύχια μου βαθιά 
κι ό,τι πολύτιμο
σε Σένα το προσφέρω. 
Το προζυμένιο μου ψωμί ζεστό και κόκκινο κρασί, εκείνο των αχράντων μου, γλυκό! 
Πώς τα τιμάς! Τα χάρηκες! 
Το ίδιο κι εγώ μαζί σου!
Στα μάτια σου η ομορφιά
του σύμπαντος, η άφατη αγάπη
απ' το βλέμμα ξεχειλίζει! 
Στα χείλη το χαμόγελο
του Ήλιου το ζεστό,
το χώρο άπλετα φωτίζει! 
Κι εγώ μια ύπαρξη μικρή
και ταπεινή, πόσο ευλογημένη νιώθω, εκλεκτή! 
Της μέθεξης ο οίστρος ευνοεί...
Γεννιέσαι η έμπνευση μου, Εσύ! 
Σε προσκυνώ, παρακαλώ
στη σκέψη την ενδότερη ορθός, 
ακίνητος για λίγο μείνε. 
Όσο υπάρχει η ζήση μου,
ατόφια τη μορφή σου θέλω να κρατήσω. 
Αμέσως ξετυλίγω της ζωής μου
τον καμβά. 
Στο ένα χέρι η παλέτα με των
αισθήσεων και των παραισθήσεων τα χρώματα, 
με τ' άλλο τα πινέλα
η καρδιά ορίζει...
Πρώτα μαλαματένιο το σταυρό, 
σύμβολο δύναμης κι επάνω
τ' όνομα σου το χρυσό χαράζω! 
Μπροστά Εσύ οδηγητής
και όχι σταυρωμένος. 
Τα χέρια σου άπλωσε ανοιχτά, 
να 'χεις μια ορθάνοιχτη αγκαλιά.
Με γήινα χρώματα 
τα σαρκώματα απαλά 
και τον χιτώνα το βασιλικό στο χρώμα της πορφύρας σχεδιάζω. Τις παλάμες σε κίνηση αέρινη, 
με τ' ακροδάχτυλα ευλαβικά
θ' αγγίζω, 
με τα φιλιά του νόστου θα δροσίζω. 
Βοήθησε με τώρα....
Αυτά τα μάτια τα γλυκά, τον ήλιο, τον ωκεάνιο βυθό, 
την τελειότητα ν' αποδώσω! 
Με λαμπερές αχτίνες το Φως της θεότητας ολόγυρα σκορπίζω.
Λίγο ακόμα τέλειωσα....
Στον κήπο βγαίνω κι έρχομαι με μιας....
Στεφάνι στα χυτά σου τα μαλλιά, 
με μπουκετάκια γιασεμιού, λεμονανθούς και μια ανθοδέσμη
ρόδα αμάραντα, λευκά
στα πόδια σου μπροστά στολίζω! 
Μα τι σου είναι η καρδιά! 
Μ' έξαψη πάθους τολμηρή, 
με άλικο χρώμα, το πινέλο
τα ροδοπέταλα ραντίζει και κατακόκκινα όλα τα χρωματίζει! 
Μια Οπτασία, Όνειρο
η μορφή Σου! 
Ευτυχισμένη ήμουν που σε είχα στην καρδιά μου, 
μα Θεέ μου, χίλια ευχαριστώ
που μ' έβαλες Εσύ για λίγο 
στη δική σου! 
Το λίγο το δικό σου για μένα είναι αιώνας!
Και να, ο θρόνος της ψυχής, 
η θέση η βασιλική σε Σένα χαρισμένη, μ' αρώματα απ ' τον κήπο μου πάντα αρωματισμένη. 
Η αύρα της Ουσίας Σου
τριγύρω μ' αγκαλιάζει! 
Το Όραμα μου ζωτικό,
ελπίδες ευωδιάζει! 
Μοσχοβολιά της Άνοιξης,
τι θεία ευωδία!
και ύμνος Αναστάσιμος, 
Εσύ η Μελωδία!!!


~ ~ V.K ~ ~
Voula Kapiri 14/4/2015