 |
| Edward John Poynter - Erato, Muse of Poetry |
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ
Κόκκινο έβαψα
τον ουρανό,
μέρες που μ’ έχασα
και μ’ απαρνήθηκα,
γελώντας αναίτια
τις έζησα.
Κόκκινο έβαψα
το νερό,
σε δάκρυα μ’ έπνιξα
και με διέσωσα,
ξεχνώντας τύψεις
με ξεγέλασα.
Κόκκινο έβαψα
το ποίημα αυτό,
με λέξεις μ’ έσβησα
και μ’ ανέστησα,
γράφοντας μ’ αίμα
μ’ εκδικήθηκα.
τον ουρανό,
μέρες που μ’ έχασα
και μ’ απαρνήθηκα,
γελώντας αναίτια
τις έζησα.
Κόκκινο έβαψα
το νερό,
σε δάκρυα μ’ έπνιξα
και με διέσωσα,
ξεχνώντας τύψεις
με ξεγέλασα.
Κόκκινο έβαψα
το ποίημα αυτό,
με λέξεις μ’ έσβησα
και μ’ ανέστησα,
γράφοντας μ’ αίμα
μ’ εκδικήθηκα.
****
ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ
Προφταίνω να φύγω
μα υπομένω,
σαν κλάδεψα
λίγα χρήματα
για μπρέκφαστ αναψυχής.
Μάταια διακόπτω
τον ειρμό μου
με τάιμ άουτ
κι απρόσεκτα
θερίζω το χρόνο.
Με ποινές παντός καιρού
τον αποκαθηλώνω.
μα υπομένω,
σαν κλάδεψα
λίγα χρήματα
για μπρέκφαστ αναψυχής.
Μάταια διακόπτω
τον ειρμό μου
με τάιμ άουτ
κι απρόσεκτα
θερίζω το χρόνο.
Με ποινές παντός καιρού
τον αποκαθηλώνω.
****
ΕΚΠΟΙΗΣΗ
Εκκωφαντική ένταση
χωρίς προλόγους,
ευτελής ανομβρία
με προκάτ επιλόγους,
φλυαρία κινήσεων
που δεν αγγίζουν την αφή,
αστυφιλία λέξεων
που θρυμματίζουν το φιλί,
οίνος της ευής
σε εκποίηση
μέσω πιστωτικής
ημιτελών αισθήσεων
κι ανένταχτων στιγμών.
χωρίς προλόγους,
ευτελής ανομβρία
με προκάτ επιλόγους,
φλυαρία κινήσεων
που δεν αγγίζουν την αφή,
αστυφιλία λέξεων
που θρυμματίζουν το φιλί,
οίνος της ευής
σε εκποίηση
μέσω πιστωτικής
ημιτελών αισθήσεων
κι ανένταχτων στιγμών.
****
ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ
Έχασα το αλφαβητάρι
της πρώτης δημοτικού
και τώρα
που ψάχνω απεγνωσμένα
να δώσω στην Άννα
ένα μήλο,
γέρασα από αναμνήσεις,
χωρίς διακοπή
για διαφημίσεις,
πίνοντας αναψυκτικό light
και κάνοντας «like»
σε τετράστιχα ημερολογίου.
της πρώτης δημοτικού
και τώρα
που ψάχνω απεγνωσμένα
να δώσω στην Άννα
ένα μήλο,
γέρασα από αναμνήσεις,
χωρίς διακοπή
για διαφημίσεις,
πίνοντας αναψυκτικό light
και κάνοντας «like»
σε τετράστιχα ημερολογίου.
****
ΙΑΝΟΣ
Πολυκατοικία πια
η γειτονιά μας,
το ασανσέρ κολλημένο
μεταξύ ρετιρέ
και ουρανού
κι εμείς μέσα
συνωστισμένοι άνετα,
χωρίς ανάσα
(και χωρίς σήμα
το κινητό μας),
στο παραπέντε απόδρασης
από το savoir vivre,
σαν έτοιμοι από καιρό
για περιπτύξεις
(πότε προλάβαμε άραγε
να ερωτευτούμε;)
στο απόγειο
μετέωρων βημάτων,
στο υπόγειο
ημι-διλημμάτων
του Ιανού.
η γειτονιά μας,
το ασανσέρ κολλημένο
μεταξύ ρετιρέ
και ουρανού
κι εμείς μέσα
συνωστισμένοι άνετα,
χωρίς ανάσα
(και χωρίς σήμα
το κινητό μας),
στο παραπέντε απόδρασης
από το savoir vivre,
σαν έτοιμοι από καιρό
για περιπτύξεις
(πότε προλάβαμε άραγε
να ερωτευτούμε;)
στο απόγειο
μετέωρων βημάτων,
στο υπόγειο
ημι-διλημμάτων
του Ιανού.
****
Ο Δημήτρης Π. Κρανιώτης είναι ιατρός παθολόγος και ποιητής από τη Λάρισα. Έχει εκδώσει 7 ποιητικές συλλογές: “Ίχνη” (1985), “Πήλινα Πρόσωπα” (1992), “Νοητή Γραμμή” (2005), “Dunes (Θίνες)” (Ρουμανία 2007), “Ενδόγραμμα” (εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία, 2010), “Edda (Έδδα)” (Ρουμανία 2010), “Iluzione (Ψευδαισθήσεις)” (Ρουμανία 2010). Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε 20 γλώσσες. Το 2011 διοργανώθηκε υπό την Προεδρία του το 22ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποιητών και το 1ο Μεσογειακό Φεστιβάλ Ποίησης στη Λάρισα.
ΠΗΓΕΣ
http://greekpoetics.blogspot.gr/
http://fractalart.gr/
http://www.poiein.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου